Her Name (Not A Love Story)

Kabanata 23

Kabanata 23
Fault

With so much effort, pinalis ko ang mga luhang nagsisilandasan sa pisngi ko. Umiiyak ako sa harap ng altar dito sa Chapel, sa Ospital kung saan ko siya dinala kanina.

Right after he said those words, tinatanong kung sino ako, ay bigla-bigla na lang siyang natumba at nawalan ng malay. I called for help, at alam kong hindi lang mga pinsan namin o pamilya namin ang nakakita sa nangyari, pati na rin siguro ang mga taong invited sa party na 'yon.

The Doctor told us about his condition.
Alzheimer Disease, anim na buwan, anim na buwan at makakalimutan na niya ang lahat, even the small things, his hobby, and me. Makakalimutan niya ako.

"Why is this happening?!" I ask Lord, I don't blame him, but I need answer! Bakit? Bakit nangyayari 'to?

Hindi ako matigil sa pag-iyak. After that shit comes out, magkakasama na kami. Pag nalaman na ng lahat na hindi kami magkadugo, magkakasama na kami. Wala nang maghihiwalay sa amin, pero bakit ganito?
We're still buying our time, nasasaktan na nga kami sa mga nangyayari sa amin, tapos dinagdagan pa.

At bakit si Cairo?
Bakit siya ang nagkasakit ng ganito?
Bakit hindi na lang ako?

Wala bang lunas ang Alzheimer? Is this really the end? We're about to fight right? Pero bakit biglang pumagitna nanaman ang sakit niyang ito? Like destiny and God doesn't want us to be together. They all against it.

Why? May mali ba sa pagmamahalan namin? Is this just a struggle? Hindi, I can't call this as a challenge. Walang challenge na ganito.

His memory. He will lost it. Ako? Paano ako?

Makakalimutan niya lahat, habang ako hindi?

"Tam," Rios sat beside me, pain is evident in his eyes.

He tapped my shoulder. "Be strong,"

Umiling ako. "He's your bestbuddy right. Close na close kayo, bakit hindi ninyo man lang napansin ang ganitong sakit ni Cairo?" I sound like I'm blaming him.

"I knew already, lagi kaming magkasama, sa kuwarto , kahit saan. I saw him drink different kinds of pills, para sa sakit niya. Ilang beses niya na rin akong tinanong kung sino ako. Bago n'yo pa naranasan ang sakit, ako muna ang nakaramdam. Tammy, he's my bestfriend..." nabasag ang boses niya. "...and knowing about his condition right now, makes my heart broke into fucking pieces. Mas masakit pa 'to sa break-up Tam. He's very important for me, at hindi ko kaya na makita siyang unti-unti tayong kinakalimutan."

May inabot siya sa aking flashdrive. He smiled wearily.

"Watch it, masasagot niyan lahat ng tanong mo. And let tita and tito, see it too." he said, before leaving me here.

Tinignan ko ang flashdrive sa palad. Tumulo ang luha ko, at naiyak ng ilang minuto, bago nagpasyang umalis muna, at tignan ang nilalaman nito.

Tuloy-tuloy ang pagpasok ko sa bahay, diretsyo ako sa kuwarto at kinuha agad ang laptop. Sinalpak ko ang flashdrive at binuksan ito, wala namang ibang nakasave rito, I open the video.

The first thing I saw is Cairo's lips, to neck, and jacket. Like he's fixing the cam.

Naupo siya sa silya. Ngumiti, kumaway. Natutop ko ang bibig at naiyak, dahil lang sa ginawa niya.

He smiled so happily.

"Day 1, Ngayon ko nalaman ang sakit ko. I couldn't move at start, pero naisip ko na kailangan kong kumilos. I need to see Tam, I need to tell her the truth."

Humagulgol ako at napayuko, nasa mesa na ang pisngi ko at patuloy ang pag-iyak ko. I can't imagine, Cairo, fighting his ill, while collecting evidence, para malaman ng lahat na hindi ako si Kaila. Na hindi kami magkapatid.

I heard him say anything, like he's showing something pero hindi ko kayang tignan ang video. Is this worth the fight Cairo? Makakalimutan mo na ako!
But...
You sacrifice already, napagod ka na...

Kaya, ipapakita ko ang video na ito sa buong pamilya natin. I'll show them...

