İstanbul

7. bölüm Yaşşa be!

Deniz
İçeri girdim. Beni hala farketmemiş şarkı söylüyodu. Gitar çalıp şarkı söylemeyi çok sevdiği belliydi. Biraz daha orda kalıp onu dinledim. Beni bir süre farketmedi. Ben kendimden geçmiş bir şekilde onu dinlerken. Birden kafasını bana çevirdi. Telaşla doğruldum ve gözlerimi yere diktim. Bana doğru yavaşça geliyodu. Ona bakmadığımdan nasıl baktığnı göremiyodum. "Sen benimi izliyosun?" Dedi sakince. "Yoğğ. Ben neden seni izliyimki. Sadece söylediğin şarkıyı seviyorum. Bahadır sağlamı çok severim. Kimin söylediği umrumda değil. Yani senin sesinle ilgisi yok. Şarkıyı sevdiğimden." Bunların hepsini bir çırpıda söylediğim için nefesim gitmişti. "Tamam." Diyip sustu. "Ben bukadar şey söyledim sen sadece tamam mı diyosun?" Dedim öfkeyle. En nefret ettiğim şeylerden biri ben uzun konuştuğumda karşımdaki kişinin kisa cevap vermesi. Buna herkes sinir olur heralde. "Okadar şey söyledim. Bana sadece tamam mı diyasun?" Dedim gözlerimi kısarak. "Ne dememi bekleyosun?" Dedi. "Yani 'Önemli değil. Şarkı hoşunamı gitti' diye bilirdin." Dedim sinirle. Oflamakla yetinde. Ben ondan daha uzun ofladım. "Ben buraya kafa dağıtmaya geldim. Sen nerden çıktın?" Dedi sinirle. Sinirle dudaklarımı birbirine bastırdım. Gözlerimde kocaman olmuştur. Bu halim ona komik gelmişti sanırım. Az önce kızgın olan çocuk şimdi kahkaha larla gülerken sinirle ona baktım. Ama gülüşüde hoşuma gitmişti. Neyse konu bumuydu gerçek iç ses.
Aaaa. Şuna bak kendisi düşünüyo şuçu bana atıyo ayıp.
İçsesimle çekişmeye sonra girerdim. Şimdi iyi bir çıkış yapmam lazımdı. Arkamı dönmeden önce yüzümdeki ifadeyi düzelttim. Sinirli ve cool bir bakış atıp arkamı döndüm. Şimdi siz havalı bir şekilde çıkcağmı sanıyosunuz diğmi. Bende öyle sanıyodum. Tam dışarı çıkcağım sırada ayağım takıldı ve yeri boyladım. Ah nedir bu benim kapıdan çektiğim. Yanıma gelip bana yardım etmek için bir hamle yaptığında "İstemez." Dedim bağırarak. Bu tepkim onu şaşırtmıştı. Hızla ayağı kalktığımda üstümü silkeledim. Yüzümü ona çevirdiğimde gülmemek için kendini zor tuttuğnu gördüm. "Gülme!" Dedim sinirle.
Dudaklarını birbirine bastırırken kafasını iki yana salladı. "Hep senin yüzünden." Dedim yine. "İyimisin?" Dediğinde "İyiyim." Dedim. "Senin en sakin halini merakediyorum?" Dediğinde "Sanane benim sakin halimden. Ben böyle mutluyum." Dedim. Arkamı dönüp yürümeye başladım. Allahtan busefer düşmedim. MUCİZE.
Okyanus
"Okuldaki öğretmenlerden birsürü şikayet geliyo. Hele okulun ilk günü çıkardığnız kavga müdürü delirtmiş." dedi babam. Yurt dışındaki seyahatlerinden yeni dönmüşler ve bana patronluk taslıyodu. Gözlerimi devirip tabağımla oynamaya devam ettim. "Biraz davranışlarına çeki düzen ver kızım." Dedi annem. Muhteşem. İyi polis kötü polis moduna girmişlerdi. "Nezaman akıllanıcaksın?" Dedi babam. Yine cevap vermiyince elini masaya vurdu. Bunu yapmasıyla yerimden şıçradım. "Yeter artık. On birinci sınıfsın. Ünüversite sınavına çok az kaldı. Sen hala o aklı beş karış havada arkadaşlarınla takılıyosun." Dediğinde bende ellerimi masaya vurup ayağa kalktım. Annem ise bize bıkkın gözlerle bakıyodu. Nerdeyse her hafta böyle olurdu. "Sen ellerini masaya vurarak ayağa kalkamazsın." Diye bağırdı. "Nedenmiş? Babalık taslayanlar mı ellerini masaya vurarak kalkabilirler." Diye bağırdığımda elini kaldırdı. Korkuyla gözlerimi kapattım. Korkunca otomatikman gözlerim kapandı. Annem bir çığlık attı. Beklediğim darbe gelmeyince korkarak gözlerim. Babam elini indirmiş yumruğnu sıkıyodu. Korkudan kalbim yerinden çıkcak gibi atıyodu. Gözlerimden hızla yaşlar akmaya başladı. Annem hıçkırıklarla ağlıyodu. Babam ise az öncekinden daha kızgın bir şekilde bakıyodu. Elimin tersiyle gözlerimi silip kapıya doğru yürüdüm. Tam kapıdan çıkcakken "Buraya gel!" Diye bağırdığında hiç takmadan dışarı çıktım. Sokağın başına kadar yürüdüğümde nereye gidiceğmi yeni düşünmeye başladım. Normalde olsa tunalara giderdim. Ama anne babası vardı. Oyüzden hemen vazgeçtim. Tek çarem denizlere gitmekti. Hemen denizi aradım.

Alo deniz.

Sen iyimisin? Sesin neden öyle?

Gelince anlatırım.