Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

27

Het was niet onlogisch voor Katherine Lupin om zich af te vragen hoe ze door zou moeten gaan; ze had haar vader verloren, en Nymphadora Tonks en Sirius Black, en haar beste vrienden waren allemaal gewond geraakt — Avis had een hersenschudding opgelopen, en haar pols gebroken; Hunter had zo veel bloed verloren dat hij een aantal dagen in St. Mungo's door moest brengen; Fred was onder een neerstortende muur terecht gekomen en zo meerdere ribben gebroken en vrijwel zijn hele linker been gebroken.

Katherine was vrijwel direct verdwenen na haar vader's begrafenis, tenminste voor iedereen die niet Andromeda Tonks was. De oudere heks had haar zonder twijfel laten intrekken, en ze zorgde voor beide Lupins met zo veel liefde om zo het verdriet van het verliezen van haar dochter langzaamaan te verzachten. 

Het duurde lang voordat Katherine weer aanspreekbaar was, behalve voor haar broertje. Ze vertelde hem alle verhalen die ze wist over zijn ouders, en ook al begreep hij het nog niet, Edward Lupin glimlachte altijd naar haar.

Andromeda liet weten aan Molly Weasley hoe de voormalige Slytherin was, maar ook dat het waarschijnlijk geen goed plan was om nog iemand anders langs te laten komen. Volgens de oudere heks was het al moeilijk genoeg voor Katherine.

Molly kwam wel langs, daarentegen. Ze kon het niet over haar hart krijgen om het meisje alleen te laten. Ze was ook gewond geraakt, maar Molly was ongeruster over het feit dat ze zo ver weg leek te zijn.

"Het gaat weer beter met Fred," de vrouw krulde haar handen om de stomende mok thee terwijl ze keek naar Katherine, hopend dat wat goed nieuws haar beter zou laten voelen. "Ook met Avis en Hunter. Ze helpen in de winkel van Fred en George nu." De stilte die bleef hangen was naar; Molly hoopte dat Katherine zou reageren, maar ze wist ook dat dat niet snel zou komen. Ze kwam al wekenlang langs, en de enige keren dat Molly iets levendigs zag achter de bruine ogen van de jonge Lupin was wanneer ze haar broertje vasthield.

"Iedereen wil je weer zien, Kath. Je hoort nu onder mensen te komen, je hoort niet alleen te zijn." Er ontstond een frons op het gezicht van Katherine, en Molly voelde haar hart eventjes stoppen.

Toch bleef het stil.

Een week later was Katherine Lupin verdwenen uit het huis van Andromeda Tonks. Er was niks wat wees op dat de jonge Lupin er ooit geweest was, en het was angstaanjagend. Ze was nergens meer te vinden, ook al deed iedereen zo zijn best.

George Weasley had zijn zoektocht na een maand bijna opgegeven, maar hij wilde het niet. Hij wilde zijn vriendin vinden, hij wilde haar naar zich toe trekken en zeggen dat hij er was voor haar; hij wilde haar terug. 

Het was lastig voor hem; dat was al van meters ver te zien. Hij maakte misschien wel grappen, maar zijn hart lag er niet bij, en het was te merken. Het was te merken aan dat hij er wel verzorgd uit zag, maar geen sprankel had in zijn ogen; het was te merken aan dat hij zijn appartement schoon hield, maar dat zijn bed er altijd opgemaakt uitzag, alsof er nog nooit iemand in had geslapen.

George Weasley had geleerd te overleven zonder Katherine Lupin, maar hij kon er niet van genieten.

*

Het voelde voor Katherine Lupin steeds als een deja vu. Ze kon niks anders doen dan de dagen overleven; laat wakker worden, eten, naar de begraafplaats gaan, eten en slapen. Ze probeerde zo goed mogelijk al haar emoties opzij te schuiven, en het werkte. 

Ze zat gehurkt voor het graf van haar vader, net nadat ze er nieuwe bloemen (Monnikskap, omdat het weer volle maan was die nacht) voor de steen had neergelegd. Dit was haar nieuwe realiteit, afgezonderd van iedereen waarvan ze hield, maar het was verreweg niet het leven wat ze wilde.

