Anonim: Efendim?
Ada: Hiç.
Ada: Yok bir şey.
Anonim: Peki.
•••••
"Ada senin elindeki telefon mu?" Kafamı sıradan kaldırıp bana seslenen matematik hocamıza baktım. "Hayır hocam." Sıranın altındaki telefonumu alıp hemen çantama attım. Elimi yanağıma dayayarak dersi dinlemeye başladım.
Ders bitiminde çantamı omzuma alarak sınıf kapısına yöneldim. Tam kapıdan çıkacakken kafamı bir şeye tostlandım. Daha doğrusu birine.
"İyi misin Ada?"
"İyiyim. Sorun yok." Elimi başıma götürüp ovuşturdum. Boyu uzun olduğu için göğsüne kafa atmıştım. Amma sert göğsü varmış çocuğun. "Ada gerçekten iyi misin?"
"İyiyim dedim ya Kerem." Ona gülümseyip tekrar kapıya yöneldim.
Okuldan çıkıp eve gitmek yerine bir parka yöneldim. Parktaki banklardan birine oturup kulaklıklarımı kulağıma taktım. Şarkı listemden bir müzik seçip kaydıraktan kayan çocukları izlemeye başladım.
Yavaş esen rüzgâr tenime çarparken, koyu kahverengi kıvırcık saçlarım uçuşuyordu. Bir süre sonra telefonuma bildirim sesi geldi. Müziği durdurup gelen mesaja baktım. Mesaj anonimdendi.
Anonim: Çocuğa güzel kafa attın.
Anonim: Kafan acıyor mu?
•••••
Rica etsem vote verip, yorum yapar mısınız?
Seviliyorsunuz.
xoxo
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KANSER • TEXTING
Short StoryAnonim: Neden sürekli senin tuvalete ağlayarak koştuğunu görüyorum? Anonim: Neden arka bahçedeki en köşedeki ağacın altına oturup, sessiz sessiz ağladığını görüyorum? Anonim: Bir derdin var gibi. Anonim: Bana anlatabilirsin. Anonim: Benden sır çıkma...
