I Was Here (Zayn Malik Fanfiction)

~Κεφάλαιο 10ο~

Zayn’s  POV

Ένας ενοχλητικός ήχος διαπέρασε τα αυτιά μου, βγάζοντας με από τον πιο γλυκό ύπνο. «Rose το ξυπνητήρι σου…», μουρμούρισα και όταν πήγα να την αγκαλιάσω το σώμα της δεν βρισκόταν εκεί. Άνοιξα τα μάτια μου και στο μαξιλάρι της ήταν ακουμπισμένο το κινητό μου, με το απαίσιο ξυπνητήρι να χτυπάει, και ένα λευκό χαρτί από κάτω. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και έκλεισα το ξυπνητήρι. Ύστερα πήρα το μικρό χαρτί και αμέσως αναγνώρισα τα γράμματα της Rose.

‘’Καλημέρα Zayn! Συγγνώμη που δεν έμεινα να σε ξυπνήσω αλλά είχα μαθήματα σχετικά νωρίς. Σ’ευχαριστώ για χθες. Τα ρούχα σου είναι πλυμένα και σιδερωμένα πίσω στη θέση τους. Αν πεινάς στο φούρνο σου έχω αφήσει ομελέτα και μπέικον. Μην ξεχάσεις την πρώτη συνάντηση στο Πανεπιστήμιο στις 11. Rose’’ 

«Πότε πρόλαβε να τα κάνει όλα αυτά;» , ρώτησα τον εαυτό μου και ξάπλωσα ξανά. Ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο αλλά το γεγονός ότι υπήρχε ομελέτα με μπέικον στο σπίτι έκανε το στομάχι μου να χορεύει. Σηκώθηκα και έφτιαξα πρόχειρα το κρεβάτι μου. Πήγα στην κουζίνα και αφού έβγαλα από το φούρνο το πρωινό μου, κάθισα στον καναπέ του καθιστικού για να φάω όσο έβλεπα σε επανάληψη το Agents Of S.H.I.E.L.D.

***

Η πρώτη συνάντηση στο Πανεπιστήμιο πήγε αρκετά καλά. Ήδη είχα γνωρίσει το Niall, από το μουσικό τμήμα, και μου φάνηκε αρκετά καλό παιδί. Όμως η ώρα είχε πάει δύο και ήθελα να βρω τη Rose για να πάμε για μεσημεριανό σε καμία παραλία. «Λοιπόν, Niall, θα τα πούμε αύριο το απόγευμα.»

«Εννοείται Zayn! Τα λέμε»

Αφού χαιρετηθήκαμε πήγα προς την πλευρά της εστίας. Όταν έφτασα μπροστά από την πόρτα του δωματίου της χτύπησα δύο φορές και περίμενα να μου ανοίξει η Rose. Μια κοπέλα με μαύρα μαλλιά άνοιξε την πόρτα και χαμογέλασε σαν να με ήξερε. «Εσύ πρέπει να είσαι ο Zayn! Ακριβώς όπως σε περιέγραψε η Rose.»

«Εμ, ναι; Ωραία. Κι εσύ πρέπει να είσαι η Sunny, σωστά;»

«Ναι. Χάρηκα. Πέρασε αν θέλεις, αλλά η Rose είναι μάλλον στο εργαστήριο κι εγώ ετοιμαζόμουν να βγω.»

«Ω, κανένα πρόβλημα. Θα πάω να την βρω. Ευχαριστώ, τα λέμε.», είπα βιαστικά και περπάτησα όσο πιο γρήγορα γινόταν ως την άλλη πλευρά του κτηρίου όπου βρίσκονταν τα εργαστήρια. Με ελάχιστη δυσκολία μπόρεσα να την βρω. Η λευκή ποδιά έδειχνε τόσο όμορφη πάνω της. Το εργαστήριο ήταν άδειο και η Rose φαινόταν απορροφημένη στις σημειώσεις και το μικροσκόπιό της. «Rose…», είπα ήρεμα για να μην την τρομάξω. «Ναι;.. ω Zayn! Πότε ήρθες;»

«Πριν λίγο. Είναι δύο η ώρα και έλεγα μήπως ήθελες να πάμε να φάμε κάτι.. Ίσως να κάτσουμε και λίγο στην παραλία.»

«Δύο;.. Εμ ναι. Γιατί όχι; Σου υποσχέθηκα να σου μάθω κολύμπι φέτος.»

«Ναι, καλά. Δεν νομίζω»

«Καλά. Ας πάμε γιατί το εγκέφαλός μου αρχίζει να αντιλαμβάνεται το κενό στο στομάχι μου».

Αφού μάζεψε τον πάγκο της βγήκαμε από το εργαστήριο και ύστερα από το κτήριο. Σε μια βδομάδα θα ήταν τα γενέθλια της. Είχα σκοπό να της ζητήσω να πάμε μαζί διακοπές αυτή τη βδομάδα, έτσι ώστε να μπορέσω να οργανώσω την έκπληξή μου και επιτέλους να εξομολογηθώ πως νιώθω. «Λοιπόν, πώς ήταν η πρώτη σου μέρα;», η ερώτησή της με ξύπνησε από τα όνειρα που έκανα. Είχαμε φτάσει στο Essex. Η παραλία ήταν κοντά κι έτσι περπατήσαμε μέχρι να βρούμε ένα ήσυχο εστιατόριο, ενώ της αφηγούμουν τη μέρα μου.

«Εμ, ξέρεις Rose.. είχα μια ιδέα για την ερχόμενη βδομάδα»

«Αλήθεια; Τι σκέφτηκες;», με ρώτησε καθώς τράβηξα την καρέκλα για να καθίσει.

«Να, έλεγα μιας και είναι και τα γενέθλιά σου.. Να πηγαίναμε διακοπές κάπου..μαζί», της ανακοίνωσα ενώ κάθισα απέναντί της.

«Εμείς; Εσύ κι εγώ να πάμε διακοπές;.. Μα πού;», τα μάτια της ήταν γεμάτα απορία.

«Μπορούμε να πάμε όπου θέλεις εσύ! Αρκεί να δεχτείς να πάμε μαζί!»

«Εμ, δεν ξέρω Zayn. Έχω και κάποιες εργασίες για το επόμενο εξάμην-»

«Ω έλα τώρα! Θα έχεις χρόνο για διάβασμα. Σε παρακαλώ!», προσπάθησα να την πείσω με την πιο γλυκιά φάτσα που μπορούσα να κάνω.

«Καλά, καλά! Θα έρθω!», αναφώνησε και σηκώθηκα από τη θέση μου για να την αγκαλιάσω αλλά με σταμάτησε, «όμως, θα θέσω τρεις όρους. Θα διαλέξουμε το μέρος και το ξενοδοχείο μαζί, θα με αφήσεις να σε βοηθήσω με τον φόβο σου για τη θάλασσα και…»

«Και;…», την παρότρυνα να συνεχίσει.

«Και δεν θα φέρνεις κοπέλες στο δωμάτιο όσο είμαι εγώ μέσα!», είπε σιγανά και γέλασα με το γεγονός πως ήταν υπερβολικά ήρεμη και δίκαιη. Ακόμα δεν έχει καταλάβει πόσο την αγαπώ. Για μισό λεπτό! «Δηλαδή θα είμαστε στο ίδιο δωμάτιο;», ρώτησα σηκώνοντας το φρύδι μου.

«Μόνο για να εξοικονομήσουμε χρήματα ανώμαλε!», είπε και γελάσαμε μαζί. Πρώτος στόχος επετεύχθη. Τώρα ξεκινάει  δράση…