The Slave (Larry Stylinson)

Part 10

Louis P.O.V.

Deze week hebben Niall en ik veel tijd met elkaar doorgebracht. Het is leuk om samen met hem over Harry te kwijlen, wel ik over Harry en Niall over Zayn natuurlijk. Liam heb ik niet veel gezien deze week. Ik denk dat hij ons expres ontwijkt. Ik neem het hem niet kwalijk, als ik hem was zou ik gek worden van Niall en ik. We lijken wel tienermeisjes die over onze crush dromen. En om eerlijk te zijn, buiten het meisjesgedeelte, zijn we dat ook.

Het is zaterdag, 11u en we weten allemaal wat dat betekend... Ik klop zoals gewoonlijk 3 keer op Harry's deur en krijg een simpele 'Kom maar binnen.' terug. Ik open de deur en doe hem zachtjes achter me toe. Wanneer ik me omdraai en de kamer rondkijk, blijft mijn adem in mijn keel steken.

Harry ligt op zijn bed met de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb, kuiltjes en al. Maar dat is niet hetgene waardoor ik net ben vergeten hoe je moet ademen. Maar de prachtige zwarte vleugelpiano is waar ik nu al een minuut naar aan het staren ben.

'W-wat... euhm...?' Oh geweldig, ik weet niet meer hoe te ademen en zinnen vormen gaat ook al niet meer. 'Ik zag hoe mooi je hem vond in de winkel. Dus ik ben hem gisteren gaan kopen, ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om af en toe nog eens te spelen.' Oké nu weet ik helemaal niet meer wat te zeggen. Harry heeft een piano gekocht, niet omdat hij een piano wou maar omdat ik hem wou. Dus is het raar dat ik even geen woorden kan vinden?

'Wel als je niets gaat zeggen, speel dan iets?' Ik loop rustig naar de piano ook al ben ik helemaal aan het flippen vanbinnen. Ik kijk nog eens naar Harry die me nog steeds een prachtige glimlach geeft en leg mijn handen dan zachtjes op de toetsen. Ik denk even na over wat ik zou kunnen spelen maar al snel heb ik door dat ik vanzelf 'Comptine d'un autre été' begin te spelen. Het was het eerste dat mijn moeder me ooit geleerd heeft op de piano.

Wanneer ik gedaan heb, ben ik terug helemaal kalm en ligt er een gigantische glimlach op mijn lippen. Dat is dus wat piano spelen met me doet. 'Dat was prachtig Lou!' Ik schrik lichtjes aangezien ik al helemaal vergeten was dat Harry hier zat en kan niets anders doen dan blozen door de bijnaam die hij me heeft gegeven.

'Dankje voor de piano te kopen, u weet niet hoeveel het voor me betekend.' mompel ik dan zacht. 'Als jij er blij mee bent, ben ik het ook.' Bij die woorden ben ik in de war. Waar is de Harry gebleven met de: 'Je bent gewoon een slaaf en betekend niets voor me' woorden?

Harry heeft ook door dat ik hem niet kan volgen. Hij zucht een diep. 'Louis ik heb tegen je gelogen... Ik heb tegen je gelogen door te zeggen dat ik niet voor je voel want dat doe ik wel...'

Deze keer is Harry degene die aan het blozen is. Wel... Ik ben ook aan het blozen maar het is toch leuk dat ik eens niet de enige ben. 'B-bedoelt u d-dat u m-me... euhm...' En weeral ben ik mijn woorden kwijt, geweldig, merk je de sarcasme? 'Dat ik je leuk vind? Ja dat bedoel ik ja.' Gelukkig hebben we Harry om te helpen met zinnen vormen. 'I- ik euhm... Ik vind j-jou ook leuk, Harry...'

Even is het stil, ik begin al te denken dat ik iets verkeerd gezegd heb. Maar in plaats van op mij te beginnen roepen, staat hij op van zijn bed en komt hij naast me op het piano bankje zitten. 'Louis zou ik je wat mogen vragen?' Ik kijk hem verward aan. 'Tuurlijk.'

'Zou je mij ongelooflijk gelukkig willen maken door met mij op een date te gaan?'