The Slave (Larry Stylinson)

Part 8

Louis P.O.V.

Er klop iets niet. Waar lig ik op? Het is warm en voelt als een lichaam. Een normaal persoon zou weglopen als er ineens iemand bij je in je bed ligt… Misschien moet ik dat ook maar doen. Maar het ligt zo lekker, om eerlijk te zijn wil ik gewoon  blijven liggen.

Na nog even gedebatteerd te hebben met mezelf over wat ik zou moeten doen, besluit ik dat ik maar beter even check op wie ik lig. Ik open langzaam mijn ogen en wordt begroet met prachtige groenen. Ik weet perfect bij wie die horen maar het duurt even voor ik terugkeer naar de werkelijkheid en van Harry afrol. Ik had gehoopt dat mijn bed groter was, maar dat is het niet dus ik val met een luide plof op de grond.

‘Wat doe je in mijn bed?!’ Harry lacht even voor hij antwoordt. ‘Ik wou je komen wakker maken om iets te vragen maar je zag er zo schattig uit dus wou je niet wakker maken.’ Bij die woorden begin ik natuurlijk meteen te blozen. ‘Mijn plan was om gewoon naast je te blijven liggen tot je wakker werd maar vanaf ik ging liggen rolde je op me. Weet je dat jij praat in je slaap? Wel niet echt praten, je herhaalde gewoon geregeld een naam.’ Ik kijk hem verward aan. ‘Wie zijn naam?’ Harry’s glimlach werd nog wat groter. ‘De mijne.’

Ik word nog een paar tinten roder maar probeer het te verbergen door weg te kijken. Harry zal het toch wel al gezien hebben natuurlijk. ‘Wat kwam u me vragen?’ vraag ik na een minuutje van Harry’s gestaar en mijn blozen. ‘Ik moet iemand gaan bezoeken, Zayn is aan het slapen en aangezien jij wakker bent, mag jij mee. Kleed je aan, we vertrekken over 15 minuten.’ Het is pas op dat moment dat ik doorkrijg dat ik enkel een boxer aanheb. Kan dit moment nog gênanter worden?

Wanneer Harry mijn kamer uit is, spring ik in de douch, droog me af en kleed me aan. Wanneer ik klaar ben neem ik mijn telefoon nog van mijn nachtkastje en verlaat mijn kamer dan. Harry staat al beneden aan de trap te wachten en we lopen samen naar waar de limo staat. De rit is redelijk ongemakkelijk. Ik probeer Harry’s gestaar te negeren door naar buiten te kijken maar weet al te goed dat ik aan het blozen ben.

‘Waar zijn we eigenlijk als ik vragen mag?’ vraag ik wanneer ik voel dat we stoppen met rijden. We staan geparkeerd voor een soort muziekwinkel. ‘Ik moet gewoon even praten met de eigenaar van hier, het zal niet lang duren dus blijf maar in de winkel wachten en probeer niets kapot te maken.’ Hij geeft me nog een glimlach waar je bij kan smelten voor hij uitstap en ik dus hetzelfde doe.

Wanneer we binnen zijn, loopt Harry meteen door naar vanachter dus ik gehoorzaam en blijf braaf in de winkel rondhangen. De winkel staat vol instrumenten van gitaren tot mondharmonica’s maar hetgene wat mijn aandacht trek is de prachtige zwarte vleugelpiano in het midden van de winkel.

Ik ga rustig op het bankje zitten dat er bij hoort en laat mijn handen over de toetsen glijden. Ik kijk even rond in de winkel om te checken of er iemand was maar tot mijn opluchting was de winkel helemaal leeg. ‘Wat kan het kwaad?’ dacht ik voor ik rustig Für Elise begin te spelen.

Ik was er zo in opgegaan dat ik niet had gehoord dat Harry achter me was komen staan. ‘Dat is prachtig!’ Ik schiet recht, het bankje waar ik op zat valt om en ik val mee. ‘Wat had ik gezegd over niets te breken?’ Hij deed moeite om niet in de lach te schieten en serieus te klinken. ’S-Sorry, u deed me schrikken.’

‘Maar serieus, dat was prachtig, waar heb je geleerd zo mooi te spelen?’ Ik twijfel even over mijn antwoord. ‘We hadden vroeger een piano thuis totdat mijn moeder hem verkocht aangezien we geen geld meer hadden. Ik was er kapot van maar het maakte niet veel uit aangezien er met mij een paar maanden later hetzelfde gebeurde.’ mompel ik dan zacht.

Harry lijkt even niet te weten wat te zeggen. ‘Ik vind het echt erg voor je Lou. Kom op we gaan terug naar huis.’ We lopen samen terug naar de limo en het is pas eens we aan het rijden zijn dat ik het doorheb. Hij noemde me Lou?