Το τανγκό της Νεφέλης

Η φουσκα μας

~30~

Τεντώνομαι και νιώθω έντονο μούδιασμα στο κορμί μου. Χαμογελάω, καθώς σκέφτομαι τη χθεσινή νύχτα και συνειδητοποιώ πως ο Στεφανος δεν είναι δίπλα μου. Ανασηκώνομαι και βλέπω πως είναι 8 παρά. Με γρήγορες κινήσεις φοράω το πουκάμισο του για να πάω να τον βρω. Μυρωδιές με κατακλειζουν, όταν κατεβαίνω την σκάλα, και μπαίνω στην κουζίνα, για να έρθω αντιμέτωπη με το πιο όμορφο θέαμα της ζωής μου.

Είναι μπροστά στον πάγκο φορώντας μόνο το μποξεράκι του και φαίνεται ευδιάθετος όσο φτιάχνει ομελετα, κόβοντας λαχανικά και τυριά. Μένω λίγο να τον παρατηρώ και νιώθω τα μάτια μου να αστράφτουν από έρωτα. Χριστέ μου! Τον αγαπώ αυτόν τον άντρα.

Τεντώνεται για να πιάσει το ψωμί από την άλλη πλευρά και βλέπω τους μυς του να σφίγγονται και τα μάτια μου περιπλανιουνται στην πλάτη και τα μπράτσα του. Αισθάνομαι το στόμα μου να ξεραίνεται και δεν καταλαβαίνω καν ότι το βλέμμα του έχει κολλήσει πάνω μου.

«Μωρο μου... Γιατι σηκώθηκες; Ήθελα να σου φέρω πρωινό.» Λέει γλυκα και με πλησιάζει χαρίζοντας ένα βαθύ φίλο στα χείλη μου.
«Δεν ήθελα να φύγεις από το κρεβάτι.» Απαντώ με παράπονο και αρπάζω τον σβέρκο του καθώς εκείνος με τυλίγει και με σηκώνει για να με βάλει επάνω στο τραπέζι. Προσπαθεί να πει κάτι όμως δεν τον αφήνω. Δε θέλω να χαθεί η επαφή των χειλιών μας και τον τραβώ πιο κοντά, περνώντας τα πόδια μου γύρω από την μέση του.
«Μμμ... μωρο μου... θα πάρουμε φωτιά.» Λέει λαχανιασμένος.

Αναστενάζω παρερμηνεύοντας τα λόγια του.
«Σε θέλω.» Λέω κ κολλάω ολόκληρη πάνω του.
«Κι εγώ, πολύ αγάπη μου... αλλά αλήθεια θα καούμε, δεν έχω κλείσει ακόμη την κουζίνα.»
Ξεφυσαω και τον αφήνω για λίγο μέχρι να γυρίσει το μάτι στο μηδέν.
Το βλέμμα του έχει σκουρυνει από πόθο και το δικό μου πέφτει στο φούσκωμα στο εσώρουχο του. Πως γίνεται να τον θέλω τόσο πολύ, ξανά, ενώ πριν λίγες ώρες βρισκόταν ακόμη μέσα μου;

«Θα φάμε μετά.» Λέει απότομα και σε δευτερόλεπτα αρπάζει τα πόδια μου και βρίσκεται ανάμεσα τους. Ανεβάζει το πουκάμισο και κατεβάζει το μποξεράκι του όσο χρειάζεται για να βρεθεί και πάλι μέσα μου.

Λίγη ώρα μετά κι ενώ έχουμε κάνει μπάνιο καθόμαστε στην κουζίνα τσιμπώντας λίγο από τις ομελέτες μας. Έχουν κρυώσει αλλά δεν μας νοιάζει.
Γελάμε και ταΐζουμε ο ένας τον άλλον την στιγμή που χτυπάει το κουδούνι.
«Η Βικτωρια.» Ψιθυρίζω και του δίνω ένα πεταχτό φιλί.