Το τανγκό της Νεφέλης

Ατελείωτη Μέρα |Μέρος Α|

~1~

Περπατάω ανάμεσα σε μαγαζιά με τη φίλη μου την Κατερίνα. Απολαμβάνω τα ψώνια μαζί της γιατί έχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να χανόμαστε μέσα σε μαγαζιά το πρωί και να καταφέρνουμε να βγούμε το απόγευμα. Οι άλλες κοπέλες στην παρέα το θεωρούν βαρετό. Μετά από τρεις περίπου ώρες και αρκετές σακούλες στα χέρια αποφασίζουμε πριν γυρίσουμε να πάμε για φαγητό στο αγαπημένο μας ιταλικό εστιατόριο. Είναι μεσημέρι και η κοιλιά μου γουργουρίζει απίστευτα. Καθόμαστε στο γνωστό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και κοιτάζουμε τον κατάλογο. Έχουμε βάλει στόχο να δοκιμάσουμε όλα τα πιάτα του εστιατορίου και είμαστε πολύ κοντά στην επίτευξη αυτού. Δίνουμε παραγγελία στον σερβιτόρο το φαγητό μαζί με το αγαπημένο μας κρασί.

«Λοιπόν, για πες μου πως τα πάτε με τον Νίκο;» ξεκινάω την κουβέντα ρωτώντας την Κατερίνα.

«Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία δεν τα πάμε και πολύ καλά. Δεν ξέρω σαν να έχουμε απομακρυνθεί. Έχω την εντύπωση πως με απατάει.» λέει με πονεμένο ύφος.

«Τι; Τι εννοείς να σε απατάει; Καλά και τόση ώρα γιατί δεν έχεις πει κάτι;» ρωτάω χωρίς να μπορώ να κρύψω την έκπληξή μου.

«δεν ήθελα να σου χαλάσω κι εσένα τη διάθεση αλλά να, τον τελευταίο καιρό μιλάει κρυφά στο τηλέφωνο όταν είμαστε μαζί και έχει ακυρώσει πολλά ραντεβού και καλά ότι προέκυψε δουλειά. Είχαμε κανονίσει το βράδυ να έρθει σπίτι να κοιμηθούμε μαζί και πριν λίγο μου έστειλε μήνυμα ότι δεν θα μπορέσει.» απαντάει χαμηλώνοντας το κεφάλι για να μπορέσει να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

«Κατ' αρχήν δεν θέλω να σε ξανακούσω να λες πως θα μου χαλάσεις την διάθεση. Γι' αυτό είναι οι φίλες. Για να τα λένε και να βρίσκουν λύσεις η μία στην άλλη. Όμως, βρε παιδί μου περίμενε λιγάκι. Μπορεί να είναι κάτι άλλο. Ο Νίκος δεν μου μοιάζει για παιδί που θα έβρισκε άλλη και δεν θα είχε το θάρρος να το παραδεχτεί. Όσο για το σημερινό μπορεί όντως να του έτυχε δουλειά. Ξέρεις πως δουλεύει στην δικηγορική εταιρεία του πατέρα του κι είναι δύσκολο να αρνηθεί υπερωρίες.» λέω και της σηκώνω το κεφάλι ώστε να με κοιτάξει στα μάτια.

«Λες να είναι ιδέα μου;» ρωτάει με προσμονή.

«Λέω ότι καλύτερα θα ήταν να το συζητήσεις μαζί του και να δεις τι συμβαίνει πριν βάλεις τον εαυτό σου στη διαδικασία της αμφιβολίας.» απαντάω χαμογελώντας για να μπορέσω να της δώσω το κουράγιο που χρειάζεται.