I Write And I Mean It

Have you ever thought of your DEATH?

.
.
Before sunset ေလး ၾကည့္ေနတာ ၂ေခါက္ရွိၿပီ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စကားေလးေတြေရာ၊ ႐ိုက္ျပထားတဲ့ အေရာင္ေတြ ေနရာေတြပါ သေဘာက်လို႔ေရာပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာေတြ၊ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြ သူတို႔လုပ္သြားတာၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်။ အဲ့ထဲမွာမွ Celine ေျပာသြားတဲ့ တစ္ေနရာ၊ အဲ့ေနရာ ကိုယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို တူေနလို႔ အံ့ၾသသြားရတယ္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကိုယ္လိုေတြးေနတဲ့လူေတြ ရွိတာပဲဆိုၿပီး စိတ္ေလးခ်မ္းသာရပါတယ္။
"... I'm so scared of those few seconds of consciousness before you die. When you know you're gonna die"
အၿမဲလိုလိုေတြးေၾကာက္တဲ့အရာတစ္ခု ရွိတယ္။ အဲ့ဒါ ကိုယ္ေသမယ့္အခ်ိန္။ ငါဘယ္လိုေသမွာလဲ၊ ေသၿပီးရင္ေရာ ဘာျဖစ္မွာလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ခုလက္ရွိေသရင္ေတာ့ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ဖို႔အေဝးႀကီးဟာ ဘာညာ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္... အဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဟာ ေသခ်ာေပါက္ေသရေတာ့မွာပါလား ဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္၊ အားး တအားကို ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲ။
ကိုယ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္သက္ဝင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုတာေလး သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသမယ့္ကိစၥက ဘာသာတရားမွ မေရြးဘဲ :3 အကုန္လံုး ေသၾကမွာပဲ၊ တူတူပဲ။ ေသၿပီးေနာက္လည္း ဟိုဘာသာက ဘယ္ကိုသြား၊ ဒီဘာသာကေတာ့ ဒီကိုလာဆိုၿပီး ခြဲထားမွာ မဟုတ္။

ထားပါ။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာ ရွိတဲ့စိတ္ကေလး ေနာက္ဘဝအကူးအေျပာင္းမွာ အေရးအႀကီးဆံုးဆိုၿပီး ကိုယ္နားလည္ထားတယ္။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ သတိမွ ကပ္ေနပါ့မလား၊ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ ေကာင္းတဲ့အေတြးေတြပဲ ေတြးေနႏိုင္ပါ့မလား၊ အဲ့လိုေတြးႏိုင္ဖို႔ကလည္း ဝုန္းဒိုင္းဆိုၿပီး ျဖစ္ႏိုင္တာမဟုတ္၊ ကိုယ္က ပါရမီရွင္မွ မဟုတ္ဘဲ၊ အေလ့အက်င့္လည္း လိုေသးတာေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာမ်ား ေသသြားရင္ မေတြးရက္စရာပါပဲ။

အဲ.. ငရဲဆိုတာႀကီးကိုလည္း ေတြးတယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ရင္ေတာင္ ဆီေပါက္မွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကိုယ္ဟာ ငရဲမီးဆို ပိုေတာင္ဆိုးေပါ့၊ မီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆူးတုတ္ေတြနဲ႔ အ႐ိုက္ခံရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ အရမ္းနာမွာပဲ၊ "ေသမလို နာမွာပဲ" ဆိုတဲ့စကားထက္ ျပင္းထန္တဲ့စကားမ်ိဳးရွိရင္ေတာင္ အဲ့စကားက အဲ့နာက်င္မႈကို မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္၊ ေသတာထက္နာမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က အနာဆံုးပဲတဲ့ ၾကားဖူးဖတ္ဖူးတယ္။ အသက္ရွင္ေနတုန္း ကင္ဆာဒဏ္၊ ဘာဒဏ္ညာဒဏ္ခံရလို႔ နာတာထက္ကို အဲ့အခ်ိန္က အနာဆံုးဆိုေတာ့ ဆက္မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အဲ့အခ်ိန္မွာ သတိကပ္ရမွာ ေတာ္ေတာ္ခက္မွာပဲ။