Historia opowiada o dziewczynie, która ma 17 lat. Ma na imię Olivia Anderson. Mieszka w Angli w Londynie. Jest w klasie maturalnej(3 liceum). Jest uzdolniona muzycznie. Chodzi do szkoły muzycznej i gra na flecie poprzecznym. Straciła matkę w wieku 6...
Obudził mnie dźwięk zamykających się drzwi. Tom wrócił do domu.
-Cześć kochanie.-Powiedział to zamykając drzwi i wogóle na mnie nie patrząc. Muszę z nim porozmawiać i to na poważnie.
-Hej.
Wstałam i podeszłam do niego i chciałam mu dać buziaka na przywitanie, ale tylko się odsunął i poszedł do kuchni. Postanowiłam wziąść jego telefon i go przejrzeć. Nie miał blokady więc poszło mi to sprawnie. Niestety na jego telefonie nic podejrzanego nie było. Wsumie to może i dobrze. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła 23.00 więc postanowiłam pójść spać nie zwracając na niego uwagi. Umyłam się, ubrałam w piżamę i poszłam spac.
Obudził mnie Tom, który zaczął mnie szturchać, żebym się obudziła.
-Wstawaj. Za godzinę wyjeżdżamy.
Więcej nic nie powiedział tylko wyszedł z pokoju. Ignorując jego zachowanie wstałam i podeszłam do szafy. Postanowiłam nałożyć biały t-shirt z gucci, krótkie jeansowe spodenki i białe conversy.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Postanowiłam dzisiaj pomalować tylko rzęsy.Wzięłam swoją torebkę. Z kuchni zabrałam ze sobą kanapkę. W domu nie było już Tom'a, więc zamknęłam mieszkanie i zjechałam windą na dół. Na parkingu stał już jego samochód.
-Dłużej się nie dało?
-Już jestem możesz jechać. I przy okazji wytłumacz mi pewną rzecz.
-Jaką?
-Dlaczego się tak zachowujesz? Dlaczego mnie ignorujesz? Co tobie się stało co?
-Nic-odpowiedział chłodnym tonem. Jakby go wogóle nie interesowało to co do niego mówię.
-Nic? Okej. To zatrzymaj się na tym przystanku. Sama sobie pójdę do szkoły. Najlepiej będzie jak coś jeszcze ciebie potrąci.-To ostatnie dodałam sobie pod nosem. Zamknęłam drzwi i poszłam przed siebie w stronę szkoły. Nagle usłyszałam pisk opon i wielki huk. Spojrzałam przed siebie. Samochód Tom'a stał w płomieniach. Było to masakryczne. Ja przecież nie mówiłam na serio, żeby go coś potrąciło. Nie chciałam, aby się tak stało naprawdę. Szybko wybrałam numer ratunkowy i zadzwoniłam, aby zgłosić wypadek. Po pięciu minutach przyjachała straż, policja i pogotowie. Straż jak najszybciej ugasiła pożar. Dopiero wtedy ogarnęłam, że samochód leży do góry nogami i jest przygnieciony. Szybko podbiegłam do strażaka który właśnie odszedł od tego samochodu.
-Co z nim?
-Z tym chłopakiem który był w samochodzie?
-Tak.
-Samochód go zgniótł. Ratownicy medyczni próbowali robić wszystko co w ich mocy, ale niestety zginął.
-Nie, nie, nie. To nie może być prawda. Nie!- opadłam na ziemie i zaczęłam płakać. Postanowiłam wrócić do domu. Nie dałabym rady w takim stanie pójść do szkoły.
Żuciłam sie na łóżko i zaczęłam piszczeć w poduszkę. To jie morze być prawda, że Thomas nie żyje. Najpierw zadzwonie do mojego taty, później do Lucy, bo pewnie rodzice Tom'a o tym wiedzą.
...
...
-Tak?
-Hej tato...-mówiłam najwyraźniej jak się da, ale płacz nie pozwalał mi powiedzieć zbyt wyraźnie.
-Córuś. Co się stało?
-On... Tom... On...
-Co z nim?
-On nie żyje. M... M... Miał... Miał wy... wypadek...
-Jezus maria. Taki młody chłopak. Oj córuś muszę kończyć poradzisz sobie. Jesteś silna. Dasz radę. Trzmaj się. Kocham cię.
-Ja też cię kocham tato pa.
Później próbowałam się dodzwonić do Lucy. Nie odbierała. Nie gadałam z nią od tygodnia. Może zadzwonie do jej mamy.
...
...
...
...
-Tak Olivio?
-Proszę pani nie mogę się dodzwonić do Lucy. Wie pani co z nią jest?
-Nie wiem. Wiem jedynie, że wyjechała do Australii. Uciekła z domu i jedyne co nam powiedziała to to, że ciebie nie nawidzi. Przykro mi.
-Dobrze dziękuje. Do widzenia
-Do widzienia.
No super. W ciągu tygodnia straciłam dwie najważniejsze dla mnie osoby.
