Το τανγκό της Νεφέλης

Τόσος πόνος για το τίποτα...

~19~

Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και η Κατερίνα, που έχει ακούσει τα λόγια της, με πιάνει για να με συγκρατήσει.
«Ηρέμησε. Πληρώνουμε και φεύγουμε.»
Έτσι γίνεται. Πληρώνουμε και πηγαίνω κατευθείαν σπίτι, παρά τα παρακάλια των κοριτσιών.
Φτάνω και ακουμπάω τις τσάντες στο πάτωμα. Καθομαι στον καναπέ και προσπαθώ να αφομοιώσω τις πληροφορίες που έχω λάβει αυτές τις μέρες. Είναι άδικο εγώ να στεναχωριέμαι κι εκείνος να έχει προχωρήσει τη ζωή του με τη Θαλεια. Όμως όσο μένω εδώ και δεδομένου της σχέσης που έχει η Μαρία με την Θάλεια δεν θα μπορέσω να ξεφύγω από τον πόνο. Και έτσι, το παίρνω απόφαση. Περίμενα πολύ καιρό γι' αυτό το ταξίδι και μάλλον ήρθε η ώρα να το κάνω.

Μαγειρεύω κάτι για φαγητό και περιμένω τον Φίλιππο, να του ανακοινώσω την απόφαση μου. Είναι δύσκολο να αφησει τη ζωή του εδώ και να με ακολουθήσει, όμως δεν μπορώ να το αναβαλω άλλο. Ίσως είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνω αυτή τη στιγμή.
Το κινητό μου χτυπά και στην οθόνη αναγράφεται ένα άγνωστο νούμερο. Απαντώ και ακούω την φωνή της Μαρίας πνιχτή να προσπαθεί να μιλήσει μέσα από τους λυγμούς της.
«Νεφέλη... ο Γιάννης κι η μαμά μου είχαν ένα ατύχημα... έλα σε παρακαλώ. Δεν έχω ποιον να καλεσω.»
«Έρχομαι που είσαι;»
Μου δίνει την διεύθυνση του νοσοκομείου και τρέχω στο αμάξι.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά είμαι εκεί, αφού ξεπέρασα κατά πολύ το όριο ταχύτητας. Τρέχω στην είσοδο και κατευθύνομαι στα επείγοντα. Βλέπω την Μαρία καθισμένη στο πάτωμα, με το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα να κλαίει σιγανά.
«Μαράκι μου!» Λέω και σηκώνεται για να με τραβήξει στην αγκαλιά της.
«Δεν θέλω να τους χάσω σε παρακαλώ. Δε θέλω δε θέλω!» Λέει κλαίγοντας γοερά.
«Ηρέμησε και πες μου τι έγινε.» Την βαζω να καθίσει ενώ δεν σταματώ να της χαϊδεύω την πλάτη.
«Ένας μεθυσμένος οδηγός έπεσε πάνω τους με ένα τζιπ. Ο Γιάννης δεν κατάφερε να ελέγξει το αυτοκίνητο και η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Έτσι μου είπαν.» Μεθυσμένος μεσημέρι στο τιμόνι.
Εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα γιατρό να βγαινει και τρέχω προς το μέρος του.
«Γιατρέ πείτε μου τι γίνεται.»
«Εσείς ποια ειστε;» Ρωτάει με περίεργο ύφος.
«Οικογενειακή φίλη. Πείτε μου τι συμβαίνει. Ζουν;» Ρωταω με αγωνία.
«Ναι, για την ώρα.»
«Τι εννοείτε για την ώρα; Υπάρχει περίπτωση να....;» Ψελλίζει η Μαρία.
«Είναι πολύ κρίσιμη η κατάσταση τους. Ο αντρας φέρει βαρύ τραύμα στο κεφάλι και είναι πολύ δύσκολο να τον κρατήσουμε στη ζωή. Η γυναίκα ήταν πιο τυχερή. Αν καταφέρουμε να σταματήσουμε την αιμορραγία δεν θα έχει κανένα πρόβλημα.» Ανακοινώνει με θλιμμένο βλέμμα και μας αφήνει μόνες στο διάδρομο.
«Ησύχασε... θα γίνουν καλά.. σταματα να κλαις.» Την συμβουλεύω ενώ προσπαθώ με μανία να συγκρατήσω τα δικά μου δάκρυα. «Τον μπαμπά σου τον έχεις ενημερώσει;» Προσπαθώ να μάθω.
«Ναι. Παίρνει την πρώτη πτήση κι έρχεται.» Μου λέει με χαμηλή φωνή.
«Ωραία. Θα μεινω εδώ μέχρι να εμφανιστεί. Δεν σε αφήνω μόνη σου ηρέμησε. Εντάξει;» Λέω γλυκα και τα αναφιλητά της ηρεμούν για μια στιγμή.