~Κεφάλαιο 1ο~

201 11 0
                                    

Καθώς κατέβαινα τις σκάλες μπορούσα να ακούσω τη μαμά μου να κλαίει και ο μπαμπάς μου προσπαθούσε να την ηρεμήσει. «Καλημέρα οικογένεια!..Ω έλα τώρα μαμά!» , της είπα αγκαλιάζοντάς τη. Ήταν η τελευταία μου μέρα στο σπίτι μου. Το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με δέχθηκε δύο χρόνια νωρίτερα λόγω της υψηλότερης νοημοσύνης μου. Πόσες φορές την είχα καταργηθεί αυτή τη νοημοσύνη! Όλοι πίστευαν πως ήμουν απλώς ένα ‘’φυτό’’, δεν καταλάβαιναν πως είμαι ξεχωριστή. Αυτό μου έλεγαν οι γονείς μου, αλλά το πίστεψα μόνο όταν το άκουσα από τον Zayn. Ο καλύτερός μου φίλος. Εκείνος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος, αλλά γνωριζόμαστε από όταν εγώ ήμουν στην κούνια κι εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα. Ήταν πάντα ο προστάτης μου. Τότε όμως έπρεπε να τα αφήσω όλα πίσω για να σπουδάσω. Ο Zayn μου είχε υποσχεθεί πως θα προσπαθήσει να έρθει στο Λονδίνο για να μην χαθούμε. Η αλήθεια είναι πως το ήθελα πολύ. Ίσως αυτό το χρόνο που θα έμενα μόνη μου να κατάφερνα να ξεπεράσω τη δειλία μου και να του δείξω πως αισθάνομαι πραγματικά γι’ αυτόν. Μπορεί να ακούγεται χαζό και πολύ συνηθισμένο, ειδικά για κάποια με υψηλό IQ, αλλά ισχύει. Είναι το μόνο άτομο που δεν μπορώ να ‘’διαβάσω’’ και έτσι φοβάμαι μην τον χάσω.

Η σφιχτή αγκαλιά της μαμάς μου ήταν σχεδόν ασφυκτική και η έλλειψη οξυγόνου μπλόκαρε τις σκέψεις μου. Τις τελευταίες μέρες ήταν πολύ συναισθηματική και ήταν κατανοητό, γιατί μόλις είχα γίνει δεκαεφτά και έφευγα για να σπουδάσω. Βέβαια το Bradford απέχει μόνο τρεις ώρες και τριανταεπτά λεπτά από το Λονδίνο, δεν θα είμαι και πολύ μακριά. Ήλπιζα πως θα ευχαριστηθώ την τελευταία μου μέρα και φυσικά όλα ήταν τέλεια, αφού η οικογένεια Malik θα ερχόταν για μεσημεριανό στο σπίτι μας. Η μητέρα μου ετοίμαζε το τραπέζι στον κήπο, ενώ ο πατέρας μου έψηνε. Εγώ έκανα τις δικές μου ετοιμασίες διπλοτσεκάρωντας  τα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί μου. Ευτυχώς, η υποτροφία που μου προσέφεραν συμπεριελάμβανε και διαμονή στην εστία του Πανεπιστημίου. Δεν θα ήμουν έτοιμη να μείνω μόνη μου στο Λονδίνο.

«Χμμ… Μην το σκέφτεσαι, όλα τα πήρες», ακούστηκε η γνώριμη φωνή του ακριβώς από πίσω μου. «Ναι, το ξέρω», του απάντησα και τα φρύδια του έσμιξαν με απορία. «Δεν σε τρόμαξα;..μα», τον διέκοψα πριν ολοκληρώσει την πρότασή του. «Zayn, άκουσα τα βήματα σου καθώς ανέβαινες και το άρωμά σου μύρισε από την ώρα που ανέβηκες στον όροφο. Φυσικά και δεν τρόμαξα!». Το βλέμμα του μόλις τελίωσα τη φράση μου με έκανε να γελάσω πνιχτά. «Εντάξει, λοιπόν, μικρέ ξερόλα. Εγώ ήρθα μόνο για το φαγητό.», είπε σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά από το στήθος του. «Αχα! Δηλαδή δεν θα σου λείψω καθόλου; Δεν θα σου λείψει η μούσα σου; Η έμπνευση των δημιουργιών σου; Η μικρή σου Rose;» ,τον ρώτησα με δραματικό ύφος. Έγνεψε αρνητικά και έτσι του έκανα την πιο σφιχτή αγκαλιά που μπορούσα. «Καλά ,καλά. Ναι θα μου λείψεις… πολύ», είπε με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. «Κι εσύ θα μου λείψεις μικρέ μου νεάτερνταλ!», του απάντησα πειράζοντας τα μαλλιά του. «Νεάτερνταλ ε; Τώρα θα δεις». Μέσα σε δευτερόλεπτα με σήκωσε πάνω από τον ώμο του και άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες. Δεν αμύνθηκα γιατί, δεδομένης της σωματικής του διάπλασης, δεν υπήρχε περίπτωση να του ξεφύγω. Στο τραπέζι όλοι υπενθύμιζαν κάτι για μένα από τα προηγούμενα χρόνια και γελούσαμε με την καρδιά μας .Η αλήθεια είναι πως ως παιδί ήμουν πιο ώριμη απ’ ότι έπρεπε και έλεγα πολλά ‘’μαργαριτάρια’’. Είχε φτάσει απόγευμα και έπρεπε να ετοιμαστώ για να φύγω. Ο Zayn βοήθησε τον πατέρα μου να βολέψει τα πράγματά μου στο αυτοκίνητο. Αφού χαιρέτησα τους γονείς και τις αδερφές του Zayn και ήταν η σειρά του. Ήταν άβολο να μας κοιτάνε οι οικογένειές μας όσο αγκαλιαζόμασταν. «Πρόσεχε τον εαυτό σου Rose. Θα έρχομαι να σε βλέπω όποτε μπορώ» , είπε και φίλησε το μέτωπό μου. Περίμενα να μπω στο αυτοκίνητο και να βγούμε από την πόλη για να κλάψω. Δεν ήθελα να δείχνω τα συναισθήματά μου σε κανέναν. Έπρεπε να προσέχω ποιόν θα εμπιστεύομαι. Η καινούργια μου ζωή θα ξεκινούσε σε τρεις ώρες και τριάντα δύο λεπτά.

I Was Here (Zayn Malik Fanfiction)Where stories live. Discover now