The Slave (Larry Stylinson)

Part 16

Harry P.O.V. (we zijn even terug in tijd dus de kus is nog niet gebeurd :) )

Ik loop met een glimlach terug naar het eerste verdiep. Om eerlijk te zijn wil ik alle seconden van de dag met Louis doorbrengen maar ik heb Gemma al bijna een jaar niet gezien en ik heb haar van alles te vertellen.

Ik en Gemma zijn altijd heel goed overeengekomen, we waren wat ze noemen ‘twee handen op 1 buik’. Natuurlijk hadden we ook ruzies, zoals alle broers en zussen hebben, maar die waren aan het eind van de dag steeds opgelost. Toen mijn ouders overleden zijn wou Gem hier niet blijven omdat ze de wereld wou zien. Ze wou me meenemen met haar maar ik was niet in staat om afscheid te nemen van dit huis en al de herinneringen die er aan vast hangen.

Ik heb er geen spijt van dat ik niet ben meegegaan, natuurlijk zou ik vele liever hebben dat Gem hier bij mij zou blijven maar ik weet dat ze nood heeft aan avontuur en ik ga haar niet in de weg staan. Misschien ooit als ze heel de wereld gezien heeft dat ze haar weg terug naar hier vindt. Maar tot nu toe moet ik maar genoeg nemen met het weekje dat ze hier is.

Ik klop zachtjes op haar deur tot ik een ‘Ja’ terugkrijg en de deur opendoe. Gemma is net bezig met haar kleren in de kasten te leggen. ‘Heey Hazza, kom op het bed zitten.’ Ik stap naar het bed en laat me er luid op neerploffen. Gemma doet net hetzelfde en kijkt me met een glimlach aan. ‘Duuuuuus vertel, waar heb je allemaal gezeten?’ vraag ik met een even grote glimlach op mijn gezicht. Elke keer als Gemma terug komt neemt ze de vreemdste verhalen met haar mee en ik luister er met veel plezier naar.

Gemma begint vol passie te praten over al haar avonturen over heel de wereld en ik begin me af te vragen hoe ze dat allemaal in 1 jaar heeft kunnen doen. Ze is letterlijk overal geweest.

Wanneer ik op de klok kijk heb ik pas door dat ik hier al 20 minuten zit en Louis nog steeds boven zit. Ik vertel Gemma nog wat dingen dat ze moet weten zoals dat Liam hier constant rondloopt dus dat ze daar alles aan mag vragen en maak de belofte dat we ons gesprek zullen voort zetten bij het avondeten. Ik laat Louis er expres buiten, niet dat ik haar niet wil vertellen dat ik de liefde van mijn leven (hoe cliché het ook mag klinken) gevonden heb maar ik denk dat als ik dat zeg, ik hier nog wel even vastzit voor een ondervraging. Ik wacht gewoon nog even op het juiste moment. Ik geef haar nog een knuffel die we beide nodig hadden, voor ik haar kamer weer uit ga.

Ik wou net terug naar boven gaan wanneer ik iemand mijn naam hoor roepen. ‘Harry? Kun je even komen kijken? Ik zag net een spin achter de kast lopen.’ Ik laat een diepe zucht voor ik me omdraai naar het blondje die aan de deur staat in het einde van de gang. Ik weet niet wat het is maar iets aan haar irriteert me enorm.

Ik zet mijn beste neppe glimlach op: ‘Ja tuurlijk.’ Ik denk dat Louis nog een minuutje langer zal moeten wachten. Ik wandel haar kamer binnen en vraag waar de spin precies was. ‘Hij zit nu achter de kast, het had zeker de grote van een golfbal!’ zegt Taylor net iets te luid voor mijn trommelvliezen. Ik verschuif de kast een beetje en een spinnetje (met de grote van een kruimeltje) kwam er vanachter lopen. Taylor liet een gil die mij en waarschijnlijk ook de spin een hartaanval gaf.

Ik neem het beestje in mijn hand en zet hem voorzichtig buiten via het raam dat openstaat. Taylor sluit het raam zo snel dat mijn vingers er bijna nog tussen zaten voor ze een diepe zucht laat. ‘Oh Harry je bent echt mijn held! Dat beest had we wel kunnen vermoorden! Hoe kan ik je bedanken?’ Ik wil net zeggen dat het geen enkel probleem was voor ik met redelijk wat kracht tegen de kast wordt geduwd en een paar veel te zachte lippen op die van mij landen.

Ik hou wel van zachte lippen maar om eerlijk te zijn hou ik alleen van Louis zachte lippen. En waarom ben ik hier nu over aan he nadenken terwijl Taylor letterlijk haar weg in mijn mond aan het werken is? Ik plaats mijn handen op haar heupen om haar weg te duwen maar voor het smalle ding dat ze is, heeft ze serieus veel kracht. Ik kan haar makkelijk van me afkrijgen maar de kans dat ik haar dan pijn doe is nogal groot. Maar wanneer ik een geluid hoor van in de gang twijfel ik geen seconde om haar wat ruwer van me af te duwen.

Ze valt naar achter op de grond maar dat is het minste van mijn zorgen wanneer ik mijn vriendje in de gang zie staan met een geschokt gezicht en tranen in zijn ogen. Ik bedenk me hoe verdraaid dit er allemaal heeft moeten uitzien. Ik wil net zeggen dat dit niet is wat het lijkt en alles uitleggen zodat ik zijn prachtige lach weer te zien krijg. Maar voor ik het eerste woord uit mijn mond krijg, is hij de trap afgelopen en hoor ik de deur met een luide knal dichtvallen.