Το τανγκό της Νεφέλης

....

~29~

«Στέφανε;»
«Αγόρι μου τι κανεις εδώ; Δε σου είπα να μην έρθεις; Καλά είμαι. Μια κρίση ήταν.» Λεει ο παππούς μου παραδομένος στην θλίψη του.
Νιώθω το αίμα να κυλάει γρήγορα στις φλέβες μου, και δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Τα μάτια του δεν έχουν αφήσει στιγμή τα δικά μου κ νιώθω να φλεγομαι. Για μια στιγμή κλείνω τα μάτια και αμέσως μετά κοιτάζω με αγωνία τον παππού μου. Πιάνει το στέρνο του πονεμένα και με κοιτάζει με ένα βλέμμα αγάπης που πρώτη φορά βλέπω επάνω του.
Γονατίζω δίπλα του, αφού είναι ακόμα καθισμένος στην θέση του, του χαρίζω μια αγκαλιά κι εκείνος μα κλείνει στα χέρια του χωρίς να χάσει χρόνο. Ο Στεφανος είναι σχεδόν δίπλα μας πλέον.
«Κοριτσάκι μου! Γιατί; Γιατί δεν μου το είπες από την αρχή; Ο πατέρας σου; Είναι εδώ μαζί σου;» Ρωτάει με αγωνία και σφίγγω τα δόντια που θα του ανακοινώσω κι αλλά δυσάρεστα νέα.
«Τον μπαμπά μου τον έχασα όταν ήμουν πολύ μικρή.» Απαντώ με δισταγμό και φαίνεται να δέχεται άλλη μια γροθιά στο στήθος.
«Δεν το πιστευω. Τόσα χρόνια ειχα ένα γιο και μια εγγονή και δεν ήξερα τίποτα. Έχασα τη γυναίκα που αγαπούσα. Μα γιατί να μου το κάνει αυτό η Νεφέλη; Γιατί να μη μου πει για την εγκυμοσύνη της;» Αναρωτιέται με πίκρα.
«Δεν μπορώ να σου απαντησω σε αυτή την ερώτηση. Δυστυχώς αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.»
«Δηλαδή, τώρα θα με λες παππού;» Ρωτάει και τα μάτια του λάμπουν για μια στιγμή.
Αφήνω ένα κοφτό γελακι πριν μιλήσω «Ναι, παππού.» με αντικρίζει συγκινημένος και μου χαμογελάει πριν γυρίσει στο Στέφανο.
«Τι κανεις αγοράκι μου;» Στο πρόσωπο του άντρα που λατρεύω φαίνεται η σύγχυση και προσπαθώ να καταλάβω τι παιχνίδια μου παίζει πάλι μοίρα.
«Ήθελα να σε δω, αλλά δεν ήρθα μόνο για αυτό στην Ισπανία.» Γυρίζει το βλέμμα του σε εμένα και η ένταση ανάμεσα μας είναι εκεί, να μας θυμίζει τις στιγμές μας. «Θυμάσαι την κοπέλα που σου έλεγα; Είναι εδώ και αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή σου και να μην αφήσω άλλο τον χρόνο να περνά άσκοπα.» Το στόμα μου ανοίγει από έκπληξη και η καρδιά μου χορεύει. Ήρθε για μένα;
«Επιτέλους!! Ανυπομονώ να τη γνωρίσω. Όμως, για μια στιγμή.. Νεφέλη....» λέει με δυσκολία αυτό το όνομα.. «εσυ, εσυ πως τον ξέρεις τον Στέφανο μου; Τον φώναξες με το όνομα του όταν τον ειδες.» Λέει χωρίς να καταλαβαίνει και δεν ξέρω τι να απαντησω. Το στόμα μου παραμένει κλειστό και το στομάχι μου σφίγγεται στον τρόπο που έχουν μπλεχτεί τα πράγματα.
«Η Νεφέλη είναι αυτή η γυναίκα Δημήτρη...» πετάει τη βόμβα ο Στεφανος.
«Τι; Εσείς.... εσείς οι δυο;» Λέει με περιέργεια και ξαφνικά αφήνει ένα γέλιο που φωτίζει το πρόσωπο του, κάτι που κάνει εμένα και τον Στέφανο να κοιταχτούμε σιωπηλά. «Δεν το πιστευω. Πως τα φέρνει η ζωή. Ίσως να θέλει να διορθώσει το λάθος που έκανε πριν τόσα χρόνια, ρίχνοντας στο δρόμο της εγγονής μου τον Στέφανο μου.» Μουρμουρίζει όταν σταματάει.
«Τι... τι σχέση έχετε εσείς οι δυο;» Ρωτάω για την αναγνώριση της αλήθειας που ήδη ξέρω.
«Ο Στεφανος είναι ο γιος μου, σαν γιος μου. Την ξέρεις ήδη την ιστορία» Καταπίνω με δυσκολία και πιάνω το κεφάλι μου. Σκέφτομαι ποσό δύσκολα έχουν περάσει οι αντρες απέναντι μου, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
«Κορίτσι μου σήκω επιτέλους από το πάτωμα. Δεν τον βλέπεις τον κακομοιρη πως σε κοιτάζει; Πεθαίνει να σ' αγκαλιάσει.» Λέει προσπαθώντας να διατηρήσει ένα εύθυμο ύφος και κάνει και τους δυο μας να χαμογελασουμε. Σηκώνομαι, κανοντας ένα βήμα για να βρεθώ μπροστά του και αισθάνομαι τη λαχτάρα του. Με κοιτάζει σοβαρός και χάνομαι στα μάτια του, στα μάτια που ονειρευόμουν όσο καιρό ήμουν μακριά του. Σηκώνει το χέρι του κ χαϊδεύει το μάγουλο μου και τότε, σαν να μη μου φτάνει αυτή η επαφή κολλάω πάνω του και και τον παίρνω σφιχτά στην αγκαλιά μου. Τα χέρια του κλειδώνουν γύρω μου και νιώθω τις καρδιές μας να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό.
«Ποσό μου ελειψες μωρό μου.» Ψιθυρίζει δίπλα στο αυτί μου και ανατριχιάζω.
«Σ αγαπώ. Μη με αφήσεις ξανά.» Απαντώ στον ίδιο τόνο και με απομακρύνει για να με κοιτάξει.
«Ποτέ!» Μου υπόσχεται.