At anong mangyayari pag nalaman nila? Hahayaan ba tayo ng mga tao na magkasama? Hindi. I know your family, they don't want a disgrace, ayaw nila sa kahihiyaan. Pero...I want to be with you, with or without your memories.

Aalagaan kita Cairo.
Mamahalin.
Iingatan.

I wont leave, I wont ever leave you. Never.

Nagmadali akong magbihis, just wearing a short shorts, over size checkerd tee shirt and pair of Vans shoes, dala ang lakas ng loob at flashdrive ay nagmadali akong bumaba sa magarbong hagdan.

Nasalubong ko ang mga katulong, nagkakanda-ugaga sila, natigilan lang ako sa pagmamadali nang makita si Cairo sa may pinto, nanlaki ang mata ko.

Bakit andito siya? Iyon agad ang tumakbo sa utak ko, hindi ba dapat ay nasa ospital siya?

"Cairo," lumapit na ako sakanya. When he saw me, mabilis niya akong nahigit para yakapin. Pain crept within me, pakiramdam ko, kahit ang simpleng pagyakap at pagbitaw niya ay masasaktan ako.

"Kaila, let your Kuya sleep." Mom said, sa namamaos na boses. I look at her, and then to Daddy, umiwas ito ng tingin. Nasa kabilang side rin nila ang mga pinsan namin. Rios, Tadd and Kid.

"I'm not going to rest Mom, ilang ulit ko bang sasabihin sainyo? She is not Kaila!" Cairo spit it out.

Pinigilan ko siya sa pamamagitan ng pagpisil sa mga kamay niya. Hindi niya dapat ini-stress ng ganito ang Mommy niya, at higit sa lahat ang sarili niya. His condition is really bad.

"Anak, please? Just rest first." his Dad said and look at me with his blood shot eyes, parang pagmamakaawa na rin niya 'yon.

"Cairo, listen to your parents." sabi ko sakanya, Cairo look at me. Hinaplos niya ang pisngi ko, nakarinig ako ng tikhim, siguro galing kay Kelly. Oo, andito rin pala siya.

"Gusto ko lang naman na malaman na nila, I want us to be free." he said, in very gentle way.

Tumango ako, naiiyak, kasi iyon din ang gusto ko.

"Oo, ako rin. Ang kailangan mo lang munang gawin ngayon ay ang magpahinga, please?"

Without any question, tumango siya. Nakaakbay siya sa akin habang patungo kami sa silid niya. Nang narating namin ang kuwarto niya, nahiga na siya at agad ding nakatulog. Ilang minuto ko pa siyang pinagmasdan, bago nagpasyang bumaba para harapin ang magulang niya.

"How is he?" bungad na tanong ng Mommy ni Cairo.

"He's asleep," sabi ko.

Tumango siya, at naupo sa tabi ng asawa. We're here at their sala, nakaupo sa malaking sofa ang magpipinsan, may pagkain sa center table, pero walang nagagalaw. Ang whisky lang siguro ni Daddy ang nababawasan, Rios is holding a champagne glass too, may iniinom, Kelly is sitting sadly at the sofa, malayo ang tingin, at nang mag-tama mata namin ay umiwas siya.

Tadd is busy at his phone, and Kid is looking at me intently.

"Ano 'yang hawak mo?" si Kid na ang nagtanong, napatitig tuloy ako sa hawak kong flashdrive. Oo nga pala.

"V-video," nautal ako.

Mommy stood up.
"Video tungkol saan Tam," for the very first time, tinawag niya ako sa pangalan ko ng diretsyo at hindi nagpapaligoy-ligoy.

"Confession po ni Cairo." pagkasabi ko no'n ay agad nang kinuha ni Mommy ang flashdrive sa kamay ko, lumapit siya sa malaking TV, dito sa sala, sinalpak niya ang flashdrive at nagplay ang video.

"I need to see Tam, I need to tell her the truth." It's Cairo's voice from the video.

Naiiyak pa rin ako habang pinapakinggan at tinitignan ang mga sinasabi niyang pruweba, na hindi ako si Kaila. I saw Mommy Julia, crying so hard in my side. Umiiyak siya, nasasaktan, sa mga nalalaman.

"It's my fault!" finally Dad speaks.

I look at him, kanina pa pala siya umiiyak, tahimik lang. Maga ang mata at patuloy ang pagtulo ng mga luha.

"It's my damn fault!" ulit niya.