LOLOL: It's Okay [texting]

1.0

Universe: Luciel

Normal mesajdan yazacağım

Artık ne yapmalıyım bilmiyorum

Luciel: Merhaba, 707 kod adı ile bilinen Luciel C.'nin programladığı AI (Artificial Intelligence / Yapay Zeka) ile konuşuyorsunuz.

Universe: Ona ulaşmam lazım

Yardım et

Luciel: Üzgünüm. Yapımcı ve koruyucu Luciel C.'ye ve yaşam belirtisi GPS'ine erişim sonlandırıldı.

Universe: Erişimi sağla

Bir şeyler yap

Lütfen onu bulmamı sağla

Onu özledim, o yaşıyor

Hissediyorum

Luciel: Yapımcı ve koruyucu Luciel C. üzerindeki tüm yapay zeka ürünlerine erişim sonlandırıldı.

Tahmini konum: 198.343.2<hata>
B-be<hata>
Los An<hata>
Sibiry<hata>
892.448.0<hata><hata>
<koru öncelik ver>
<veri tabanını tara>

Kaydedilmiş bir not bulundu.

Okumamı ister misiniz?

Universe: EVET ELBETTE

Luciel:

“Universe, evrenim.

Bu notu okuman hakkımda iyi şeyler olmadığı anlamına gelir. Bunu yazarken neden ağlama isteğimi durduramıyorum bilmiyorum. İçimden bir ses silmemi ve uyumamı söylüyor ama tamamlayacağım.

7 yaşındayken ikizimden ayrıldım. 12 yaşında tekrar birleştik ama hiçbir şey eskisi gibi değildi. Saçlarımızın rengine, ten rengimizdeki pigmentlere kadar aynı gibiydik. Ancak içinde o yoktu.

O annemden şiddet gördü. Ben de en az onun kadar alışıktım cildimdeki morluklara. 17 yaşımda onu bırakmak zorunda kaldım. Her gün ona yazdım. Her gün. Asla yanıtlamadı. Ya da yanıtlayamadı.

Onu özledim Universe. Ona ulaşmak istedim ve ulaştım da ancak iyi işler peşinde değildi. Yaşadığı her an acı çekiyordu fakat hırslıydı. Beni öldürmeye teşebbüs etti. Çok gizli bir hack örgütünün üyesiydi. Savaştık, günlerce. Sanal dünyanın hakimleri gibiydik. Onu özlemiştim. Zarar vermek istemedim. Bir anda savaşı bıraktı ve gitti.

Bir daha asla ulaşamadım.

Daha sonrasında ise bir kız arkadaşım oldu. 18 yaşımdaydım. Onu çok sevmiştim ancak benimle sadece maddi çıkarlar için birlikteydi ve bunu söylemişti. Elimi bile tutmadı. En sonunda ona istediği kadar parayı verdim ve bir daha yüzünü görmedim.

Aynı gün dikkatsiz bir biçimde yere düşüp kitabımdaki yıldız ve evren resimleri dağıldığında hemen eğilip topladın ve ayağa kalkmama yardım ettin. Herkes gülerken elimden tutan sen olmuştun.

Ağlamak istedim Universe. Lütfen yardım et demek istedim. Yaşayamıyorum demek istedim.

Aynı gün kampüsteki binlerce telefonu hackledim. Seninkinde fotoğrafların vardı. O kadar güzeldin ki. Sade, temiz fotoğraflar. Galerinde topu topu 100 fotoğraf vardı ve 70 civarı manzaraydı. Yalnızdın, sosyal medya hesaplarını da aldım. Hep dibindeydim.

O küçük kutunun içinde gözlerimi kamaştıran güzelliğini izlerdim. Canını yakanlar bir daha sana bulaşamazdı, hatırladın mı? İşlerini ben görürdüm. Gardiyan Melek.

Koruyucu Melek.

Sonra bir gün artık yazmam gerektiğine karar verdim. Evet, zenginim. Aşırı denecek kadar olmasa da popülasyonun çoğunluğuna göre daha iyi haldeyim. Ancak bunu bilmemeni istedim. Yüzümü görmeden de sevebileceğini bilmek istedim.

Bu satırları yazarken kalbimden bir değil bin parça kopuyor, yanıyor, kor oluyor. Diğer parçaları da yakıyor. Çünkü bugün başkasının elleri saçlarına değdi. Başkasını öptün. Başkasına sarıldın.

Durdurabilirdim. Durdurmadım. Sevilmeyişime aşinayım, Universe. Sorun değildi.

Sorundu.

Büyük bir sorundu.

Sevmeni istedim. Çok istedim. Tek kalem sendin. Seni almasınlar istedim Universe. Neye ihtiyacın varsa sana fazlasıyla verebilirdim.

Fena birisi değilim. Yakışıklı bile sayılırım. Çok olmasa da uzun boyluyum. Ne diye anlatıyorum? Nasılsa bitti, değil mi? 

Özür dilerim Universe. Hayatına hiç girmemeliydim. Beni annem sevmedi. Başka bir kadın neden sevsin ki?

Lisedeyken kızın biri bana, sevgilimin hesabını alırsan seni öpebilirim demişti. Hayır dediğimde de tüm okula benim bir sapık olduğumu söyledi. Yalancı, adi bir sapık.

Halbuki sevgilisiydi o bahsettiği,  onu aldatıyordu. Kendisi de aşağı kalmazdı. Her gün başkasının kolunda görürdüm.

Fakat pislik olan bendim. Yaşıtlarım ve birkaç yaş üstlerimden fiziksel ve sözel şiddet gördüm. Artık kendimi savunabildiğimde psikolojik olarak en dipteydim. Artık düşmanım ya da saldıranım yoktu ama hep tetikteydim.

Sevgisizdim Universe. Kendime bir aile buldum. Jumin, Jaehee, Yoosung, Zen, V. Bana sevgi ve dostluğu öğrettiler. Hepsine teşekkürlerimi ilet. Onlar benim asla sahip olamadığım ailem oldu.

Saeran, Saeran'ı da görür ya da duyarsan Luciel seni çok sevdi de. En çok o sevdi de. Onu koruyamayan bir ikiz, ikiz değildir dediğimi de söyle. Onu seviyorum. Hep seveceğim.

Seni de hep seveceğim Universe. Seni çok seveceğim. Seni izleyeceğim. Başkasıyla mutlu dahi olsan izleyeceğim. Evrende dolaşacağım. Merak ettiğim gezegenlere gideceğim. O çok sevdiğim yıldızlara. Aklımdan çıkmayan güzellikte galaksilere, kara deliklere. Belki de uzay istasyonunda evlenebilirim seninle. Orada kendimize bir melek seçebiliyormuşuz diye duydum. Ben sana benzeyen bir melek seçeceğim.

Üzülme. Söylediğim gibi, ben alışığım.

Seni çok seviyorum, Evrenim.

Bir kış gecesi, soğukta donmuş bir çocuğa söylenen yürek dinlendirici şarkılar gibi.

Şimdi öleceğim. Korkuyorum. Annem gibi varlıkların olduğu yere gitmekten. Acı çekmekten.

Çok acıyor diyorlar. Ama geçecek. Şu an çektiğim acıdan büyüğü olamaz. Cenazeme gelme. Adımı anma. Mutlu ol. Ben izliyor olacağım. Seni seviyorum.

Adım işte bu.

- Saeyoung Choi.”