I Was Here (Zayn Malik Fanfiction)

~Κεφάλαιο 6ο~

Rose’s POV

Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων, το βράδυ, και όπως πάντα θα πηγαίναμε για δείπνο στους Malik. Πέρασα μια ολόκληρη ώρα τυλίγοντας δώρα και γράφοντας ονόματα σε καρτελάκια και μετά από αυτό έπρεπε να αντιμετωπίσω το μεγαλύτερο φόβο μου. Το φόρεμα που αγοράσαμε με την Sunny και όλως παραδόξως λάτρεψαν οι γονείς μου. Ήταν ένα έντονο μπλε καρό φόρεμα, με ¾ μανίκια, που έφτανε ακριβώς πάνω από τα γόνατα μου. Ευτυχώς τα τακούνια έλειπαν από την γκαρνταρόμπα μου και έτσι φόρεσα τα κοντά μαύρα μποτάκια μου. Καθώς έδενα τα κορδόνια μου ο πατέρας μου χτύπησε την πόρτα του δωματίου μου. Του άνοιξα κι εκείνος χαμογέλασε, θαυμάζοντας προφανώς το καινούργιο μου φόρεμα. «Η μικρή μου δεσποινίδα έγινε γυναίκα! Τώρα το βλέπω καθαρά», είπε και με έσφιξε στην αγκαλιά του.

«Έλα βρε μπαμπά! Ένα φόρεμα δεν με κάνει να δείχνω διαφορετική!»

«Το ξέρω γλυκιά μου Rose. Απλά αναδεικνύει το ποια είσαι»

Του χαμογέλασα και αφού φίλησα το μάγουλό του, τον βοήθησα να κατεβάσουμε τα δώρα κάτω. Η μητέρα μου ήταν το ίδιο έκπληκτη με την εμφάνισή μου, μόνο που μιλούσε πιο πολύ και ανέφερε συνεχώς το πόσο θα αρέσει στο Zayn. Ευτυχώς σταμάτησε όταν η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και ο κύριος Yaser μας υποδέχθηκε με ευχές, ντυμένος με ένα κοστούμι παρόμοιο με αυτό που φορούσε ο μπαμπάς μου. Οι αδερφές του Zayn με βοήθησαν να τοποθετήσω τα δώρα κάτω από το δέντρο, όμως αυτό που με παραξένεψε ήταν η απουσία του Zayn. «Rose γλυκιά μου, πήγαινε φώναξε τον Zayn. Δεν αισθανόταν και πολύ καλά πριν.»

«Εντάξει κυρία Trisha! Πάω για διάγνωση!», αστειεύτηκα και όλοι γέλασαν προχωρώντας προς την τραπεζαρία ενώ εγώ ανέβαινα στον πάνω όροφο. Περπάτησα μέχρι την πόρτα του δωματίου του Zayn και χτύπησα απαλά τη γροθιά μου στο ξύλο. «Ποιος;», ακούστηκε η φωνή του. «Zayn.. η Rose είμαι. Οι άλλοι κάθισαν στο τραπέζι και ήρθα να σου πω να κατέβεις», όταν τελείωσα τη φράση μου η πόρτα άνοιξε και ο Zayn μου έκανε να νόημα να μπω,ενώ εκίνος κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Με κοιτούσε επίμονα και αισθάνθηκα την ανάγκη να απολογηθώ. «Zayn, συγγνώμη.. εγώ δεν ήθελα να-»

«Είσαι πανέμορφη…», είπε σιγανά και σύντομα ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. «Σε ευχαριστώ Zayn», είπα και τότε παρατήρησα το άσπρο πουκάμισο που φορούσε και το λυμένο παπιόν γύρω από το λαιμό του. «Μπ-μπορώ να σε βοηθήσω με αυτό αν θέλεις.», είπα δείχνοντας το παπιόν του. «Εμ, ευχαριστώ..Ξέρεις;», ρώτησε ενώ σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. «Ναι, Zayn δεν είναι τόσο δύσκολο.», του είπα καθώς έπιασα το απαλό ύφασμα για να φτιάξω τον φιόγκο που έπρεπε. Ένιωθα τα μάτια του επάνω μου, γεγονός που με έκανε να τρέμω ολόκληρη. Όταν τελείωσα, ίσιωσα το γιακά του και ακούμπησα τα χέρια μου στο στήθος του όταν συνειδητοποίησα ότι τα χέρια του είχαν τυλιχτεί γύρω από τη μέση μου, εγκλωβίζοντάς με στην αγκαλιά του. Σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το δικό του. Τα μάτια του με κοιτούσαν με μια έκφραση και ένα συναίσθημα που δεν είχα ξαναδεί. Πόθος. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, ήμουν τελείως άπειρη σε αυτά. «Rose..μη φοβάσαι», ψιθύρισε ενώ άγγιξε το μάγουλό μου. «Δεν φοβάμαι», του είπα σιγανά, μισή αλήθεια, μισό ψέμα. Το πρόσωπό του ήρθε πιο κοντά στο δικό μου, πολύ κοντά, και σύντομα τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου. Δεν ήμουν σίγουρη τι έπρεπε να κάνω, πως έπρεπε να ανταποκριθώ. Προσπάθησα να σταματήσω να σκέφτομαι και τι στιγμή που ήταν έτοιμος να κάνει πίσω, πίεσα τα χείλη μου στα δικά του φιλώντας το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί και ζητώντας του να με φιλήσει κι εκείνος ξανά.

