Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

09

KATHERINE LUPIN

Mijn hart zinkt steeds verder zodra ik het lokaal van mijn vader in loop. Ik vermijd zijn blik als ik in het verste hoekje van het lokaal ga zitten, maar het duurt niet lang totdat er iemand naast me gaat zitten.

"Kath, waarom praat je niet met je vader?" Elijah laat zijn boeken op de tafel vallen terwijl hij me met een bezorgde frons aankijkt. "En waarom had je gisteren een trui van George Weasley aan? Ik dacht dat je hem haatte."

Ik trek mijn schouders op, waarna ik mijn hoofd verberg in mijn armen—waarmee ik op de tafel leun. Mijn hoofd bonkt van de hoofdpijn, terwijl mijn lichaam trilt van het slaaptekort. Ik heb niet kunnen slapen, maar daar heb ik nu al dagenlang last van.

Het liefst wil ik me verschuilen in de armen van mijn vader, maar die kans heb ik gisterenmiddag verpest. Niet dat ik dat niet al veel eerder had gedaan, maar nu weet ik zelf ook heel goed dat ik te ver ben gegaan.

De les kruipt langzaam voorbij, maar ik kan niet wachten totdat ik eindelijk weg mag uit het lokaal. Hoewel het lijkt alsof mijn vader me nog in de klas wil houden, ben ik de eerste die het lokaal uit is gelopen.

Al mijn lessen gaan langzaam, zelfs Potions—wat meestal een van mijn favoriete lessen is. Ik heb meer concentratie dan ooit, maar ik heb de hele dag al iedereen genegeerd die ook maar een poging deed tot met me te praten.

Nadat ik mijn tas op mijn bed heb gegooid ga ik direct naar buiten, waar ik via een aantal verborgen paadjes bij een afgelegen meer uitkom. Ik laat mezelf bij het oppervlak neerzakken, terwijl ik over de kronkelingen in het water kijk.

"Je ziet er niet heel gelukkig uit." Voorzichtig laat Sirius Black zich naast me neerzakken, waarna hij me met een vriendelijke glimlach aankijkt. "Je kan het me wel vertellen, love, ik ben niet voor niets je peetvader."

Een zwakke glimlach kruipt over mijn gezicht, "ik ben gewoon niet in een goede positie met mijn vader—of de tweeling." Ik wend mijn blik van Sirius af. "Waarom gaven ze jou eigenlijk de schuld van het verraden van mijn moeder en Harry's ouders?"

"Ik ben altijd de zondebok van de familie geweest—een extra schaamte kon er ook nog wel bij." Hij kijkt me nog steeds aan. "Zit je nog ergens anders mee, Kathy?"

Er springen tranen in mijn ogen, en ik zie hoe Sirius' blik nog bezorgder wordt. "Ik wil geen Legilimens meer zijn. Ik wil er gewoon vanaf." Een enkele traan rolt over mijn wang, en ik hoor de stemmen schreeuwen dat ik niet zo zwak moet zijn. 

Het lijkt alsof er iets omslaat in mijn lichaam, alsof mijn emoties worden uitgeschakeld. Ik wrijf de tranen uit mijn ogen, waarna ik weer naar het water kijk. "Wat is er aan de hand, Kath?" Sirius kijkt me met een frons aan.

"Niks." Ik sta op en kijk Sirius aan. "Ik ga weer terug naar Hogwarts, ik zie je snel weer." Ik loop het pad af, waarna ik de school binnenloop. 

"Kath! Waar was je?" Fred legt zijn arm om me heen, waardoor ik frons. "Je was ineens weg."

Ik rol mijn ogen, "zover was ik ook nog wel. Waarom had je me zo dringend nodig?"

Fred trekt zijn wenkbrauwen op. "Ik ben er vrij zeker van dat vrienden gewoon vragen aan elkaar mogen stellen zonder zulke reacties te krijgen, Kath. Gaat het wel goed met je?"

"Natuurlijk, het gaat prima." Ik loop naar de trapgang, maar Fred draait me om. "Wat is er, Fred?"

Zijn blik verandert—alsof hij ergens achter komt. "Kath, je weet dat je je problemen niet hoeft te verschuilen van mij, toch?"

"Ik zei toch dat het prima gaat met me? Waarom maakt het jou uit hoe ik me voel, Weasley?" Ik trek mijn arm van hem los, maar hij pakt me direct weer vast. "Laat me gaan, Weasley."

"Wat is er in Merlin's naam met je aan de hand, Kath?" Hij kijkt me bezorgd aan. Ik trek mijn arm weer los, waarna ik naar de Slytherin commonroom storm. Fred komt me achterna, maar ik draai me om voordat hij me kan stoppen.

"Laat me met rust, Weasley. Mijn leven gaat jou niks aan, dus als je nu zo vriendelijk wil zijn dat je je omkeert en naar je eigen commonroom gaat, zou dat erg fijn zijn." Ik kijk hem vurig aan, maar hij blijft staan.

"Het gaat me wel aan wat er in jou leven aan gaat, Kath, je bent mijn beste vriendin! Ik geef om je! Kan je dat niet begrijpen?" Hij laat zijn handen langzaam zakken, terwijl ik achteruit stap.

"Nee, dat kan ik niet." Mijn stem klinkt leeg, en dat hoort Fred ook. "Laat me nu alleen, Fred, alsjeblieft. Je verdient dit niet." De woorden rollen over mijn lippen alsof ik ze al heb voorbereid, maar ik blijf niet lang genoeg kijken om Fred's reactie te zien.

Mijn voetstappen klinken door in de lege gangen, wat me laat fronsen. Als ik bij de ingang van de commonroom ben kijk ik nog even om, waardoor ik Fred nog zie staan. Hij kijkt me aan met een bezorgde frons, maar ik sluit de ingang alsnog.

-------------------

oh, kath, wat heb je gedaan?

xX