Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

22

THIRD PERSON

Het jaar was voorbij gegaan in een waas, vooral voor Katherine Lupin. Het voelde voor haar alsof ze het hele jaar door de tranen in haar ogen moest kijken — en ze wist dat het deels waar was. Ze was een van haar beste vrienden verloren, en het deed haar pijn dat ze niet meer had gedaan om de laatste opdracht te stoppen.

Het stond in haar netvlies gebrand — al voordat de opdracht er was. Ze wist dat er iets fout zou gaan, en ze had Cedric gesmeekt om niet mee te doen. Ze was meerdere keren midden in de nacht naar zijn kamer gerend om te kijken of hij nog leefde, en iedere keer was hij er nog.

Behalve de avond na de opdracht. Katherine was laat in slaap gevallen, met haar gebroken beste vriendin in haar armen, maar haar slaap duurde niet lang. Na anderhalf uur schrok ze wakker, en kon ze niet laten om van Avis' kamer naar die van Cedric te gaan, waar ze zijn lege bed zag.

Ze voelde zich schuldig, ook al had ze iedereen gesmeekt om de opdracht niet door te laten gaan — ze konden dat niet doen. Er zou iets fout gaan. Ze wist alleen nog niet hoe fout het zou gaan totdat haar neefje gebogen over het levenloze lichaam zat en ze zijn pijn voelde vanaf waar ze stond.

En desondanks dat ze haar hart had voelen breken, en de stemmen in haar hoofd voor een paar minuten stil waren geweest, wist ze dat ze achter Harry aan moest gaan. Ze wist dat er nog iets niet klopte — behalve dat haar beste vriend was vermoord. 

Katherine voelde meer woede dan dat ze ooit gevoeld had, en voor even hoorde ze niks meer. Tenminste, niet meer totdat ze de Death Eater die haar neefje vasthield tegen de grond aan sloeg en haar hand bijna hoorde breken. Ze voelde zo veel emoties, maar het enige wat ze wilde doen was het beschermen van haar neefje.

Maar het duurde niet lang. Het moment dat ze alleen stond in een van de vele gangen van Hogwarts leek het alsof ze geen adem meer kreeg. Ze voelde haar wereld ineen storten, en ze zakte door haar knieën tegen een muur.

Ze zag Cedric's dood door haar hoofd spelen alsof ze het zelf gezien had, alsof ze er zelf naast stond. Ze kon niks anders zien dan zijn dood, en ze kon niks anders voelen dan pijn. Alleen was deze pijn anders dan ze ooit gevoeld had. Deze pijn liet haar leeg achter, deze pijn maakte haar moe, deze pijn drukte al haar andere emoties weg, deze pijn drukte de stemmen in haar hoofd weg.

Toch leefde ze door. Na een paar maanden kon ze weer over haar beste vriend praten zonder volkomen in tranen uit te barsten, en aan het eind van het jaar had ze met Avis door zijn spullen gekeken — en konden ze beiden een glimlach op hun gezicht toveren toen ze elkaar verhalen over hem vertelden.

En iedereen kon zien dat Katherine Lupin was gegroeid. Niet fysiek, maar mentaal. Ze zette zich over pijn heen, en liep met een andere blik op haar leven door. En het was goed. Ze had zich in jaren niet meer zo gevoeld, en het voelde voor haar alsof ze een nieuw hoofdstuk in haar leven had opengeslagen.

Het deed haar vader pijn om zijn kleine meisje te zien opgroeien, want ergens voelde het alsof zijn dochter een van de weinige dingen was die hem lieten vasthouden aan Madeline. Hij wilde zich vastklampen aan zijn liefde voor haar door zijn dochter, maar met iedere dag die voorbij kroop bleek dat lastiger voor hem te worden.

Toch wilde Remus Lupin zijn dochter voor altijd vasthouden. Hij wilde enerzijds dat ze nooit opgroeide en altijd zijn kleine meisje — zijn Kathy bleef, maar anderzijds wilde hij dat ze haar hart volgde en op zou groeien tot de vrouw die hij nu al in haar zag.

"Je weet dat ik je kan horen, toch?" Katherine keek niet op van haar boek, waarmee ze in de vensterbank zat in Grimmauld Place 12. Haar vader grinnikte zachtjes, waarna hij naar haar toe liep en haar boek naast zich neerlegde. "Wat is er?"

Hij glimlachte zwakjes, "oh, kan je dat nog niet raden?" Zijn dochter rolde haar ogen na zijn woorden, waardoor hij lachte. "Ik wil je graag iets vragen, Kath."

"Ja, ik vind het goed als je met Tonks wilt trouwen. Zou ik nu mijn boek weer mogen lezen?" De woorden rolden over haar lippen alsof ze niks betekenden, maar voor haar vader betekenden ze alles. 

"Je vindt het goed?" Hij klonk ongelovig, en Katherine knikte. "Je hebt er niks tegenin?"

"Ze maakt je gelukkig, en dat verdien je. Je verdient iemand die van je houdt, en dat doet ze. Je hoeft je niet schuldig te voelen, oké? Ik weet dat dit alles je pijn doet, want je denkt dat je mam verraad, maar dat doe je niet. Ik denk dat je haar juist een beetje zou verraden als je liefde niet nog een kans geeft. Ik denk dat ze je blij wilt zien, en dat wil ik ook."

De tranen brandden achter Remus' ogen terwijl hij naar zijn dochter keek. "Wanneer ben je opgegroeid, Kathy?" Ze rolde haar ogen weer, waarna ze hem een knuffel gaf. "Ik houd van je, Kathy."

"Ik houd ook van jou, pap." Hij drukte een kus op haar voorhoofd na haar woorden, waarna hij de kamer verliet. Hij bleef in de deuropening staan terwijl hij nog even naar haar keek. 

Hij zag haar moeder terug in haar, en hij kon niet trotser op haar zijn. Hij had haar zien groeien, en ergens wist hij dat hij haar niet meer kon vasthouden — hoewel hij dat wel wilde. Hij moest haar loslaten, haar eigen leven laten leiden — maar dat kon hij nog niet. 

——————

hi loves <3

hoe gaat het met jullie?

xX