I Was Here (Zayn Malik Fanfiction)

Κεφάλαιο ~7ο~

Zayn’s POV

Η νύχτα πέρασε χωρίς να μπορέσω να της μιλήσω για το φιλί. Το ίδιο έγινε και τις επόμενες μέρες καθώς είτε εγώ είτε εκείνη είχαμε να επισκεφθούμε συγγενείς. Κι έτσι οι μέρες πέρασαν χωρίς να κάνει κανείς μας τίποτα. Έφυγε ξανά και έμεινα μόνος μου να τη σκέφτομαι και να κάνω σχέδια για την αποφοίτησή μου.

***

«Zayn! Τελείωνε καλέ μου, θα αργήσουμε!»

«Τώρα μαμά, έρχομαι!», απάντησα ενώ στερέωσα για άλλη μια φορά το καπέλο στο κεφάλι μου. Μόλις κατέβηκα στο σαλόνι ένα φλας με τύφλωσε. «Αχ, Zayn αγόρι μου είσαι κούκλος με τον τήβεννο!», είπε η μαμά μου φτιάχνοντάς μου το καπέλο. «Είμαστε πολύ περήφανοι για σένα Zayn! Κατάφερες να πετύχεις το στόχο σου γιέ μου και κοίτα τώρα..Θα πας να σπουδάσεις στο Λονδίνο!», είπε ο μπαμπάς και με αγκάλιασε. «Σας ευχαριστώ που ήσασταν πάντα εκεί. Αλλά ας αφήσουμε τώρα τα μελό και πάμε στην αποφοίτηση να τελειώνουμε.» Δεν με ένοιαζε στ’ αλήθεια η αποφοίτηση μου. Από τη στιγμή που ήρθε το γράμμα από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου το μόνο που με ένοιαζε ήταν η Rose  και η καινούργια μας ζωή. Ήμουν αποφασισμένος να της πω πως αισθάνομαι απλά πρώτα έπρεπε να βρω σπίτι και να προετοιμάσω την έκπληξη που θα τις έκανα για τα γενέθλιά της. Οι σκέψεις μου και τα σχέδια που έκανα με κράτησαν αφυπνισμένο κατά τη διάρκεια της βαρετής τελετής. Ώσπου ήρθε η σειρά μου. Λόγω της υποτροφίας που έλαβα έπρεπε να εκφωνήσω λόγο και το άγχος με κυρίευσε όταν ανέβηκα στο βήμα και πρόσεξα πόσα ζευγάρια μάτια με κοιτούσαν. Έψαχνα απεγνωσμένα ένα βλέμμα που θα με καθησυχάσει και το βρήκα στα γνώριμα σοκολατί μάτια της Rose. Ήταν πανέμορφη. Τα μαλλιά της σε μια πλεξούδα στα δεξιά του λαιμού της,το ριγέ της φόρεμα.. Μου είχε λείψει η παρουσία της.

Αναφώνησα το λόγο μου κοιτώντας μονάχα εκείνη, γιατί μόνο τότε αισθανόμουν ήρεμος.

«Ζayn! Συγχαρητήρια! Είμαι τόσο περήφανη για σένα.», αναφώνησε η Rose, ενώ τύλιξε τα χέρια της γύρω μου.

«Σε ευχαριστώ που ήρθες μικρή μου! Σε χρειάστηκα αρκετά σήμερα», φίλησα το μέτωπό της και εισέπραξα ένα τεράστιο χαμόγελο. «Ήσουν πολύ αγχωμένος. Αλλά τώρα όλα τελείωσαν. Θα έρθεις μαζί μου αύριο για να δούμε το διαμέρισμα σωστά;»

«Ναι, είμαι έτοιμος για το Λονδίνο.». Η μέρα μας πέρασε οικογενειακά και με πολλά σχέδια. Η τελευταία νύχτα στο παιδικό μου δωμάτιο, οι αγκαλιές των γονιών μου και των αδερφών μου, η επιβίβαση στο τρένο για το Λονδίνο.

«33Β. Εδώ είμαστε Zayn». Η Rose κάθισε δίπλα στο παράθυρο κι εγώ ακριβώς δίπλα της. «Λοιπόν όταν φτάσουμε θα πρέπει να πάρουμε το μετρό για να πάμε στο Πανεπιστήμιο, αφού αφήσουμε τα πράγματά μας θα έχουμε δώδεκα λεπτά για να περπατήσουμε μέχρι την πολυκατοικία που βρίσκεται το διαμέρισμα, θα αφιερώσουμε περίπου μισή ώρα να το δούμε και μετ-»

«Μισό λεπτό. Ηρέμησε. Όλα θα γίνουν»

«Μα δεν αγχώθηκα. Απλά μας φτιάχνω ένα πρόγραμμα.»

Πάντα ήθελε να είναι όλα οργανωμένα και τέλεια. Το ακριβώς αντίθετο απ ότι εγώ. Πάντα ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Αυτό είναι που μου αρέσει σε εκείνη. Έχει ό,τι δεν έχω και έχω ό,τι της λείπει.

Ξαφνικά, ένας ψηλός ξανθός που κρατούσε καμιά ντουζίνα βιβλία κάθισε απέναντί μας. Καθώς πήγε να ακουμπήσει τη στοίβα με τα βιβλία στο διπλανό κάθισμα ένα από αυτά έπεσε στο πόδι της Rose. «Με συγχωρείται δεσποινίς», είπε κοιτώντας τη Rose και πριν προλάβει να απλώσει τα χέρια του προς εκείνη έπιασα το βιβλίο και του το πέταξα. «Πρόσεχε και λίγο», πιστεύω πως το βλέμμα μου ήταν αρκετά προειδοποιητικό. «Zayn! Ο άνθρωπος  ζήτησε συγγνώμη.», μου είπε η Rose ενώ ο ξανθός την ‘’έτρωγε’’ με τα μάτια του. Δεν ήθελα να την κοιτάει έτσι κι ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να σκέφτεται γι’ αυτή. Η Rose είναι δική μου! «Εντάξει μωρό μου. Απλά είπα στον κύριο να προσέχει.», της είπα γλυκά και ακούμπησα το χέρι μου στο πόδι της. Τα μάτια της καρφώθηκαν στο χέρι μου για λίγα δευτερόλεπτα ώσπου με κοίταξε μια φορά και ύστερα γύρισε προς το παράθυρο. Βλάκα! Ηλίθιε! Την έκανες να νιώθει άβολα! Έτσι θα έρθεις πιο κοντά της; Φαίνεσαι χειρότερος απ’ αυτόν. Ο κάφρος με κατσάδιαζε, αλλά είχε δίκιο. Απομάκρυνα αμέσως το χέρι μου και έκλεισα το δικό της μέσα μου. Τα μάτια της με κοίταξαν ανήσυχα και έσκυψα πιο κοντά της. «Συγγνώμη.. ήταν χαζό», της ψιθύρισα και απλώς έγνεψε. Έπρεπε να ελέγχω το μυαλό μου, τις κινήσεις μου, τα λόγια μου. Σε λίγο καιρό θα ήξερε όλα…