BENİMSİN

7 Bölüm-Senden Vaz Geçmem

"Senden vaz geçmem"

"Toprak gitti oğlum.."

Duyduğu şeyle ani bir refleksle arkasını döndü Çınar! Kaşları istem dışı çatılırken bir adım yaklaştı annesine.Tepkisini ölçer gibi baktı suratına uzunca.Ama ifadesi ciddiydi, hatta sinirli..

Anlamadığı bir korku sarıp sarmalarken tüm vücudunu tek bir şeyi diledi; 'Yanlış duymayı'

Ama yanlış duymamıştı.Belki yalnış anlamıştır diye düşündü. Duruşunu bozmadan aynı gerginlikle "Nereye gitti?" diye sordu düz bir sesle.

Umursamaz tavrını yüzüne takınıp omuz silkti İkbal.
"Bilmiyorum"

Ama biliyordu! Toprak sakinleşdikten sonra babasıyla konuşmak için çıkacağını söylemişti.Habersiz çıktığı için yeniden kırılsın incinsin istemiyordu bu yüzden haber vermişti..

İkbal ağır adımlarla ilerleyip kanepeye oturdu hiç bir şey olmamış gibi.Çınarsa aklına gelen şeyle aniden fırlayıp odalarına çıktı. Gardrobu açtı. İçinde Toprağın kiyafetlerini gördüğünde değimi yerindeyse 'İçine su serpildi' Derin bir nefes alıp arkadaki yatağa oturdu.Gözlerini kapattı ve açmadı bir süre.Rahatlamıştı..Toprağın gitme ihtimali onu niye bu kadar korkutmuştu bilemiyordu! Ama bunu düşünmek istemiyordu şu an. Sadece Toprağın sesini duymak istiyordu!

Gözlerini açtı ve cebindeki telefonu çıkarıp Toprağı aradı.Bir süre bekledi, tam kapatacağı anda açıldı telefon.

"Çınar?"

Genç kızın üzgün ve naif sesi duyuldu telefonun diger ucundan.Kırgınlığı sesinden belliydi. Eskisi gibi gülümsemesi yansımamıştı sesine. Ama genç adama verdiği huzur değişmemişti.Aynıydı..

"İyi misin Toprak?" dedi genç adam telaşlı ve şevkatli sesiyle.

Çınarın sesindeki şevkati en derininde hissetti Toprak. Yanında olmasını diledi şu anda. Önünü ardını düşünmeden, kimseye hesap vermeden, sebebsizce sarılmak istedi genç adama. Geniş göğsüne gömülüp rahatca ağlamak istedi. Teselli edilmek istedi. Birisi tarafından sevildiğini bilmek istedi.Buna ihtiyacı vardı.

"Değilim.." dedi çatallaşmış sesiyle. Ve sonra bir hıçkırık koptu boğazından.

"Nerdesin?" dedi telaşlı sesiyle genç adam! 'Neden?' değil 'Nerdesin?' diye sordu direk.Şu an sebebini merak etmiyordu.Merak ettiği tek şey Toprağın iyi olup olmamasıydı! Ona sarılmak, teselli etmek istiyordu şu an! Onu üzenlerden hesabını daha sonra soracaktı!

Toprak tam da duymak istediği şeyi duymuştu Çınardan. Burnunu sesli bir şekilde çekti ve fısıltıyla konuştu.
"Evdeyim"

Çınar yerinden kalkıp odadan çıktı ve merdivenleri olağanüstü hızla inip dışarı çıktı arkasında meraklı bakışlar bırakarak.Telefonu ne ara cebine koymuştu hatırlamıyordu bile.

Çınarın acelesi olduğunu anlayan şöför hızla fırlayıp arabanın arka kapısı açtı binmesi için.
Arka koltuğa binmeye niyeti olmayan Çınar elini şöföre uzattı ve mırıldandı.
"Anahtarı ver"

Anahtarları aldıktan sonra arabayı çalıştırdı ve şöför arka kapıyı kapatır kapatmaz gaza yüklendi.

Topraklar evin önünde oturmuştu.İçerde değildi.Oraya girmek istemiyordu.Aslında konağa da gitmek istemiyordu.Ne yapması gerektiğini bilmiyordu.. İçli içli düşünürken önünde duran arabayla Çınarın geldiğini anladı. Çınar arabadan inip hızla Toprağın yanına ilerledi.

Yüzüne baktı derin derin.. Gözlerine. Kızın dolu gözlerinden bir damla yaş süzülünce yanaklarına dayanamayıp göğsüne bastırdı onu.Kız da tam bunu bekliyormuş gibi sıkıca sarıldı adama. Onun iri kolları arasında minik bir kuş gibi hiss ediyordu kendini. Ona güven veriyordu bu kollar, iyi hissettiriyordu.. Aynı zamanda ürkütüyordu. Biliyordu, bir gün Çınar da yalnız bırakırsa onu yıkılacaktı. Ama yine de garip bir şekilde bir şeyler mantığını bastırıyordu! Çınardan uzak duramıyordu, aksine her gün daha da cezbediliyordu ona karşı!