Anonimden..
İşte orda...
Parkın içinde, salıncakta sallanıyor...
Kıvırcık saçları rüzgârda uçuşuyor...
Ama hüzünlü...
Buruk bir gülümseme ile etrafına bakıyor...
Ve onun bu mutsuzluğu benim kalbimi parçalıyor...
Yine bir ağacın arkasına saklanmış onu izliyorum. Seviyorum. Çok seviyorum.
O ise parkın boşaldığını sanıyor. Sadece kendisi var sanıyor ama ben burdayım.
Ada ben burdayım...
Ama görmüyor. Hiçbir zaman görmedi. Ama görecek. Bir gün beni görecek.
Belki 1 yıl oldu. Onu beklerken tam 1 yıl geçti. Ama olsun...
Sonra salıncaktan kalkıp çıkışa yöneliyor. Kapşonlumun şapkasını iyice yüzüme kapatıp onun peşinden gidiyorum.
Sonra, sonra ne oluyor biliyor musunuz?
Ayağı o lanet taşa takılıyor. Düşüyor. Kafasını önündeki sert taşa çarptığını görüyorum. Hemen kapşonlumun şapkasını açıp yanına koşuyorum. Bu kadar gizlenmiş birini görse anonimi olduğunu anlayabilir. Çünkü o hayatımda gördüğüm en zeki kız.
Yanına varınca hemen eğilip zayıf bedenini kaldırıyorum.
Kalbim...
Onun başı kanıyor...
•••••
Rica etsem vote verip, yorum yapar mısınız?
Seviliyorsunuz.
xoxo
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KANSER • TEXTING
Short StoryAnonim: Neden sürekli senin tuvalete ağlayarak koştuğunu görüyorum? Anonim: Neden arka bahçedeki en köşedeki ağacın altına oturup, sessiz sessiz ağladığını görüyorum? Anonim: Bir derdin var gibi. Anonim: Bana anlatabilirsin. Anonim: Benden sır çıkma...
