The Slave (Larry Stylinson)

Part 11

Louis P.O.V.

Hier sta ik dan, voor mijn spiegel te twijfelen of ik er wel goed genoeg uitzie. Toen Harry vroeg of ik met hem op een date zou willen gaan heb ik natuurlijk ja gezegd. Wie zou er nu niet op een date willen gaan met zijn crush? En zelfs als Harry je crush niet is, zou je alsnog ja zeggen. Wie zegt er nu nee tegen iemand zo perfect als Harry Styles? Wel ik niet dus.

Maar ik sta dus nog steeds voor de spiegel, ik vermoed dat ik hier nu wel al een kwartier sta. Ik heb gewoon een zwarte skinny jeans aan met een wit t-shirt aangezien dat het enige is dat in mijn kast hangt. Maar ik heb wel een zwart jasje gevonden om er over aan te doen. Mijn haar is naar de zijkant gedaan met gel, hier en daar steken er wat plukjes uit maar het is niet slordig, het heeft zelfs wel iets. Al bij al vind ik dat ik er goed uitzie maar waar ik over twijfel is of ik er wel goed genoeg uitzie voor op een date te gaan met Harry.

Hij heeft niet gezegd om hoe laat we op een date zouden gaan dus ik zit rustig op mijn bed te wachten en wat met Niall te sms'en. Maar met elke minuut die weg tikt word ik nerveuser en nerveuser. Waar zouden we naar toe gaan? Ben ik er wel juist voor gekleed? Zou Harry me even leuk vinden als ik hem leuk vind? Wat als het een grap was en hij niet eens komt? Dat zou logischer zijn dan dat hij me echt leuk vind.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door geklop op mijn deur. Oh god hij is hier echt, oké doe cool. Ik sta op en doe mijn best om niet daar de deur te sprinten. Wanneer ik de deur open, word ik verwelkomt met waarschijnlijk de mooiste man op aarde. Hij heeft ook zwarte skinny jeans aan, een wit t-shirt en een zwarte blazer. Zijn haar is op een slordige manier naar achter gegeld wat er trouwens super hot uitziet. Ik ben blij dat ik de deurklink nog vastheb want ik ben er zeker van dat ik anders omver gevallen was.

'Als je gedaan hebt met kwijlen, kunnen we misschien vertrekken?' zegt hij terwijl er een speelse glimlach op zijn lippen ligt. Het duurt me even voor ik verwerkt heb wat hij heeft gezegd en begin te blozen aangezien hij nog weet wat hij tegen me zei, de eerste dag dat ik hier kwam.

Ik kijk naar de vloer, mijn schoenen zijn ineens een stuk interessanter geworden maar knik toch als teken dat we kunnen vertrekken. Nu ik er over nadenk heb ik eigenlijk geen idee wat we gaan doen. Maar zolang het niets is waar ik mezelf bij voor schut kan zetten is het goed. Ach wie hou ik voor de gek, ik vind wel een manier om mezelf voor schut te zetten.

Ondertussen zit ik al in de limo met Harry. Hij is naar me aan het kijken, je weet wel op zo'n manier dat je automatisch begint te blozen. 'Je ziet er echt goed uit trouwens.' En ik word nog wat roder terwijl Harry me een prachtige glimlach geeft. Ik zweer het, hij vind het leuk om me te laten blozen. 'Danku en u ook... uiteraard...want u weet wel, u ziet er altijd goed uit dus... ja...' Hier komt het voor schut zetten deel al. 'Haha, dankje en je kan stoppen met het 'u' zeggen trouwens.' Ik knik en geef hem een glimlach terug. Ik voel de limo tot stilstand komen en stap rustig uit, samen met Harry. We staan voor een bos, ik zou het willen beschrijven maar het is gewoon een bos. Ik kijk Harry verward aan en hij lacht alleen naar me voor hij mijn hand vastneemt en me zachtjes meetrekt naar het bos.

Ik weet niet hoe lang we al aan het wandelen zijn maar ik ben ook niet echt aan het focussen. Al wat door mijn hoofd gaat is hoe goed mijn hand voelt in die van Harry. Aangezien ik helemaal niet aan het opletten ben, heb ik niet door dat Harry gestopt is met wandelen wat er voor zorgt dat ik redelijk hard tegen hem op bots. Ik wou net sorry zeggen totdat ik zag waar we waren. We stonden op een open plek in het midden van het bos. In het midden van de open plek stond een klein zwart prieeltje met een tafel in. De zon was al aan het ondergaan maar je kon het perfect zien door de slingers met lichtjes aan die in en rond het prieeltje hingen. Aan de tafel waren 2 stoelen, er stonden 2 borden maar er waren schalen over gezet dus ik kon niet zien wat er op lag. En om het af te maken stond er een kandelaar in het midden met 5 kaarsen op. Om eerlijk te zijn was het gewoon perfect.

'Vindt je het mooi?' 'Hou je me voor de gek? Dit is prachtig! Ik... Euhm... Dankje.' En het moment dat je denkt dat hij niet mooier kan worden, komen zijn kuiltjes tevoorschijn. Hij wandelt rustig naar de tafel toe, mij nog steeds meetrekkend aan mijn hand. Ik frons even wanneer hij los laat maar begin meteen weer te glimlachen als ik zie dat hij een stoel voor me naar achter schuift. Nu we beide zitten ben ik wel redelijk benieuwd wat er op de borden ligt. En alsof hij gedachten kan lezen, haalt hij de schalen weg. Ik kan niet anders dan hem verward aankijken wanneer ik de borden spaghetti zie.

'Hoe wist je dat?' Harry's glimlach wordt nog wat groter. 'Weet je nog die dag dat ik je allemaal vragen lag te stellen? Toen had je gezegd dat spaghetti je lievelingseten is. En je zei ook dat je perfecte dat uit eten gaan was maar ik wou het speciaal maken dus in plaats van een restaurant, zitten we in het midden van een bos.' Natuurlijk begin ik weer te blozen. Ik kan niet geloven dat hij dat onthouden heeft. 'Dit is perfect, dankje.' En met een grote glimlach beginnen we beiden onze spaghetti te eten. Ondertussen praten we wat over onzinnige dingen die nergens op slagen maar om eerlijk te zijn, zou ik het niet anders willen.

'Zou je willen dansen?' Ik kijk hem verwondert aan. 'Euhm... Tuurlijk maar er is geen muziek?' Harry haalt zijn Iphone uit zijn zak en tikt er wat op. Na een minuutje hoor ik 'Kiss me' van Ed Sheeran uit het kleine toestel komen. Harry staat om en steekt zijn hand naar mij uit, ik neem zijn hand vast en sta rustig recht. We stappen buiten het prieeltje in het gras en Harry trekt me naar zich toe.

We staan tegen elkaar, mijn armen rond Harry's nek en zijn handen op mijn heupen. Harry begint zachtjes mee te zingen met de tekst en ik leg zacht mijn hoofd op zijn borstkas. Ik vond de date al perfect maar dit maakt het helemaal af. Wanneer Harry het 2de refrein begint te zingen, kijk ik op om in zijn prachtige groene ogen te kijken terwijl hij in de mijne kijkt. Maar dan, het duurt maar 2 seconde, gaan zijn ogen naar mijn lippen voor hij weer in de mijne kijkt. Harry legt zijn voorhoofd tegen het mijne en laat zijn lippen rustig dichter komen. Ik doe hetzelfde totdat we nog een millimeter uiteen zijn vooraleer hij de laatste ruimte doorbreekt en zijn lippen de mijne ontmoeten.