Her Name (Not A Love Story)

Kabanata 25

This will be the last chapter, I'm already satisfied of what is happening to them, I will miss Tam and Cairo. Epilogue soon. Salamat po sa mga nagbabasa, see you po sa iba ko pang stories.

I want to hear anything from you po.
message me here at wattpad. I love you all.

Chapter 25
Memories

Things got difficult, madalas ay nakakalimutan na rin ni Cairo na pumunta sa banyo para umihi, he acted like a kid, and an old man. But it doesn't matter. Nasasanay na ako.

Sanay na sanay na.

Ilang buwan na rin akong naandito sa bahay nila. I'm not getting tired, masaya na ako na inaalagaan ko siya, this is the lease I can do.

Nakalimutan niya na ako ng tuluyan. Iyon ang masakit, but I don't care. Tanga na kung tanga, pag mahal mo kasi, lahat gagawin mo.

Ilang beses na rin niya akong natanong kung sino ako. He look so helpless and questionable. I will just look at him and smiled, saying..."Just someone," tumatango naman siya at tumitingin nanaman sa malayo.

Lagi akong umiiyak pag gabi pag naaalala ko ang mga nangyayari sa amin ngayon. Pero kahit nasasaktan, sige pa rin ako. As long as, he's here.

The Doctor also checked him, sabi niya malabo na raw na bumalik pa ang mga alaala ni Cairo, there's no cure at Alzheimer.

Nakakalungkot, pero this is my fate, our fate. I'm going to embrace it.

Pero kahit gaano ka ka-sanay, kahit gaano mo pa kamahal ang ginagawa mo, there's still an ending. Him, is my downfall.

"You're so tough." Shane says while we're here at the bar. Naikuwento ko sakanya ang mga nangyari tatlong buwan na ang nakalipas.

"Okay lang sayo na hindi ka niya kilala? Ayos lang sayo?" tanong niya pa.

Ngumiti ako. It's very real and genuine, kasi totoo naman talaga. Okay lang sa akin. Okay, it hurts a bit, but everytime I saw his eyes, kumalma na ako. He's sick, and I need an extra pack of patient for a year and so. Kung habang buhay ay ganito kami, wala akong pakialam.

"Hows the thing between you and your Mom?" she asked, actually, my Mom never agreed, pero nang isang araw na dinalaw niya ako sa Mansyon, she's smiling widely, from there, alam ko na agad na binabasbasan niya kami.

"She understands." sabi ko.
"There's a lot of happiness in this world we wanted. Ang iba gusto ng pera, kapangyarihan, luxorious life, material things, ang iba naman gusto simple lang, achieve their dreams, be with the people they love, mapa-Pamilya man ito, kaibigan, kasintahan." ininom ko ang alak na nasa baso.
"Mahirap hanapin ang bagay na makakapagpasaya sa atin. It's really hard to find, but once you find it, ang hirap ng pakawalan. Kahit ang dapat ay bitawan mo na siya, kasi sa mata ng iba iyon ang tama. Kahit ang dapat ay sumuko ka na kasi alam mong walang patutunguhan. But, you know what Shane, isa lang ang natutuhan ko rito sa mundo. 'Yon ay ang ipaglaban mo ang gusto mo."
And from there, naalala ko siya ulit.

I saw her wiping her tears. Ako, hindi umiiyak, she look so emotional. Bakit?

"He's so strong..." nabasag ang boses ko. "He deserve the peace of mind. He may look cold, but he's really nice. Kailangan ko na sigurong bumitaw 'no? Wala na e. Pero, kahit kailan, hindi sumagi sa utak ko na gawin ang suhestiyon na 'yan ng ibang tao."

Nagsalin pa ako ng alak sa baso ko.
"I heard him asking Rios, what's her name?, and then he'll looked at me. Minsan nakakatawa, pero madalas nakakasakit na. S-shane, even my name, limot niya." I laugh, "Di'ba kung ibang tao, iiwan na siya, pero ako andito. Alam mo kung bakit? I.Love.Him a lot. Na kahit ang pagiging tanga ginawa ko ng talent."