D A F N E

☆13☆

Dhe vertete nuk kaluan as dhjete minuta te tjera, kur vendosem te uleshim ne kuverten e jahtit.

-Do te hipim serisht heren tjeter qe do vime ketu.-me tha Oliveri si per te me ngushelluar.

-Do ishte bukur.-thashe une duke buzeqeshur nga fakti qe ai bente plane per nje here tjeter sebashku.

Kapiteni ndali shpejtesine e jahtit duke bere qe ne te qendronim ne ajer perkohesisht nga vetia e eres,deri kur parashuta u ul dhe ne rame mbi uje duke qeshur me njeri- tjetrin.
Coha e parashutes na mbuloi te dyve dhe mua per nje çast me zuri paniku.

-Oliver ! Oliver me ndihmo qe te dal qe ketu.

-Dafne,shikome!-tha ai duke u afruar tek une.-nuk ka asgje per te pasur frike.

-Do ndihesha me mire pasi te hipnin mbi kuverte.

-Ja tani,nje nga stafi do na vije ne ndihme.-tha ai me nje ze qe me dhuroi siguri.

Ia dolem qe te çliroheshim nga coha e parashutes qe na kishte zene poshte. Kur arrita te dalloj daljen, Oliveri me ngadalsoi duke me kapur doren dhe duke me afruar me prane vetes se tij.

-Oliver,do zhytemi !-i thashe une.

-Jo jo,e pa mundur me gjithe keto jeleke shpetimi qe sme lene te rri afer teje.-tha ai.-Ama sme pengojne te bej kete.

Buzet tona u mpleksen gjate,duke u shnderruar ne nje te vetme. Pasi u çlirova nga shtrengimi i tij,i bera me sy qe duhej te dilnim qe aty ose do beheshin merak te tjeret.

E hodhem tutje cohen e parashutes dhe degjuam mamin e Oliverit tek thonte :

-Ja ku jane ,i shoh !-tha ajo duke treguar me dore nga ne.

-Hey !- ia ktheva une duke i pershendetur me dore.

Uji ishte krejtesisht i qete,fare i pa trazuar nga dallget. Edhe motorret e jahtit ishin fikur ndaj,nuk dallgezohej me uji.
Per nje çast mu duk sikur levizi diçka prane nesh. Ktheva koken prapa por nuk pashe gje.
Me pas ndjeva diçka te me prekte kemben.

-Oliver !-kceva perpjete.-Ka diçka nen uje.

-Do jete ndonje alge apo peshk i vogel Dafne.

-Oliver !-bertita kete here duke ia shtrenguar krahun aq fort sa thonje e mi lane shenje.

Nje meter larg tij,arrita te dalloj kurrizin grih te erret te nje gjallese.

-O Zot Oliver !Nje peshkaqen ! Do vdesim.

-Qendro e qete ,te lutem !-me tha ai.

Une nderkohe ia plasa te qarit nga ankthi. Nuk ishte keshtu menyra si e kisha perfytyruar te vdisja. Jo ne mes te detit. Jo e shqyer nga peshkaqenjte.

Pas shpines time levizi diçka tjeter. U kthyem dhe pame dhe nje bisht tjeter.

-O Zot ! Oliver qenkan dy.

Dy peshkaqenj po benin xhiro rrotull nesh. Nga larg u dallua dhe nje i trete.
Aty e kuptova qe morrem fund.

-Ruani qetesine ! Djemte tane do ju vijne ne ndihme !-bertiti kapiteni nga lart.

Ato na hodhen dy komordare te lidhura me litare ne te cilet u kapem ne. Oliveri me mbante prane çdo moment duke me siguruar qe çdo gje do shkonte mire dhe nuk do te vdisnim. Tre djem nga ekuipazhin u afruan me te shpejte me varken e shpetimit ne rast emergjence. Ne nuk ndodheshim me shume 20 metra larg nga jahti.
Zhurma e varkes se shpetimit mjaftoi per ti trembur peshkaqenjte. Kur hipem ne varke po dridhesha dhe buzet me ishin nxire. Me hodhen nje batanije kraheve dhe u afruam tek jahti.

Ulen shkallen e levizshme dhe te gjjthe u ngjitem ne bordin e jahtit tone.

-Toke. Dua te jemi ne toke.-thashe pa e menduar fare ne momentin qe hipem siper.

-Oliver,Dafne ! Jeni mire?-pyeti Miranda.

-Jemi mire mama.-u pergjigj Oliveri ,duke me perqafuar mua qe te ngrohesha.

-Jeni me fat qe ishin peshkaqene miqesore ,ne te kundert nuk do ju ngeleshin as kockat. Me lejo te te them Oliver qe ke zgjedhur nje grua te cilen rreziku e ndjek nga pas. Qe kur keni ardhur s'ngeli gje pa ju ndodhur. Shenje,mbase !- tha Williami,babai i tij.

-Mos fol marrezira baba.-ia ktheu ai duke e pare venger.-Tom,na drejto per tek moli te lutem. Do largohemi sapo te mberrijme.-tha ai.

Une nuk beja ze. Nuk mundesha. Ai kishte te drejte. Ne dy dite kisha perjetuar dy here eksperiencen afer vdekjes. Kete here u rrezikua dhe jeta e Oliverit.