Dus, ze raapte alle moed op die ze maar kon sparen, en verschijnselde naar het appartement van George Weasley toe — als iemand een uitleg verdiende, was hij het wel. 

Het bleef niet lang stil nadat ze aangeklopt had, aangezien de deur na een halve minuut opengetrokken werd en ze oog in oog stond met George (ze wist niet of ze nog het recht had om hem haar partner te noemen).

"Merlin, Kath," zijn stem was zo zacht, maar er zat zo verschrikkelijk veel emotie achter dat Katherine bijna wilde wegrennen — ze was een voormalig Slytherin, geen Gryffindor. 

Iedere gedachte maakte een pitstop in haar hoofd toen George haar in zijn armen sloot. En de dam brak en alle emoties die ze de laatste maanden had weggestopt kwamen in tranen tot leven. Maar ze brak niet, want George Weasley had haar vast.

En hij liet haar niet weggaan. Het maakte hem niet uit dat ze te overweldigd was om te praten; hij zette eerst een stomende mok thee voor haar neer, liet haar daarna omkleden in de meest comfortabele kleding die hij had en liet haar daarna opgekruld in zijn bed in slaap vallen.

De ochtend erna zaten ze, na samen ontbijt gegeten te hebben, tegenover elkaar op zijn bank, maar hij liet haar nog steeds eerst tot haar woorden komen. 

"Het spijt me." Katherine kon hem nog niet recht in zijn ogen aankijken, maar plaatste wel haar hand in de zijne die hij naar haar had toegereken. "Ik wilde— ik kon niet onder andere mensen zijn. Andromeda zei dat iedereen andere copingstrategieën heeft, maar ik denk niet echt dat het dat was. Ik wilde alleen zijn, want alleen hoefde ik niet mijn emoties te laten zien en kon ik gewoon. . . niks voelen. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het niet aan jou ligt, of aan iemand anders, want ik kon het zelf gewoon niet aan. Ik wilde niet voelen en ik sloot jou buiten. Het spijt me."

George staarde naar haar met ogen vol met liefde, en ze kon wel weer huilen — alleen dit keer niet uit verdriet, maar uit opluchting. George stond, zoals zo ontzettend veel keren hiervoor, klaar om haar op te vangen. 

Hij sloot haar nogmaals in zijn armen en liet zijn handen over haar rug strijken. "Ik verwijt het je niet, Kath. Ik kan niet zeggen dat het me niet bang maakte, maar ik kan me voorstellen waar je gevoel vandaan komt. Vergeet alleen niet dat je niet alleen bent. Ik zal altijd voor je klaarstaan, en ik houd zo veel van je. Je kan op me bouwen, darling, dat beloof ik je. Je moet jezelf alleen tijd geven om te helen."

Ze wist dat hij gelijk had; ze had tijd nodig, maar ze had hem ook nodig. Er waren ontzettend veel dingen onzeker voor haar, maar er was wel iets dat nooit zou veranderen. "Ik houd van je, George."

—————

uhhhhhhh. . . hi :)

het is een hele tijd geleden dat ik geüpdatet heb, maar ik heb een hele lange tijd een hele grote writer's block gehad :/ (daarbij was ik ook niet echt meer involved in dingen van harry potter, maar dat was blijkbaar niks dat james potter niet kon oplossen :) )

dit zal een van de laatste hoofdstukken zijn van dit boek voordat het voorbij is! ik weet alleen nog niet echt wat ik hierna heb (aangezien al mijn drafts engels zijn en ik weet niet of mensen dat zullen gaan lezen :| ) maar er zijn kleine ideeën in spe!

ik ga ook wat boeken archiveren, aangezien het jaren geleden is dat ik die gemaakt heb, en het me geen fijn gevoel meer brengt als mensen ze lezen — maar deze 'duologie' en de Trouble Seeker 'duologie' zullen op mijn account blijven!! (daarbij heb ik ook weer mijn username veranderd hahah)

hoe gaat het ondertussen met jullie??

lots of love!!!

xx