Το τανγκό της Νεφέλης

Ενα βραδυ μαζι

~21~

Την επόμενη μερα, στην κηδεία, προσπαθώ να είμαι διακριτική παρουσία στον χώρο. Κάθομαι πισω-πισω και παρακολουθώ με ησυχία τους δύο ανθρώπους που αγαπώ να μοιράζονται την ίδια στεναχώρια. Την Βερα δεν μας έχουν αφήσει ακόμα να τη δούμε. Προσπάθησαν να της ανακοινώσουν με τρόπο το θάνατο του άντρα της όμως όπως είναι φυσιολογικό, με το νέο αυτό η κατάσταση της χειροτέρεψε. Πόσο μάλλον αφού δεν μπόρεσε να έρθει ούτε στην κηδεία. Δεν έχουν πει ακόμα ότι ήταν έγκυος σε κανέναν, εκτός από μένα και τον Στέφανο.
Η συζήτηση με τον Στέφανο για μένα και το Φίλιππο δεν έχει γίνει ακόμα όμως πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. Πρέπει να του εξηγήσω το λάθος που έκανα και να του ζητήσω να με καταλάβει. Το ξέρω πως αυτή τη στιγμή πάνω απ' όλα είναι η κόρη του και δεν έχω σκοπό να μπλεχτώ στη ζωή του.
Η κηδεία τελειώνει και αποφασίζω να πάω κατευθείαν στο νοσοκομείο. Για κάποιο λόγο θέλω πολύ να μιλήσω με τη Βέρα αυτή τη στιγμή. Ίσως μπορέσω να πείσω τους γιατρούς να με αφήσουν για λίγη ώρα μαζί της.
Φτάνω έξω από το δωμάτιο της,  την ίδια στιγμή που ο γιατρός βγαίνει από μέσα.
«Γιατρέ πως είναι;» Ρωτάω με αγωνία.
«Προσπαθησαμε να την ηρεμήσουμε με δύο χαπάκια και τώρα κοιμαται.» Λέει με συμπόνια.
«Μπορώ να την δω για λίγο;» Παρακαλάω.
« Αν και κανονικά δεν θα έπρεπε ίσως της κάνει καλό να έχει λίγη παρέα σήμερα.» Απαντά και μου ανοίγει την πόρτα.
Μπαίνω μέσα και αντικρίζω την όμορφη γυναίκα που γνώρισα, χλωμή και κουρασμένη στο λευκό κρεβάτι του νοσοκομείου.
Κάθομαι στην καρέκλα που υπάρχει δίπλα της και της χαϊδεύω απαλά το χέρι. Ανοίγει αργά τα μάτια της και με κοιτάζει. Μπορώ να δω ξεκάθαρα τον πόνο της δίχως να βγάλει ούτε μία λέξη από το στόμα της.
«Νεφέλη τι κάνεις εδώ;» Με ρωτάει με δυσκολία.
«Σσσς μην κουράζεσαι.»
« Η Μαρία; Είναι με το μπαμπά της;»
Η σκέψη μου ταξιδεύει στον Στέφανο και από το μυαλό μου ιδέα να της μιλήσω για εκείνον.
«Ναι. Πρέπει να φανείς δυνατή Βέρα μου. Η κόρη σου σε χρειάζεται.»
«Θα προσπαθήσω. Επιτέλους γνώρισες τον Στέφανο.» Προσπαθεί να χαμογελάσει όμως είναι αδύνατο.
«Είναι κάτι που πρέπει να σου πω. Θέλω να σου ανοίξω την καρδιά μου όμως δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη ώρα. Δεν θέλω να σου δώσω κι άλλες έγνοιες.» Ομολογώ.
«Τι είναι; Πες μου. Θέλω να μάθω. Να ξεχάσω λίγο τα δικά μου προβλήματα.» Με παρακαλάει.
«Πρέπει να ξέρεις πως δεν είχα ιδέα πριν 3 χρόνια ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο. Αν ήξερα.....» λέω και το παράπονο με κατακλύζει και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.
Της λέω την ιστορία μου με κάθε λεπτομέρεια και μένει να με ακούει με προσοχή.
Όταν τελειώνω μου χαμογελάει τρυφερά και μου χαϊδεύει το χέρι.
«Ώστε εσυ είσαι εκείνη που τον έκανε να χάσει το μυαλό του....Έχω ακούσει πολλά για εσένα ξέρεις. Μιλούσε για σένα με τόσο έρωτα και σου ορκίζομαι πως δεν τον έχω ξαναδεί έτσι και πίστεψε με τον ξέρω πολύ καλά. Δεν είναι δικό σου λάθος γλυκιά μου, η Μαρία θα καταλάβει στο τέλος να είσαι σίγουρη. Ίσως χρειάζεται λίγο χρόνο να αφομοιώσει τα τελευταία γεγονότα όμως στο τέλος θα σε συγχωρήσει.» Λέει με γλυκα και αγάπη.
Ένα μεγάλο βάρος φεύγει από πάνω μου και νιώθω ελπίδα. Η καλύτερη απόφαση τα τελευταία χρόνια που έχω πάρει, ήταν να μιλήσω σε αυτή τη γυναίκα.
«Όμως, δεν ξέρω αν θα αντέξω το μίσος της, όσο κι αν διαρκέσει. Με φοβίζει να χάσω τη φίλη μου.»
«Δεν θα τη χάσεις. Εμπιστευσου με. Πρέπει να σε ρωτήσω όμως, για τον Στέφανο αυτη τη στιγμή πως νιώθεις;»
«Δεν έχω πάψει να τον αγαπώ. Είμαι τρέλα ερωτευμένη μαζί του ακόμη.» Λέω ντροπαλά.
«Κι εκείνος μαζί σου.» Λέει με σιγουριά που με κάνει να απορήσω.
«Πριν ένα μήνα με πήρε τηλέφωνο μεθυσμένος. Πρώτη φορά μεθούσε τόσο, εντάξει ίσως τόσο ώστε εκείνο το βράδυ..» προσπαθεί να αστειευτεί με το βράδυ που πέρασαν μαζί. «Μου έλεγε ότι δεν αντέχει άλλο να μη σε βλέπει, πως έχει τρελαθεί τελείως και πως ο ελάχιστος καιρός που περάσατε μαζί ήταν οι καλύτερες μέρες της ζωής του. Ήταν απελπισμένος που σε έχασε. Απορούσε τι λάθος έκανε και τον άφησες. Πολλές φορές σκέφτηκε να έρθει να σε βρει να σου πει πως σ' αγαπάει ακόμη όμως ο εγωισμός του τον κρατούσε πίσω.» Μου λέει και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά.
«Κι εγώ τον αγαπώ πολύ. Έκανα λάθος τότε που τον άφησα. Αν δεν τον είχα αφήσει......» λέω μισοκλαίγοντας.
«Ηρέμησε. Η ζωή σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία και δεν πρέπει να την πετάξεις. Εγώ δεν είμαι τόσο τυχερή.»

