*BitterSweet*
"ဘတ္ခ္ဟြန္းနီ သားငယ္ ထေတာ့ေလ"
ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ သူမ သားငယ္ဟာ သိပ္ကိုျဖဴစင္ေသာ ကေလးငယ္ေလးပင္။
ေစာင္ပံုၾကားထဲပုဇြန္ထုပ္ေကြး အိပ္တတ္သည့္
ငယ္ငယ္ထဲက အက်င့္မေပ်ာက္ေသး။
"ဘတ္ခ္ဟြန္းနီေရ..ဒီေန႔ ေမေမနဲ႔ဆိုင္လိုက္မယ္ဆို မထေသးဘူးလား"
သူမသားကို ေနာက္တစ္ခ်ိန္ထပ္ႏိႈးရင္း..အခန္းထဲက ခန္းစီးလိုက္ကာေတြကို ဖြင့္ေပးျဖစ္၏။
"ငါးမိနစ္ပဲ မား ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္ေသးလို႔"
အိပ္မံႈစုပ္ဖြားနဲ႔ ေပါ့ရွန္ဟာ သူ႕ကိုသူ ဘယ္လိုေျပာလိုက္မိမွန္းမသိေပ။ မားကို ေျပာေနၾကအက်င့္အတိုင္းေျပာလိုက္မိသည္။
"အမ္...ေအာ္ ေအးပါ...ဒါဆိုလည္း တေအာင့္ၾကာရင္ ေရခ်ဳိးၿပီး ဆင္းခဲ့ေတာ့ေနာ္.ေမေမ ဒီေန႔ေနာက္က်လို္႔မျဖစ္ဘူး"
သူ႕ေမေမ ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ေပါ့ရွန္ႏိႈးလာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ဳိးကာ အဆင္ေျပၿပီး ေပါ့ပါးမယ့္ အဝတ္အစားကို ဝတ္ဆင္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။
"ဘတ္ခ္..သား ဘာစားမလဲ?ေပါင္မုန္႔ကို စေတာ္ဘယ္ရီပဲသုတ္မလား..ေထာပတ္ေကာ သုတ္အုန္းမလား "
စားပြဲေပၚမွာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ဳိ႕ရယ္ အသားျပား အရြက္ဆလပ္သုပ္ေတြက ေနရာယူထားေလသည္။
" ရတယ္ ေမေမ...ကြၽန္ေတာ့ဘာသာ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္..
ေမေမ ေအးေဆးစားပါ"
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္လာဟန္ရိွေသာ ဘတ္ခ္ဟြန္းေလးက သူမမ်က္လံုးထဲမွာ ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔မရတဲ့ ရတနာေလး တစ္ပါးလိုပင္။
မနက္စာ စားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေပါ့ရွန္ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တတ္ျပန္ေလၿပီ။..ယေန႔က စေနပိတ္ရက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကားေမာင္းေပးတဲ့ ဦးေလးဂင္မ္က အလုပ္နားေလသည္။...ဒါ့ေၾကာင့္ ေပါ့ရွန္ သူမနဲ႔အတူတူ ဆိုင္လိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာပင္။ ဦးေလးဂင္မ္ မရိွေတာ့ သူ မစီးရဲတဲ့ သူမေမာင္းမယ့္ကားေပၚလိုက္စီးရအုန္းမည္။
