I Was Here (Zayn Malik Fanfiction)

~Κεφάλαιο 23ο ~

Προσπαθούσα να διαβάσω την κοιμισμένη έκφραση του Zayn. Τόσο γαλήνια, αλλά και τόσο αγριεμένη ορισμένες στιγμές. Κάτι συνέβαινε και για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ήξερα τι. Σηκώθηκα ήρεμα από το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα για να ετοιμάσω πρωινό. Αν κατάφερνα να βρω τι του έχει συμβεί, δεν ήταν δυνατό να είναι τόσο εξοργισμένος από μερικούς πονοκεφάλους. Και το κάπνισμα από το πουθενά, επίσης δεν δικαιολογείται. Το ελαφρύ τρίξιμο της πόρτας σήμανε την αφύπνισή του. «Καλημέρα υπναρά», του είπα χαμογελαστά και έσκυψε για να με φιλήσει αλλά την τελευταία στιγμή γύρισε προς την άλλη πλευρά όπου είχα το πρωινό μας. «Μέρα..ωραία..πεινάω», είπε γρήγορα και ψυχρά και κάθισε στο τραπέζι. Έτρωγε λαίμαργα και τα μάτια του ούτε που έψαχναν για τα δικά μου. «Είχες εφιάλτες ε;», τον ρώτησα σιγανά και το πιρούνι του έπεσε στο πιάτο. «Δεν..δεν θυμάμαι..», είπε αλλά δεν το συνέχισα παρά το γεγονός πως ήξερα ότι έλεγε ψέματα.

***

Η μέρα μου ήταν κουραστική. Ανακρίσεις, παρουσιάσεις εργασιών, διαλέξεις. Γύρισα στο σπίτι με το λεωφορείο καθώς ο Zaynείχε ήδη τελειώσει τα μαθήματά του και δεν ήθελα να τον ταλαιπωρώ. Μόλις άνοιξα την πόρτα βρήκα τον Zaynνα μιλάει με έναν ψηλό άντρα που δεν είχα ξαναδεί αλλά υπέθεσα πως ήταν φίλος του Zayn. «Επιτέλους ήρθες..άσε την τσάντα σου και πάμε κάτω να σου δείξω τι βρήκαμε με το φιλαράκι από εδώ», είπε ο Zaynκαι ο άντρας δίπλα του έγνεψε. Χωρίς να φέρω αντίρρηση τους ακολούθησα. Μέσα στο ασανσέρ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την περιέργειά μου. «Δεν θα με συστήσεις στον φίλο σου;», απευθύνθηκα στον Zayn. Σήκωσε τα φρύδια του και έβγαλε το τσιγάρο από το στόμα του, φυσώντας τον καπνό πριν μιλήσει. «Harry..Rose..Rose..Harry», είπε βιαστικά και επιφυλακτικά άπλωσα το χέρι μου προς τον Harryκι εκείνος το έσφιξε έχοντας ένα περίεργο χαμόγελο. Μόλις φτάσαμε στο ισόγειο βγήκαμε έξω και ο Zaynέβαλε τα χέρια του μπροστά από τα μάτια μου νομίζοντας πως δεν θα έβλεπα τίποτα. Περπατήσαμε ελάχιστα όταν το χέρι του έφυγε μπροστά από τα μάτια μου. Περίμενα να καθαρίσει η όρασή μου και έμεινα έκπληκτη-ίσως και σοκαρισμένη- βλέποντας μια μεγάλη μαύρη μηχανή με μερικά ανάγλυφα σχέδια και τα αρχικά ΖΜ στο πίσω μέρος. Κοίταξα τον Zaynο οποίος μου χαμογέλασε , με το μισό χαμόγελο που είχε υιοθετήσει τον τελευταίο μήνα, και άνοιξε τα χέρια του. «Λοιπόν; Πως σου φαίνεται το μωρό μου;», ρώτησε και με έφερε πιο κοντά του, προφανώς για να κάνει φιγούρα στον Harry. Η αλήθεια είναι πως η αλλαγή που συνέβαινε στον Zaynμε τρόμαζε και εκείνη τη μέρα βρήκα και την πηγή της αλλαγής. Καινούργιοι φίλοι. Φίλοι που τον μάθαιναν να καπνίζει, να παρατάει το αμάξι του για ένα ανασφαλές μέσο μεταφοράς όπως η μηχανή. Και δεν ήξερα τι άλλο θα προέκυπτε. Έδιωξα τις σκέψεις μου και χαμογέλασα. «Είναι πολύ ωραία, ψυχή μου..ξέρεις όμως να την οδηγείς σωστά;..Κράνη..ασφάλεια έχ-», το δάχτυλό του έκοψε τη λέξη στα δύο. Έσκυψε προς το μέρος μου και πήρε το δάχτυλό του από τα χείλη μου. «Χαλάρωσε μικρή..θα σε πάω μια βόλτα να δεις..», είπε και με φίλησε. Ακόμα και ο τρόπος που με φιλούσε είχε αλλάξει. Πάντα ήταν λες και δεν θα με ξαναφιλούσε. Αχόρταγος και βίαιος. Τώρα που το σκέφτομαι όχι πάντα. Όταν κάναμε έρωτα, πολλές φορές ήταν τρυφερός με τα φιλιά του, αλλά μέσα σε δευτερόλεπτα ήταν σαν να έπαιρνε τον έλεγχο κάποιος άλλος.

«Θα ανεβείς ή όχι;», ακούστηκε η φωνή του Zaynπου έμοιαζε να είναι μακρινή. Τον κοίταξα και, αν και φοβόμουν, έγνεψα καταφατικά. Ανέβηκα στη μηχανή, ακριβώς από πίσω του και με εντυπωσίασε ο δυνατός ήχος της μηχανής μόλις την έβαλε μπροστά. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε βγει στο δρόμο με ταχύτητα που έκανε το μυαλό μου να ξεχάσει όλους τους νόμους της φυσικής και ο φόβος μου απλώς έκανε τη δουλειά του. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον κορμό του Zaynκαι έκλεισα τα μάτια μου για λίγο. «Μην φοβάσαι Rose! Μια φορά ζεις τη ζωή σου!», ακούστηκε η φωνή από το διάφραγμα του.

Zayn’sPOV

Τα χέρια της σφίχτηκαν γύρω μου και κατάλαβα ότι φοβάται. «Μην φοβάσαι Rose! Μια φορά ζεις τη ζωή σου!». Φόβος. Πραγματικό φόβο νιώθεις όταν ξέρεις πως θα χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς και θα περάσεις μόνος σου τις μέρες πριν το θάνατό σου. Ήμουν σίγουρος πως η εγχείρηση και οι θεραπείες δεν θα έκαναν τίποτα. Απλώς περίμενα να περάσω τον επόμενο ενάμισι μήνα που έμενε μέσα στο ψέμα και τον ψυχολογικό πόνο. Ήδη πονούσα, γιατί κι εκείνη πονούσε. Το σχέδιό μου έκανε ήδη όσα έπρεπε και την απομάκρυνα συνεχώς. Ένα βράδυ που τσακωθήκαμε για το κάπνισμα είχε κλειστεί στο μπάνιο και την άκουγα να κλαίει για περίπου δύο ώρες μέχρι που ήρθε να κοιμηθεί. Το αδύναμο σημείο μου ήταν όταν έκλαιγε. Πάντα έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να μην τρέξω να την αγκαλιάσω, να τη φιλήσω και να της κάνω έρωτα. Δεν άντεχα να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος που στην πραγματικότητα δεν είμαι, να την κάνω να κλαίει.

Έπρεπε όμως να αντέξω. Για το καλό της…