Not a Fairy Tale at All

Chapter 4 - Starting a Fight

“Revenge, best served when chilled”

[Chrystal]

“Eh! Nakakainis na talaga yan siya! Sobra pa sa inis! Nakaka-irita! Asungot!” Mag fo-four months ng tinatawag ni Candy si Alex na ‘asungot.’ Or tawagan yan nilang dalawa? “Ano bang problema niyong dalawa? Bat di kayo magkasundo-sundo?!” “Ewan ko ba! Basta! Kahit ilang metro lang ang layo niya sa akin feel na feel ko siya. Kahit isang hibla lang ng buhok niya naninigas na ako!” Teka, I know the meaning of it!

Noong grade 6 kami may naging lesson kami tungkol diyan.

(Flashback)

“Class naranasan niyo na ba yung  galit kayo sa isang tao at sadyang wala lang rason? Kung oo… May rason naman talaga para diyan. It is because may nakikita ka sa taong yun na meron din sayo pero ayaw mo. Gusto mong tanggalin sa sarili mo. Pero pilit niya itong ipinapakita.” Explain ni Mr. Sherwin Christian Living teacher namin. “Sir, tulad ng dimples ni Mathew?!” Nagkantyawan ang mga lalake sa likod. Ano namang problema sa dimples ni Mat? Ang cute kaya niya. Someday, someone will fall for him because of that dimples.

(End of flashback)

Lightbulb! “Bes, could you please do me a favor?” Please do it Candy. It’s for your own good. :D “Ano?” Ang tagal niya nakasagot ha. Nagdadalawang isip ata. “Befriend him.” Nanlaki mata niya ng sinabi ko yun. “Naghihintay akong sabihin mo patayin ko sarili ko.” Tumalikod siya. “Please…” I begged. “Why?!” Pinaharap ko siya sa akin. “Remember what sir Sherwin told us when we were discussing lesson 5 chapter 8? You might have something in common!” Yey! Ano kaya yun? “Yeah. We’re both bitter.” Pero may rason naman kung bakit sila bitter diba?        

[Candy]                                             

“Please…” I often say no to Chrystal. Bakit sa lahat-lahat ng favor na pwede niyang hingi-in ito pa?! She’s like telling me to commit suicide. It’s a suicidal mission. Kung di ako mapapatay ni Xander sa sobrang galit. Baka ako naman ang pumotok sa high blood.

Hay nako tapos na ang solitude minutes ko. And when I say solitude minutes I am reffering to the hours or times that I am way from that stupid, annoying Xander. Bago pumasok ng classroom binulong sa akin ni Chrystal “Befriend him” Kakainis talaga! Isa pang nakakainis…nasa harap lang namin si Xander habang binulong niya. At alam niyo bang hindi alam ni Chrystal anong ibig sabihin ng bulong?   

Pero sige… I will try to BEFRIEND him.   

“Hi Xander! Kumusta recess mo?” Tinanong ko na to last month and it didn’t turned good. “Gusto mo sagutin ulit kita tulad ng sagot ko last month.” Wala na yung smile sa mukha ko.

“Xander. Xander. Xander.” Umupo na ako.

“Nips. Nips. Nips.”

“Asungot”

“Asungot ka sa bangungot ko.”

“Kaka-irita na ang pagmumukha mo.” Nagsisigawan na kaming dalawa.

“Mas nakaka-irita ka!”

“Kung nakaka-irita ako, ano nalang kaya ikaw?!”

“Mr Olivares and Ms. Real.”

“Gwapo” Sagot ni asungot. Yabang din no?

“Hay nako. Mas gwapo pa ang unggoy sa sayo.”

“Mr. OLIVARES and Ms. REAL!”

“Kung ako unggoy, then you’re my ancestor.”

“Okay class Mr. Olivares and Ms. Real have volunteered to show to us on how to rescue a person from a burning building.” Bumalik ako sa katinuan ko. What the? Ano daw?