Το τανγκό της Νεφέλης

Αμνησία

«Τι;» νιώθω το αίμα να φεύγει από το πρόσωπό μου και προσπαθώ να καταλάβω να άκουσα καλά.

«Σε ξέρω;» ρωτάει συγχυσμένος.

Νιώθω το στόμα μου να ξεραίνεται και κάνω δύο βήματα προς τα πίσω ακουμπώντας στην πόρτα. Πιάνω το πόμολο βιαστικά και χωρίς να πω κουβέντα βγαίνω στο διάδρομο. Πως γίνεται να μη με θυμάται; Πως;

Βρίσκω μια νοσοκόμα και με απόγνωση της εξηγώ τι είχε συμβεί.

«Ηρεμίστε. Καθίστε λίγο εδώ και πάω να φέρω το γιατρό.» απαντάει και μου δείχνει μια καρέκλα λίγο πιο δίπλα.

Κάθομαι και με το ζόρι προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρια μου. Ο γιατρός δεν αργεί να έρθει και αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο του Στέφανου για να τον εξετάσει. Δεν περνουν πάνω από είκοσι λεπτά και βγαίνει προβληματισμένος, ενώ εγώ ανασηκώνομαι στα γρήγορα για να του μιλήσω.

"Δε βλέπω κάτι ανησυχητικό, όμως αυτή την απώλεια μνήμης πρέπει να την παρακολουθήσω λίγο καιρό. Αύριο μπορεί να βγει, τα τραύματά του είναι επιφανειακά, όμως θα έρχεται δύο ή και τρεις φορές την εβδομάδα για εξέταση. Όσο καιρό θα είναι σπίτι πρέπει να του μιλάτε για τη ζωή του μέχρι τη μέρα του ατυχήματος χωρίς πίεση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτό θα τον βοηθήσει να θυμηθεί. Καλό θα ήταν να μην αναφερθείτε σε κάτι στενάχωρο και συγχυστεί το μυαλό του.» τον ακούω προσεκτικά και ο πονοκέφαλος δυναμώνει.

«Μπορώ να τον δω γιατρέ;»

«Σε λίγο θα έρθει μια νοσοκόμα να του αλλάξει τις γάζες. Μετά μπορείτε να μπείτε.»

Τον ευχαριστώ και μου χαμογελάει τρυφερά. Όσο απομακρύνεται καλώ την Μαρία, να την ενημερώσω για τις εξελίξεις και με ενημερώνει ότι σε πολύ λίγο θα βρίσκεται εδώ με την Βέρα, που μόλις έμαθε για το συμβάν άφησε την δουλειά της στην Αθήνα και επέστρεψε αμέσως.

Η νοσοκόμα μπαίνει και βγαίνει σχεδόν αμέσως, κάνοντας μου νόημα να μπω. Πλησιάζω την πόρτα με την καρδία μου να χτυπάει γρήγορα στο στήθος μου. Πιάνω το πόμολο με τρεμάμενα χέρια και ανοίγω διστακτικά. Ο Στέφανος γυρίζει να με κοιτάξει και μου χαρίζει ένα αμήχανο χαμόγελο.

«Πώς νιώθεις; Πονάς πουθενά;» ρωτάω με χαμηλή φωνή.

«Το κεφάλι μου λίγο και η πλάτη μου. Τι έγινε;» ρωτάει μπερδεμένος και του εξηγώ με λίγες λεπτομέρειες.

«Λυπάμαι που δεν σε θυμάμαι.» λέει απολογητικά.

«Μη στεναχωριέσαι. Ο γιατρός είπε πως γρήγορα θα επανέλθει η μνήμη σου. Λίγο χρόνο χρειάζεσαι μόνο.» προσπαθώ να τον ηρεμίσω, ηρεμώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου.