Her Name (Not A Love Story)

Wakas

Wakas
Tree

"How are you feeling?" My mother asked me, tinignan ko lang siya, hindi na nagsalita pa.

"Maybe, she need some rest. Don't rash her." I heard someone said it. Stranger.

Tumango lang ang Mommy ko at lumabas din ng silid.

Tinignan ko ang bintana rito sa kwarto kung nasaan ako. The room is all white, I feel so tired and helpless.

Pinilit kong tumayo, I've been here for almost 2 months, they say. I woke up crying, I woke up very empty. Walang maalala. I even heard the Doctor said na wala na daw chance na bumalik pa alaala ko. I meet an accident two months ago. Lasing daw ako, at nabungo ng truck. Hindi nga raw akala ng lahat na makasurvive ako. It's a miracle they say.

"You've been so silent for almost two months. Hindi kami sanay." I heard the familiar voice. Tumingin ako sa nagsidatingan, there's a three boys who are sitting at the couch.

The other one is busy at his phone, pero nang napansin na nakatitig ako sakanya ay ibinulsa niya ang cellphone. The other boy with chinito eyes are smiling sexily, he even wave his hand, he's eating an apple. While the man who speak a while ago is looking at me intently. Nag-iwas ako ng tingin.

"Though, it's a blessing in disguise." he always said it.

"Blessing? Walang maalala?" there, I said it.

I heard the boy who eats apple, laughed. "Your two first words!" at nakipag-apir pa sa katabi. Ngumisi siya. Inirapan ko na.

"Come on Re, don't bully our Tammy." ngumisi naman ngayon itong lalaking nakatayo, he's Rios. Siya lang ang naalala ko, because he stays here everytime. I wonder who is he in my life?

"I'm not, baka magalit si Cairo." tawa naman ng isa, na bigla na lang natigil. Parang may kung anong bumigat sa dibdib ko, I feel so damn sad and hurt, what is this? Natahimik din silang lahat. Nakita ko ang pagbagsak ng mata ni Rios sa mga sapatos niya.

Nanghina ako at napaupo sa kama. The effect of that name.

Importante pa ba na malaman ko kung sino siya? At bakit ganito ang epekto niya? No. Wala akong rason para gawin 'yon.

Nahiga na ako pagkatapos no'n, bukas ay uuwi na kami, 'yon ang sabi ni Mommy.

Days are too quick, wala na nga akong maaalala but I started my life, fresh beginning. Pero pakiramdam ko may kulang, hindi ko alam, but it's too hard to start living pag hindi mo alam kung anong madalas mong gawin dati, who's the people who makes you happy, anong hilig mo, sa'n ka madalas pumunta, what you wanted to eat, what's your favorite color and so on.

Ang hirap mabuhay pag may kulang. It's like you're a baby na ipinanganak pa lang kahapon.

Madalas akong nasa parke, dito sa Pangasinan, Urdaneta. Wala akong ibang ginagawa kun'di libangin ang sarili. Ramdam ko na may kulang, pero isinasantabi ko na lang iyon.

Madalas pa ring bumisita sa bahay ang tatlo. They seem so fond of me, pero hindi ako makasabay kasi hindi ko alam kung paano ko sila pakitunguan noon. Nag-sleep over sila sa amin ng ilang beses, kahit hindi ko sila kinakausap, they stayed.

May isang babae rin na laging pumupunta rito sa bahay. Shane daw ang pangalan niya. Magaan ang loob ko sakanya, kaya hinahayaan ko siyang dumalaw. Aniya'y isa raw akong Engineer back in States, workmates daw kami and we stayed in one roof. Natatawa ako sa mga kwento niya.

Pero alam mo 'yon? Yung feeling na pinipilit mong makitawa sa kwentuhan nila kahit hindi mo alam kung ano ba pinag-uusapan nila, 'yung pilit kang tumatawa kasi, life must go on kahit madaming struggle.
But...in my case, bakit ramdam na ramdam ko ang lungkot, kulang, at sakit. I want to know what is this, pero pag nalaman ko ba, kaya ko bang i-overcome?