Geceyarısı Mumları [Tamamlandı]

36. Bölüm - Sevdim ve Kaybettim

Canım okuyucularım. İki haftalık bekleyişin ardından bir de saat gecikmeli bir bölüm geldi. Ancak yetişti. Kusura bakmayın. Hepinizi çok seviyorum ve yorumlarınızı çok özledim. Bekliyorum. Beni sevin tamam mı 🤓

Hazan ağrıyan başını ovuştururken çalan kapıya doğru çevirdi başını. Saat geçti. Kaç olduğunu tam olarak bilmiyordu saatin. Ancak geç olduğunu iyi biliyordu. Yerinden kalkarken ayaklarını sürüyerek kapıya ulaştı. Belki de Yağız'dı. Onu özlemişti. Tüm o tuhaf duygularına ve kabuslarına rağmen onunla kopması imkansız bir bağı vardı ve adamın varlığı ona nerede ve ne zaman, ne kadar işkence ederse etsin Hazan hep Yağız'ın varlığına ihtiyaç duyacaktı.

Ancak kapıyı açtığında karşısında Yağız değil, Deniz duruyordu. Hazan kaşlarını çattı kapıdaki adama bakarken. Onu görmeyi hiç beklemiyordu. İhale gününe kadar onun da Hazan'ı bir daha görmek isteyeceğini düşünmüyordu. Hele hele aralarında geçen o konuşmadan sonra... Hem görmek istese, Hazan'ın evini nereden biliyor olabilirdi ki? Hazan daha buraya yeni taşınmıştı ve evini bilen insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmezdi. Ve bunlardan herhangi birinin Deniz'e Hazan'ın evinin yerini verme ihtimali yoktu. Buna en çok ihtimal vereceği insan annesiydi aslında. Ancak annesinin onu Yağız'la belli soyadı meseleleri yüzünden barıştırma planları varken neden başka bir adama kızının evinin adresini versindi ki?

"Burada ne işin var?" Dedi Hazan şaşkınlığından kurtulamazken.

"Çok misafirperversin." Dedi Deniz gülümserken. "Beni içeri davet etmeyecek misin?"

Hazan istemsizce yutkundu kapının pervazına yaslanıp kollarını bağlarken oldukça rahat görünen adama bakarken. Evet belki Yağız'ın abarttığını falan düşünmüştü adam ilk defa şu rehabilitasyon şeyinden bahsettiğinde. Ancak şimdi o da garip bir tedirginlik duyuyordu. O yüzden bir adım gerilerken "Ederdim." Dedi Hazan gülümsemeye çalışıp kaşlarını kaldırarak. "Ancak saat çok geç oldu ve uyumam gerek. Yarın da sıkı çalışmam gereken bir gün olacak ve bu yüzden..."

"Bizim ihaleye hazırlanmıyor musun?" Dedi Deniz gülümseyi sürdürürken. Hazan başını onaylarca salladı. "Tamam işte." Dedi Deniz gülümsemesi Hazan'ı rahatsız ederce büyürken. "Birlikte çalışırız."

"Şey..." dedi Hazan yüzünü buruştururken. "Kusura bakma ama benim için bu saatte burada olman hiç uygun değil. Üstelik sana hissettiklerim ve düşündüklerim konusunda söylediklerimden sonra... O yüzden şimdi gider misin lütfen?"

Deniz kaşlarını kaldırdı. "Sen benden korkuyor musun?"

"Korkmalı mıyım?"

"Anlaşıldı." Dedi Deniz izinsiz bir şekilde evin içine doğru bir adım atarken. "Yağız bir şeyler araştırmış ve sana haber vermiş? Ne öğrendiniz küçük hanım? Uyuşturucuyla olan gizli ve kirli geçmişimi mi?"

"Deniz. Deniz Bey..." dedi Hazan başını iki yana sallarken kaşlarını çatıp adamın izinsizce eve giren ayaklarına bakarken. "Dışarı çıkar mısınız lütfen? Burada olmanız hiç uygun değil. Üstelik bu saatte. Lütfen..."

"Yoksa?" Dedi Deniz gülümserken. "Polis mi çağırırsın yoksa boşanmak üzere olduğun kocanı mı? Peki hangisi yetişebilir?" Dedi Deniz bir adım daha içeri girerken.

"Ne istiyorsun?" Dedi Hazan bir iki adım gerilerken gözleriyle evin içini tararken eline kendini savunmak için almak için bir şey almayı ummuştu. Üzerine doğru adımlayan ve gözleriyle odaklanmakta zorlanan Deniz'in ayık olduğuna dair neredeyse hiç kanıtı kalmamış gibiydi. Sanki adam iş ilişkilerine zarar vermeyi ve piyasadaki itibarını lekelemeyi umursamayacak kadar bilinci kapalı ve uçmuş bir haldeydi. Ve nefesinde bir gram alkol kokusu yoktu. Hazan hiçbir koku alamıyordu. Uyuşturucu olmalıydı. Yağız haklıydı. Kahretsin dedi içinden. Yağız haklıydı... Ama onun ne suçu vardı ki? O dürüsttü ve adama ondan uzak durması gerektiğini de söylemişti. Bu işi yapması ya da yapmaması onu zaten takıntılaştırmış bir adamı ona yaklaştırmaz ya da ondan uzaklaştırmazdı. Deniz'in bu gece buraya gelmek için arkasına sığındığı gerçek bir bahane bile yoktu. O seviye uçmuştu. Ve Hazan'ın kendisini koruması gerekiyordu. Ama işin kötü tarafı kendisini koruyamayacak kadar çok korkuyordu.