Zayn’s POV

Μπορούσα να νιώσω το άγχος που την κατέβαλε όταν μίκρυνα την απόσταση μεταξύ μας. Τα χέρια της ήταν ατσούμπαλα και έτρεμαν ελαφρά. Απέφευγε να με κοιτάξει. Αγκάλιασα τη λεπτή της μέση και χάζευα το πρόσωπό της. Όταν τα μάτια της κοίταξαν μέσα στα δικά μου μπορούσα να δω πως φοβόταν. «Rose…,μη φοβάσαι», η φωνή μου με το ζόρι ακουγόταν. «Δεν φοβάμαι», είπε διατηρώντας χαμηλό τόνο. Έσκυψα πιο κοντά της και φίλησα τα χείλη της για πρώτη, και μάλλον τελευταία, φορά. Ο κάφρος μέσα στο κεφάλι μου με γιούχαρε όταν είδε πως η Rose δεν ανταποκρινόταν. Ήμουν έτοιμος να απομακρυνθώ όταν τα απαλά της χείλη φίλησαν τα δικά μου. Φαινόταν πως δεν ήταν σίγουρη για αυτό που έκανε, αλλά ζητούσε περισσότερα και ήμουν πρόθυμος να της τα δώσω.

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου μέχρι τη στιγμή που η Waliyha, που μάλλον στεκόταν στην πόρτα για μερικά λεπτά, έβηξε και μας τρόμαξε αρκετά ώστε να απομακρυνθούμε αμέσως. «Waliyha! Πάνω που ερχόμουν να βοηθήσω στο σερβίρισμα.», είπε η Rose χαμογελώντας υπερβολικά ψύχραιμα και αφού με κοίταξε μια φορά βγήκε από το δωμάτιο μαζί με την αδερφή μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και εξέπνευσα. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χαμογελούσα σαν χαζός όταν άγγιξα τα ελαφρώς πρησμένα χείλη μου. Πέρασα μια φορά το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και κατέβηκα στην τραπεζαρία. Χαιρέτησα τους Devine και κάθισα στο τραπέζι. Καθόμουν ακριβώς απέναντι από τη Rose και προσπαθούσα να καταλάβω πως αισθανόταν μετά από τα φιλιά μας. Δεν απευθυνόταν συχνά σε μένα αλλά με κοιτούσε διαρκώς. Μετά το φαγητό καθίσαμε στο σαλόνι για να ανοίξουμε τα δώρα μας, αφού είχαν περάσει τα μεσάνυχτα. Είχα μπροστά μου τρία κουτιά και αυτό με παραξένεψε. Άνοιξα το δώρο των γονιών μου και έκανα σαν μικρό παιδί όταν είδα τα ακουστικά που ήθελα. Το επόμενο ήταν, μάλλον, από τους γονείς της Rose.Ήταν εισιτήρια για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Όταν ετοιμαζόμουν να  ανοίξω το τρίτο η Rose κάθισε δίπλα μου. «Ελπίζω να σου αρέσει.», μου είπε και της χαμογέλασα. «Δεν ήταν ανάγκη.», της είπα.

Όταν άνοιξα το κουτί είδα μερικά κουτιά από σπρέι, της μάρκας που μου άρεσε να χρησιμοποιώ για να ζωγραφίζω. «Σε ευχαριστώ πολύ Rose..αλλά η μαμά δεν με αφήνει να ζωγραφίσω στο υπόγειο», αναστέναξα. «Με αυτά θα σε αφήσει. Τα χρώματα αυτά φαίνονται μόνο στο σκοτάδι.», είπε χαμογελώντας. «Τι; Αυτά κάνουν μια περιουσία Rose!», της είπα κι εκείνη τσίμπησε το μάγουλό μου. «Όχι αν τα αγοράσει φοιτητής του καλλιτεχνικού τμήματος!»

«Άνοιξε το δικό σου! Είναι το μόνο που έχει μείνε.», της είπα και σηκώθηκε απορριμμένη για να το πάρει. Κάθισε δίπλα μου ξανά και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα όταν έσκισε το περιτύλιγμα και είδε το κουτί. «Zayn! Το Bresser 2500 είναι το καλύτερο μικροσκόπιο. Δεν το πιστεύω! Σ’ ευχαριστώ!!», σχεδόν τσίριξε και όρμησε στην αγκαλιά μου. «Είστε και οι δύο περίεργοι!», είπε η Safaa και της βγάλαμε ταυτόχρονα τη γλώσσα.