Count on you/ ♡Yoonmin♡

True

Spędziliśmy tam może 3 lub 4 godziny. Wracając spotkaliśmy
i Tae. Zaprosiliśmy ich do mojego domu.
Chwilę porozmawialiśmy i poszliśmy na przystanek. Autobus mieliśmy za 5 minut więc mieliśmy farta.

Wchodząc do domu przypomniałem sobie żeby sprawdzić skrzynkę pocztową. Wróciłem się i otworzyłem skrzynkę. Dosłownie 3/4 listów wysypało się na ziemię jak cukierki. Pozbierałem je i wszedłem do domu. Dałem wszystko na stolik w salonie i udałem się do kuchni nalać sobie wody. Wziąłem ją i ruszyłem w stronę kanapy. Chciałem  sprawdzić co to za listy. Popatrzyłem na pierwszy lepszy list i zauważyłem, napis "RACHUNEK ZA GAZ".

W tym momencie wiedziałem, że te listy nie są niczym dobrym. Wziąłem kolejny list do ręki i zauważyłem, że był to list z banku. Z ciekawości otworzyłem go i pierwsze co przykuło moją uwagę była liczba 50 000 zł.  Przeczytałem go całego. Załamałem się. Teraz dowiedziałem się, że ojciec miał zadłużenie na 50 000 zł. A czas na spłatę jest do końca tego roku. Czyli mam jeszcze jakieś 3 miesiące na to żeby spłacić dług własnego ojca...

Otworzyłem wszystkie listy i załamałem się jeszcze bardziej. Nie popłacone rachunki, zadłużenie, mechanik. Wpadłem w szał. Yoongi dosłownie zleciał ze schodów żeby dowiedzieć się co się stało. Pokazałem mu wszystkie listy i pobiegłem do swojego pokoju. Zamknąłem go na klucz i rzuciłem się na łóżko.

- Jimin... wyjdź proszę. Wszystko będzie dobrze.

Wstałem z łóżka i podszedłem do drzwi.

- Wiem, że masz dobre
intencje i chcesz
mi pomóc, ale to na nic.

-...- Poprostu staram się znaleźć właściwe słowa żeby mu pomóc..

- Zrozum jestem juz zmęczony tym siedzeniem, czekaniem na cud i udawaniem, że wszystko jest w porządku.

- Musisz być poprostu cierpliwy. Zrozum..

- Każdy mi tak mówi. Mam już tego dość. Jeśli jeszcze raz usłyszę, że powinienem być cierpliwy to zwariuje.

- Jimin pozwól mi  wejść to pogadamy na spokojnie.

Otworzyłem drzwi cały roztrzęsiony i usiadłem na łóżko.

-Yoongi już zawsze będzie tak samo..

- Mus...

- Pozwól mi się poddać, Pozwól mi odpuścić...

- Czy ty siebie słyszysz naprawdę uważasz, że bym ci na to pozwolił?  ...Jimin zbyt mi na tobie zależy.
- Zależy ci na mnie..?

- Jak na niczym innym na tym świecie.

- Dziękuję, ale mam już tego dość. Chciałbym przestać próbować, walczyć..chce się poprostu poddać.

- Jimin dam ci dobra radę..

- Nie chce twoich dobrych rad i wmawiania, że wszystko będzie dobrze. Nie wiesz jak to jest być całkowicie samemu.

W tym momencie zauważyłem, że Yoongi nie był już taki spokojny.

- Wydaje ci się, że jesteś jedynym, który przeżywa samotność?!- po tych słowach wyszedł z mojego pokoju poszedł ubrać buty i wybiegł z domu.

Coraz więcej łez zaczęło spływać po moich policzkach. Zbiegłem szybko po schodach. Ubrałem byle jakie buty stające przy drzwiach i za nim pobiegłem. Cały czas po głowie chodziło mi to jedno zdanie "wydaje ci się, że jesteś jedynym, który przeżywa samotność?!". Zastanawiałem się co miał na myśli.

Biegnąc zauważyłem go w jednej z uliczek. Zatrzymałem się żeby upewnić się, że to on i poszedłem. Stając pare kroków od niego zauważyłem, że nie był już zły a raczej zmieszany. Chciałem dowiedzieć się czemu więc podszedłem bliżej.

- Yoongi... powiesz mi o co chodzi?

- I tak tego nie zrozumiesz..Nikt tego nie rozumie.

- W jakim sensie nikt? Powiedz mi..

- Ehh ..ok
Jako mały chłopczyk nie miałem przyjaciół, nie potrafiłem dogadać się z ludźmi. Jako nastolatek nikt nie chciał się ze mną kolegować bo...

- Bo?

- Bo jestem... gejem. W podstawówce i gimnazjum wszyscy mnie wyzywali. A rodzice mieli to gdzieś...

- Czemu mi tego wcześniej nie powiedziałeś..?

- Bałem sie, że nie będziesz chciał mnie znać..

- Lepiej chyba żebym znał prawdę od początku, nie sądzisz..

- ...Przepraszam.

Nigdy jeszcze nie widziałem płaczącego Yoongiego. Podszedłem i przytuliłem go. Popatrzyłem w jego oczy, a on w moje. Lekko się przybliżyłem. Nasze czoła się stykały.
Delikatnie go pocałowałem.

Hej. Życzę udanego rozpoczęcia roku.
* jeżeli ktoś czyta to tego samego qieczora kiedy to wstawiam to dobranoc ^^*