I Was Here (Zayn Malik Fanfiction)

~Κεφάλαιο 22ο ~

«Ακούστε κύριε Malik...Θα πρέπει να κάνουμε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις και είμαι σίγουρος ότι ο οργανισμός σας θα τα καταφέρει στην εγχείρηση..απλά θα είναι δύσκολο..αλλά είστε νέος», συνέχισε ο γιατρός. «Ποιο είναι το ποσοστό αποτυχίας;», τον ρώτησα ψυχρά χωρίς καν να κοιτάω πουθενά. «Κοιτάξτε..στη δική σας περίπτωση ο όγκος βρίσκεται σε πολύ δύσβατο σημείο. Δεν θα σας πω ψέματα..ο κίνδυνος είναι μεγάλος..αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε». Τέλος. Αυτό ήταν το τέλος. Πριν καν αρχίσουν όλα. Πριν καν αρχίσω να ζω. Ήξερα πως η ζωή μου τελείωνε, αλλά δέχτηκα να δοκιμάσω την εγχείρηση σε τρεις μήνες έστω και πειραματικά. Χάπια. Χάπια για να μην πονάει το κεφάλι μου, για να μην έχω παραισθήσεις. Φοβόμουν. Όχι για εμένα, αλλά για τη Rose. Της είχα υποσχεθεί πως θα της χαρίσω τη ζωή που της αξίζει. Και τώρα τι; Θα την πάρω μαζί μου σε αυτή την κόλαση που με περικυκλώνει; Θα την αφήσω μόνη της; Δεν ήθελα να την κοροϊδέψω  παίζοντας θέατρο και στο τέλος να με μισήσει. Κάτι έπρεπε να κάνω.

Εφόσον ήταν ακόμα πρωί πήγα να βρω τα παιδιά στο γνωστό μας στέκει. Δύο άτομα είχαν προστεθεί στην παρέα μας. Ο Louisκαι ο Harry, τα ετεροθαλή αδέρφια. Κάθισα στο τραπέζι και το βλέμμα όλων στράφηκε επάνω μου. «Πριν πείτε οτιδήποτε...θέλω να σας ζητήσω μια χάρη..». Το καλό με την παρέα μας ήταν ότι άκουγε ο ένας τον άλλο. Μπορούσα να δω το πόσο λυπήθηκαν όταν έμαθαν για την κατάστασή μου, αλλά αμέσως έμειναν έκπληκτοι όταν τους είπα ότι πρέπει να σκεφτώ πως θα απομακρύνω σταδιακά τη Roseώστε να μην νοιαστεί όταν θα..φύγω. Στην αρχή μου είπαν αυτό που περίμενα. ‘’Μην την αφήσεις’’, ‘’Θα σε στηρίξει’’, ‘’Αγαπιέστε’’.

Τα μάτια μου δάκρυζαν συνεχώς όποτε τη σκεφτόμουν ή τους μιλούσα για εκείνη. Έτσι κατάλαβαν τι εννοούσα. Ο Harry ήταν εκείνος που μου έδωσε την ιδέα. «Αφού το θες τόσο πολύ..Η Roseδεν γνωρίζει εμένα και τον αδερφό μου. Μπορούμε να είμαστε η κακιά παρέα που σε παρασύρει σιγά σιγά. Θα αρχίσεις εμφανίζοντας τσιγάρα..Ύστερα θα γίνεις ψυχρός..θα αρχίσει να νιώθει άσχημα και θα απομακρυνθεί..Αλλά θα χρειαστείς χρόνο και πολύ ψυχική δύναμη.». Είχε δίκιο. Έπρεπε να γίνω το ‘’κακό παιδί’’. Θα την έκανα να με μισήσει, να μην θέλει να με δει. Ήξερα ότι θα της έκανα κακό, αλλά θα πονούσε λιγότερο και θα έφτιαχνε ξανά τη ζωή της. Και ήξερα ακριβώς με ποιόν.

Γυρίζοντας στο Πανεπιστήμιο το απόγευμα σταμάτησα σε ένα περίπτερο και ζήτησα ένα πακέτο τσιγάρα. Απεχθανόμουν το κάπνισμα αλλά έπρεπε να το κάνω. Η ψυχολογία μου φάνηκε από τη στιγμή που έπιασα το κάρβουνο για να ζωγραφίσω. Ένα ζευγάρι καλοσχηματισμένων φιγούρων που πάλευαν να μείνουν ενωμένες παρά τη μαύρη κόλαση που τους περικύκλωνε. Δυστυχώς οι ώρες πέρασαν και ήταν η ώρα να ξεκινήσω το θέατρο. Για το καλό της..