KİRAZ ÇİÇEĞİM (Düzenlenecek)

15. Bölüm: Kardeşin gibi

Selaaaams bayram dedim bölüm yazdım. Hadee bölüme..

Media: Hilal

Bölüm müziği; Duman: Senden daha güzel

Bu bölümü Twinim @Princesinminikfaresi 'e ithaf ediyorum.  Seviyorum seni kardeşim.😚😘😗😊

İyi okumalar.🍓

🍒

Hilal'den;

Ruhuma atılan her çelme de aslında güçleniyordu bedenim. Yürüdüğüm karanlık yolda önüme çıkan engelleri görüp takılmadan geçmem isteniyordu. Bense uğruna ömrümü adayıp topladığım ateş böceklerini bir şişeye kapatmış, yolumu aydınlatmaya çalışıyordum.

Bunun işe yaramadığı her saniye, yerle buluşan bedenim şişenin hasar görmesini sağlamış, her düştüğümde parçalanmış yüreğimden bir kaç tanesinin kaçışına engel olamamıştı.

Sonuç yine hüsrandı. Bu yolu karanlık geçmem gerekiyordu. Kaçmak için bütün çıkış yollarına mil çekiliyordu sanki. Ben ise yılmadan usanmadan aldığım yaralara bakmadan ayağa kalkıyordum.

Derler ki bazen yürümeden koşmak gerekir. İşte ben o evrenin bir tık üstündeyim. Ben.. kanat çırpmadan gökyüzünde süzülmek istiyordum.

●●°●●

Gözlerim kararırken aslında ruhum aydınlanıyordu. Vücuduma yayılan ısı normalin üzerindeyken fobimle hiçbir alakasının olmadığının farkındaydım. Hissediyor ama konuşamıyordum. Hep böyleydi ya zaten. 4 senedir hislerimi sadece kendime saklamış, dışarıya karşı duygularıma kilit vurmuştum. O kadar uzmandım ki, gözlerime indirdiğim perde bir süre sonra kendimi koruma görevi alan bir kalkan haline gelmişti.

Ciğerlerime çektiğim derin nefes, beraberinde okyanus aromalı kokusunu da burnuma getirmiş. İçime işleyen huzur biraz olsun sakinleşmemi sağlamıştı.

Doğru muydu bu yaptığım? O başkasına aşıkken, aldığı nefese yaşamımı sığdırmam doğru muydu? Ya da o üzgünken şebek gibi onu güldürmeye çalışmam? Belki de artık gülüyor diye atmamalıydı bu kalbim.

Bilmiyordum..

Sanki o başkasına karşı bir şeyler hissederken benim yaptığım onun hislerine saygısızlıktı..

Bilmiyordum..

Cidden artık nerde ne yapacağımı, nasıl davranacağımı bilmiyordum.

Baygın olan gözlerimi ona çevirdiğimde, onun endişeli bakışları ile karşılaştım. Bir dizini kırıp üzerine koyduğu bedenimi gitmemden korkarcasına tutuyordu. Saçlarımın arasından geçirdiği parmaklarıyla sakin olmam için hafif daireler çiziyordu. Sesini birilerine ulaştırmak için olağan gücüyle bağırırken vücudunun gerginliği fark edilebilecek seviyeye ulaştı. Saçlarım arasındaki ellerini yüzünün iki yanına yerleştirip, baş parmaklarıyla gözyaşlarımı silerken çehresini yaklaştırıp kulağıma fısıldadı.

"Seni.. buradan.. kurtaracağım. Sadece biraz dayan güzelim."

O bana böyle davranırken, çıkıp gitmek istemezdim ki ama ben.. Böyle olmamalıydı.. Bana bu kadar güzel davranırken, ondan uzak durmak, kutuplarda soba bulup, ısınmak istememek kadar saçmaydı.

Gözümden düşen damlanın istikameti dudaklarımken, o bunun korkumdan olduğunu düşünüyordu muhtemelen.

Oysa bu tepe-taklak olan duygularımın bana bıraktığı emaresiydi..