Το τανγκό της Νεφέλης

Μου Λείπεις Ακόμη

~15~

"Τι; Τι εννοείς να χωρίσουμε; Που είσαι; Έρχομαι να σε βρω!" λέει αποφασισμένος.

"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο Στέφανε. Καλά ήταν όσο κράτησε αλλά τέλος." λέω προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρια μου.

"Δεν μπορεί να το εννοείς. Πες μου που είναι το σπίτι της γιαγιάς σου και σε 2 ώρες το πολύ θα είμαι εκεί." ξαναλέει.

"Δεν έχεις να πας πουθενά. Έχω γυρίσει στην Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να με αφήσεις ήσυχη." λέω και πριν προλάβω να ολοκληρώσω μου ανακοινώνει πως έρχεται και η γραμμή νεκρώνει.

Τα μάτια μου τρέχουν ξανά και ρίχνω το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατά μου. Ξαφνικά, νευριάζω με τον εαυτό μου και σηκώνομαι σκουπίζοντας τα μάτια μου. Εγώ, που έλεγα πως κανένας που δεν το αξίζει δεν θα με έκανε να κλάψω, κλαίω τωρα για κάποιον που με κορόϊδεψε. Δεν προλαβαίνω να πιω ούτε τον μισό καφέ όταν ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Κοιτάζω από το ματάκι και βλέπω τον Στέφανο, αναμαλλιασμένο να περιμένει ανυπόμονος να του ανοίξω.

"Φύγε!" φωνάζω για να με ακούσει.

"Άνοιξε μου μωρό μου. Τι συμβαίνει;" ρωτάει και η φωνή του ακούγεται θλιμμένη.

"Δεν σου ανοίγω να φύγεις."

"Άνοιξέ μου σε παρακαλώ. Δύο λεπτά και θα φύγω, αν αυτό θέλεις."

Ανοίγω ελάχιστα την πόρτα και αμέσως βάζει το πόδι του και την σπρώχνει για να περάσει στο σπίτι.

"Θα μου πεις τι σημαίνουν όλα αυτά;" με κοιτάζει και τα δάκρυα αναβλίζουν στα μάτια μου. "Μωρό μου, γιατί θέλεις να χωρίσουμε; Τι σου έκανα;" λεει πονεμένα.

Όμως, η εικόνα του με εκείνη τη γυναίκα δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Από εγωισμό και μόνο, δεν μπορώ να του πω πως τον είδα με άλλη. Καλύτερα για τον αυτοσεβασμό μου να πιστεύει πως διάλεξα σωστά, χωρίς να ξέρω την κοροϊδία του.

"Μου πέρασε. Νόμιζα ότι είμαι ερωτευμένη μα τελικά δεν είμαι. Και αυτές τις μέρες που ήμουν μακριά σου το κατάλαβα." λέω προσπαθώντας να τον πείσω.

"Τι; Νόμιζες ότι ήσουν ερωτευμένη; Νόμιζες;" φωνάζει πονεμένα και για μια στιγμή μου φαίνεται ειλικρινής. "Εγώ άλλαξα όλη μου τη ζωή για να είμαι μαζί σου. Αφήνω τη ζωή μου στην Ισπανία για να είμαι μαζί σου και εσύ μου λες πως νόμιζες πως με αγαπούσες;" ουρλιάζει ξανά.

"Λυπάμαι Στέφανε." η καρδιά μου τρέμει και απορώ που έχω βρει την δύναμη να το κάνω αυτό.