The Unwanted Woman

Chapter 10

SCARLETT

I WOKE up with a smile on my face. Today is my 25th birthday and I'm so happy that I'll celebrate it with Alexander. First time ko mag celebrate ng birthday ko with him. Kapag kasi birthday ko, hindi ko talaga siya mahagilap. Siguro nandun siya sa puntod ni Lucia. Speaking of, kailangan ko munang puntahan si Lucia bago ako magpunta kay Alexander. I made sure na cancelled na lahat ng appointments niya today. At maaga pa naman kaya hindi ko kaylangang mag madali.

"Limang taon na... Limang taon na simula nang iwan mo kami best. Sabi mo sakin dati tutulungan mo ko diba? Parang di ko naman ma feel." Tumawa ako kahit naluluha na ako.

"I don't wanna cry. Mas iiyak ako kung hanggang ngayon nandito ka pero nagihirap ka naman." Her grave is really nice. I traced her name, Ngayong araw na 'to, ngayon ang ika-limang taon na wala siya. Isn't it ironic? Because it's also my birthday today.

"Kung hinayaan mo lang sana ako noon... Baka nagkaroon kayong dalawa ni Alexander ngpagkakaton para makapag usap kahit bago ka man lang... Mamatay.." Hindi ko mapigilan ang pag tulo ng mga luha ko. Miss na miss ko na ang bestfriend ko. Ang akala nila, Masaya ako, kasi nasakin na si Alexander, pero nagluluksa pa din ako. Mas pipiliin ko si Lucia... Kaya nga hindi ako nakialam sa kanila noon. Oo nagkamali ako nang may mangyari samin ni Alexander. Pero masama ba 'yon? Masama bang umasa nang kahit kaunti?

"Bakit ba siya galit sakin best? Hindi naman totoo 'yon eh, Hindi ako masayang nawala ka. Hindi totoo 'yun. Alam mo naman 'yon diba?" Hindi ko na napigilan ang mga hikbi ko. Halos hindi ako makahinga.

"Ayoko, ayokong mawala ka eh. Is it my fault? What did I do wrong? Kung pwede lang sana na ilipat sakin lahat ng sakit mo, okay lang. I'd rather suffer with illness than suffer with this heartache forever." Umiyak ako ng malakas. Hanggang sa hindi ko na ramdam lahat ng sakit. Hanggang sa okay na ako ulit.

Hindi ko maiwasang isipin ang mga pangyayari pagtapos niyang mamatay hanggang ngayon...

"BEST... KAMUSTA ka? Pasensya na hindi ako nakabisita kahapon. Nagpasa kasi ako ng project eh." Gabi na pero, pinili ko pa ding bumisita kay Lucia. Kapag tinitingnan ko siya, parang ibang tao na ang nakikita ko. Maputlang mga labi at balat, kakaunting buhok. At mga matang malaki ang itim sa ilalim. Ang payat payat na niya.

Hindi na din itinuloy ang chemo therapy niya. Sabin ng doctor, wala nang pag asa. Hindi niya na daw kakayanin. Pero, nalampasan niya ang tatlong buwan na taning sa kanya. Nabuhay siya nang higit sa tatlong buwan at ngayon ang ika anim na araw pag tapos ng tatlong buwan na iyon. Pero alam kong mahina na siya. May mga araw na hindi niya kami nakikilala. May mga araw na hindi na siya marunong magsalita at parang bata. Kahit pangalan niya ay hindi na niya maisulat. Hindi na din siya makatayo.

"Scarr. Ano ka ba naman, bakit nagpunta ka pa. Gabi na oh." Malumanay at mahinang sabi niya. Mabuti at maayos ang lagay niya ngayon. Saka lang kasi siya bumabalik sa katinuan kapag nakakainom siya nang gamot, pero makalipas ang ilang oras babalik nananaman ang sakit niya.

"Ikaw talaga. Siyempre pwede ba namang hindi kita puntahan?" Sabi ko at umupo sa kama niya. Kahit na malaki ang pinagbago niya, napaka ganda niya pa din.

"Hmp. Ay nga pala best.. Ito oh, gift ko sayo.. Happy Birthday! Akala mo nakalimutan ko na 'no? Pwes, para sabihin ko sayo, hinding hindi ko makakalimutan ang birthday mo.." Sabi niya at matamis na ngumiti sakin. Nangilid ang luha sa kanyang mga mata, kahit hirap siya magsalita, pinipilit niya.