Βγαίνοντας από το δωμάτιο έρχομαι αντιμέτωπη με  την Μαρία που με κοιτάζει απορημένη.
«Τι θέλεις εδώ;» Ρωτάει η φίλη μου.
«Ήθελα να τη δω λίγο. Της έκανε καλό που μίλησε με κάποιον.» Λέω απαλά.
«Έχει εμένα για να μιλήσει δεν χρειάζεται προδότες.»
«Δεν σε πρόδωσα ποτέ Μαρία... δεν ήξερα ποιος είναι κατάλαβε με σε παρακαλώ. Αν ήξερα....»
«Σταματα σε παρακαλώ. Δεν θέλω να ακούσω κάτι. Ήδη η ζωή μου είναι αρκετά κατεστραμμένη. Χάνω τις πανελλήνιες και μια χρόνια θα πάει χαμένη.»
«Μη το λες αυτό! Έχεις μια ευκαιρία να τα πας καλύτερα από ότι μπορούσες τώρα. Σκέψου το θετικό του πράγματος. Θα τελειωποιησεις τις γνώσεις σου» προσπαθώ να την ενθαρρύνω.
Ο Στεφανος έρχεται κοντά μας και φαίνεται μπερδεμένος.
«Εγώ πάω στη μαμά μου.» Λέει η Μαρία και ανοίγει την πόρτα.
«Πρέπει να μιλήσουμε.» Λέμε ταυτόχρονα και γελάμε νευρικά.
«Το βράδυ να σε περιμένω σπίτι μου; Ξέρεις που είναι.» Προτείνει.
«Ένταξει.»

Ντύνομαι όμορφα και οδηγώ προς την πολυκατοικία που μένει. Είμαι αγχωμένη και ταλαιπωρημένη. Φτάνω και ελέγχω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Έχω μαύρους κύκλους, που δυστυχώς δεν καλύπτει αρκετά το απαλό μακιγιάζ μου. Ανεβαίνω στον όροφο του και χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγει, όμορφος όπως πάντα και περνάω στο σαλόνι.
«Θέλεις να ξεκινήσεις;» Ρωτάει και του λέω όλη την ιστορία από την στιγμή του χωρισμού μας. Οι αντιδράσεις του δεν είναι οι καλύτερες, όπως το περίμενα. Ζηλεύει.
«Σ αγαπώ.» Προσπαθώ να τον πείσω.
«Μ αγαπάς; Και γιατί είσαι ακόμα μαζί του; Γιατί δεν έχεις χωρίσει ακόμα;» Λέει θυμωμένος.
«Περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Αύριο μετά την ορκωμοσία θα το κάνω. Παίρνω πτυχίο ξέρεις.»
«Το ξέρω. Είμαι περήφανος για σένα.» Λέει με ειλικρίνεια και αγάπη.
«Θα γνωρίσω την χώρα σου σε λίγες μέρες.»
«Με κοιτάζει απορημένος.
«Τι εννοείς;»
«Σε τρεις μέρες πετάω για Ισπανία.»
«Μαλιστα...» λέει σκεπτικός «και ποσό θα μείνεις;»
«Αυτό θα εξαρτηθεί από εσένα. Θέλω να σκεφτείς καλά για εμάς και να μου ανακοινώσεις την απόφαση σου. Αν δεν θελήσεις να μου μιλήσεις θα το καταλάβω. Θέλω να είσαι ευτυχισμένος.» Του λέω.
«Ίσως είναι για το καλύτερο.. λιγος καιρός μακριά θα μας κάνει καλό. Το ξέρεις πως τώρα πρέπει να μείνω κοντά στην κόρη μου. Τα αισθήματα μου για σένα δεν έχουν αλλάξει όμως η προτεραιότητα μου τώρα....» πάει να πει όμως δεν τον αφήνω.
«Καταλαβαίνω. Θέλω ένα τελευταίο βράδυ, να σε νιώσω δικό μου.» Λέω, και ακούγοντας τα λόγια μου με τραβάει στην αγκαλιά του και ενώνει το στόμα του με το δικό μου. Ένα βράδυ μαζί, ίσως και το τελευταίο.

Τι λέτε; Πήραν τη σωστή απόφαση;
#Σοφία