Sexlessons for The Virgin [NOT FINISHED]

9 - Twee briefjes op een dag

We reden het hek door, de fietsenstalling in. Voordat ik een van de paden met fietsrekken inreed, sprong Esmee er af om achter mij aan te hobbelen. Ik parkeerde mijn fiets in een lege plaats, haalde het sleuteltje eruit en wierp deze in een boogje naar Esmee die hem behendig opving.

Toen ik op fluisterafstand van Esmee zat zei ik: "Geen woord over dit gesprek tegen wie dan ook. Zelfs niet tegen Lydia of Saar."

Ik zag dat ze nog iets wilde zeggen, maar ik onderbrak haar snel "Ja, ik ben het van plan om aan Kelvin te vertellen." Ze knikte goedkeurend.

Ze keek naar mij en perste haar lippen op elkaar om vervolgens met haar handen denkbeeldig haar lippen op slot te draaien en het sleuteltje weg te gooien.

"Thanks" fluisterde ik naar haar.

Terwijl we de school in liepen vroeg ik: "Wat heb jij nu?"

Ze pakte haar rooster op haar telefoon erbij en zei: "Aardrijkskunde en daarna Economie, dus ik zie je pas weer in de pauze."

Ik trok een sip gezichtje en pakte ook mijn telefoon erbij. Ik keek op mijn rooster en zag dat ik de ochtend begon met een blokuur natuurkunde. Kan je je vrijdag nog erger beginnen? O ja, met een kater. Zucht. En ook nog eens zonder Esmee.

Esmee had namelijk in de derde voor het Economie en Maatschappij pakket gekozen en ik voor Natuur en Techniek. Dit zorgde ervoor dat we verschillende lessen hadden. Gelukkig heeft school ervoor gekozen om ons samen in een mentorklas te zetten waardoor we vakken zoals Nederlands, Engels en gym wel samen hebben.

"Ik moet hier naar rechts" zei Esmee plotseling, waardoor ik opschrok uit mijn gedachten. "Ja ik zie je zo dan"

De eerste bel, die aankondigde dat alle leerlingen naar de lokalen moesten gaan, ging. Ik liep recht door de trap op richting de natuurkunde lokalen op de tweede verdieping. Na een trap op te zijn gelopen, ben ik al uitgeput. Mijn conditie is niet meer zoals het geweest is dacht ik bij mijzelf. Eigenlijk is die nooit goed geweest. Misschien moet ik dan toch ooit een gebruik maken van dat abonnement van de sportschool die ik van mijn moeder heb gekregen vorig jaar...

Net wanneer ik mij mentaal wil gaan voorbereiden op de volgende trap die er over tien meter aankomt, word ik gestopt door een hand die mijn arm krachtig vastpakt. Ik draai mijzelf snel om en kijk naar wie mij zo onbeschoft hard vastpakte. Een jongen van mijn leeftijd schat ik, houdt mij tegen. Hij heeft bruin kort haar en een best knap gezicht. Helemaal verward door deze jongen die mij uit mijn gedachte liet opschrikken weet ik niets meer uit te brengen. Gelukkig begint hij, na mij gezicht bestudeerd te hebben, met praten: "Heyy, dit briefje moest ik afleveren aan je, Skye is het toch?"

"Ja. Van wie is het?" vroeg ik verbaast.

"Zie je vanzelf wel," zei hij met een knipoog en een zelfvoldane grijns op zijn smoel. Hij pakte mijn hand en propte het briefje daar in, keek nog een keer in mijn ogen en keerde zich toen weer om.

Oke....? Ik liep even naar een hoekje van de school om daarna het briefje te bekijken. Het was een stukje papier uit een lijntjes schrift gescheurd. Nieuwsgierig vouwde ik het open. Welke persoon heeft dit briefje in vredesnaam aan mij laten bezorgen? Daar komen we nu achter dacht ik terwijl ik het briefje openvouwde.

Heyy Tomaatje,

Heb je nog nagedacht over mijn aanbod?

06 27 39 47 30

Xxx de persoon uit de voorraadkast

Hoe wist hij wie ik was? En hoe kon hij mij vinden? En hoe heeft hij dit briefje laten bezorgen? Allemaal vragen waar ik momenteel geen goed antwoord op kon bedenken. Blijkbaar was hij het aanbod dan toch niet vergeten, dacht ik bij mijzelf. Helaas weet ik niet of ik daar blij mee moet zijn of niet, maar daar ga ik wel een andere keer over na denken.

Ik pakte mijn mobiel uit mijn achterzak en het scherm lichtte op. Voor mij zag ik een foto van mij en Esmee onder de suikerspin in een pretpark. Ik weet nog dat het suikerspin in mijn haar vast zat na het suikerspinnengevecht en ik de hele dag rondliep met plakkerig haar. Ik glimlachte even naar mijn scherm.

"Je bent toch niet met een knapperd aan het appen?" grapte Kelvin toen hij langs kwam en mij naar mijn telefoon zag lachen. Ik schudde mijn hoofd. "Nee nog geen geluk in de liefde helaas" riep ik hem nog toe voordat hij de hoek om verdween.

Kelvin is al sinds de eerste mijn beste vriend. We doen heel veel samen met elkaar. Veel mensen denken daarom ook dat ik en Kelvin wat hebben. Ik snap niet waarom mensen niet gewoon accepteren dat een meisje en een jongen ook gewoon bevriend kunnen blijven zonder op elkaar verliefd te worden, maar zij weten ook niet dat hij eigenlijk op jongens valt. Niemand, zelf zijn ouders niet. Alleen ik en Esmee.

Hij is dan ook niet echt het stereotype "homo", als ik het zo even mag noemen, dus voor mij was het ook wel even een verassing toen hij het vertelde halverwege de eerste. Gelukkig hadden we er beide geen probleem mee en ging onze vriendschap gewoon door. En nu in de vijfde van VWO zijn we met zijn drieën onafscheidelijk.

Ik ontgrendelde mijn telefoon en drukte op 'contact toevoegen'. Nadat ik het nummer dat op het briefje stond in mijn contacten had geplaatst onder de naam 'klootzak' stopte ik tevreden weer mijn mobiel in mijn broekzak terug.

De bel ging. Paniek overspoelde mij. Kut! Ik heb Natuurkunde! Dat betekend mevrouw Bertens al docent. Ik ga echt dood als ik daar ook maar een minuut te laat aankom. Snel pakte ik mijn tas van de grond en rende met een topsnelheid, waar Usain Bolt nog jaloers op zou zijn, naar het lokaal. Daar aankomen opende ik hijgend de deur, mijzelf al voorbereidend op de preek. Ik had de deur van het lokaal nog niet eens half opengedaan of ik werd al ontvangen met het luide geschreeuw van mevrouw Bertens. "SKYE , BRIEFJE HALEN EN GAUW EEN BEETJE!" brulde ze. Ik zuchtte en gooide de deur hard dicht. Ik was maar een minuut te laat. Maar één minuut. Ik wist niet dat je daar zo'n probleem van kon maken. Nou, mevrouw Bertens wel blijkbaar. Een lichtpuntje was dat ik tenminste geen enorme preek had gekregen van haar terwijl ik voor de klas stond. Zuchtend liep ik langzaam, om zoveel mogelijk les te missen, naar de conciërge toe. Er kon weer een te-laat-briefje worden toegevoegd aan de verzameling.