Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

03

KATHERINE LUPIN

Een paar dagen later zit ik samen met Fred Weasley in het lokaal van mijn vader — waarschijnlijk tot zijn grote spijt. Ik hang ondersteboven op mijn stoel, terwijl Fred op een tafel ligt.

"Wat is dit?" Vraagt professor Dumbledore. "Hebben jullie straf?"

"Nee, we zitten hier na schooltijd voor onze lol," zeg ik. Fred grinnikt, en geeft me een high five. "Waarom bent u hier?"

"Ik moet meneer Lupin spreken," zegt hij, "enig idee waar hij is?"

"Ik hoop ergens op de wereld," mompel ik. "Waarschijnlijk zit hij in een hoekje te huilen omdat hij zichzelf hier niet wil vertonen."

"Katherine," zegt mijn vader streng vanaf de deur van zijn kantoor. Ik schiet van de stoel af, en trek Fred mee naar buiten. Fred en ik stoppen lachend met rennen, en hij kijkt me aan.

"Ik dacht echt dat je gewoon Kath heette," zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Maar waarom noemt een leraar je bij je voornaam?"

"Lang verhaal," zeg ik. "Maar ik denk dat we snel hier weg moeten, voordat hij ons nog komt halen."

"Voordat wie jullie komt halen, mevrouw Lupin?" Vraagt professor Snape. Ik draai me met een vriendelijke glimlach naar hem om.

"George Weasley, professor," zeg ik. "Wie had u anders verwacht?"

"Ik heb geen idee, mevrouw Lupin," zegt hij. "Laat me u niet nog een keer betrappen, meneer Weasley." Professor Snape loopt weg, waarna Fred en ik in lachen uitbarsten.

"Je bent zo erg nog niet, Kath," zegt hij. "Maar je bent zelf een Lupin?" Ik knik. "Is niemand daar nog achter gekomen?"

"Niet echt, nee," grinnik ik. "Sommige mensen hier kunnen wel de moeilijkste spreuken onder de knie krijgen, maar uitvinden wie wiens kind of zus is, is te lastig voor ze. Maar ik denk dat het slim is als we naar onze commonrooms gaan, voordat we echt worden gepakt. Adios, loser."

Ik ren de trappen af, waarna ik grijnzend de commonroom binnenloop. Ik kleed me direct om, en ga met een boek bij het haardvuur zitten. Ik trek de mouwen van mijn grote trui over mijn handen heen, zodat alleen mijn vingertoppen nog te zien zijn, voor een beetje mijn vingers op te warmen.

"Wat ben je aan het lezen, Kath?" Vraagt Avis, voordat ze op de stoel tegenover me gaat zitten. Ik kijk op naar haar, en laat het boek zien. "Is het een leuk boek?"

"Het is mijn favoriete boek naast alle Sherlock Holmes' boeken," zeg ik, "maar ik denk niet dat je er veel van zou snappen." Ze steekt haar tong naar me uit, waarna ik grinnikend weer mijn hoofd terugkeer naar het boek voor me.

"Moest jij trouwens niet nablijven?" Vraagt ze. Ze komt fronsend boven mijn boek uit, waardoor ik zucht. 

"Wat is er, Avis?" Vraag ik. "Het lijkt of je iets nodig hebt." Ze grinnikt, en ze schudt haar hoofd. "Kan je dan niet terug naar je bed kruipen, want het lijkt alsof je wel een schoonheidsslaapje nodig hebt, en zeker nu."

Ze rolt haar ogen, voordat ze opstaat, "ik haat je soms, weet je dat?"

"Nee, want ik ben het lieve meisje uit Slytherin die iedereen wil helpen," zeg ik, terwijl ik haar met grote, opgezette ogen aankijk. "Maar ik ben niet lief als je me stoort als ik wil lezen."

*

Zuchtend laat ik mijn hoofd rusten op mijn hand, terwijl ik naar het kronkelende water kijk. Ik luister naar de rustgevende geluiden van de natuur, totdat krakende takken dat verstoren. De vervelendere helft van de Weasley tweeling komt naast me zitten, terwijl hij me grijnzend aankijkt.

"Wat wil je van me, Weasley?" Vraag ik geïrriteerd. Ik heb al een keer de fout gemaakt dat ik gewoon vroeg 'wat wil je', waarop hij natuurlijk 'jou' antwoordde.

Hij kijkt me pruilend aan, "wil je nog steeds niet met me uit? Ik heb je niet geprobeerd te irriteren afgelopen week." 

"Je deed het toch," zeg ik. "Je zou wat anders moeten proberen. Zoals me gewoon met rust laten totdat je zinnige dingen tegen me weet te zeggen." Ik sta op, en kijk hem aan. "Ik heb al vaker gevraagd of je me met rust wilde laten, en je hebt het niet gedaan. Ik kan het niet altijd vriendelijk blijven vragen.

"Waarom doe je trouwens wel normaal tegen Fred?" Vraagt George nog, maar ik ben al snel van hem weggelopen. Ieder ander meisje van mijn jaar zou een moord doen om zo veel aandacht te krijgen van een jongen, zeker van George Weasley, maar er is iets aan hem dat me uitermate irriteert. 

Ik loop naar de zijkant van het kasteel, waar ik ga zitten. Ik kijk naar de bomen in de verte, en sluit mijn ogen. Ik ben naar buiten gegaan omdat binnen de gedachtes van mensen me op mijn zenuwen begonnen te werken.

Ik heb het niet veel vaker dat de gedachtes zo luid zijn dat ik mezelf niet eens meer hoor ademen. Ik ben er, waarschijnlijk, nog steeds niet aan gewend geraakt dat ik een Legilimens ben — hoewel ik het al mijn hele leven ben.

Soms voelt het alsof mijn hersenen in vuur en vlam staan, zo veel pijn doet het dan, maar ik weet dat dat niet kan gebeuren. Ik word gek van iedere keer dat mensen te dichtbij komen, en dat ik hun gedachtes over de mijne hoor schreeuwen.

Ik heb het aan niemand verteld — en dat ben ik ook niet van plan. Ik ben sterk genoeg om hier zelf doorheen te komen, hoeveel moeite me dat ook gaat kosten. 

Mijn ogen zakken bijna dicht, en ik besluit om terug naar binnen te gaan. Ik kijk naar de plek waar George zit, waar ik hem alleen gelaten heb, en een knagend schuldgevoel speelt op. Ik weet niet of hij het echt meent, maar misschien is hij inderdaad niet zo erg.

----------------

ik ben echt moe

xX