Το τανγκό της Νεφέλης

Αντίο Ελλάδα μου...

~23~

Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη με την εικόνα που έχω μπροστά μου. Η Μπέτι, η φίλη μου, με τον Φίλιππο;

"Μωρό μου, να σου εξηγήσω." λέει ο Φίλιππος και το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι.

"Μωρό σου; Σε βλέπω σε αυτή την κατάσταση και με αποκαλείς μωρό σου;" ουρλιάζω.

Η Μπέτι δεν με κοιτάζει καν και προσπαθεί να κρυφτεί με τα σεντόνια μου.

"Στο κρεβάτι μας; Δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Δεν μπορούσατε να πάτε κάπου αλλού τουλάχιστον;" είμαι εκτός εαυτού.

"Μη φωνάζεις, αγάπη μου."

"Αγάπη μου;"

"Συγνώμη, συγνώμη. Δεν ξέρω γιατί το έκανα." εκείνη τη στιγμή βλέπω το χέρι της Μπέτι να προσγειώνεται στο μάγουλό του με δύναμη και να βγαίνει από το δωμάτιο κρατώντας τα ρούχα της στο χέρι καλύπτοντας το σώμα της με το σεντόνι μου.

Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι να αρπάξω τη βαλίτσα από την ντουλάπα και να φύγω, και αυτό κάνω. Ο Φίλιππος πετάγεται πάνω και με αρπάζει από τα χέρια.

"Τι κάνεις; Τι είναι αυτό;" Ρωτάει όλο αγωνία.

"Δεν βλέπεις; Φεύγω. Το είχα σκοπό εδώ και μέρες, όμως δεν πρόλαβα να σε ειδοποιήσω, βλέπεις είχες πολλές δουλείες." πετάω με νόημα.

"Σε παρακαλώ. Κάτσε να μιλήσουμε λίγο. Σ'αγαπάω το ξέρεις."

"Φίλιππε τι λες; τι στο διάολο λες; τι αγάπη είναι αυτή που σε έκανε να φέρεις στο κρεβάτι μας άλλη γυναίκα;" ωρύομαι.

"Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Δεν ξέρω." λέει μπερδεμένος.

"Πόσο καιρό γίνεται αυτό πίσω από την πλάτη μου; Πάω στοίχημα πως δεν είναι η πρώτη φορά."

"Δεν έχει σημασία...."

"Έχει για μένα! λέγε τώρα!"

"Τρεις μήνες." λέει χαμηλόφωνα. "Όμως σου ορκίζομαι, εσένα αγαπάω. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Τον τελευταίο καιρό πνιγόμουν με την συγκατοίκηση, δεν ήξερα πως να σου το πω."

Πνιγόταν όλον αυτόν τον καιρό μαζί μου και δεν έλεγε λέξη. Δεν πιστεύω πως κάνουμε αυτή τη συζήτηση.

"Φίλιππε, ας το αφήσουμε εδώ το ζήτημα. Ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει." λέω και σηκώνω την βαλίτσα μου. "Τα υπόλοιπα πράγματα θα έρθω να τα πάρω κάποια στιγμή που θα λείπεις."

"Σε παρακαλώ βρε μωρό μου, σου λέω δεν θέλω να χωρίσουμε."

"Η σχέση μας έχει τελειώσει καιρό τώρα Φίλιππε. Λυπάμαι."