Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

08

KATHERINE LUPIN

Zonder iets te zeggen loop ik bij mijn vader naar binnen, waar ik me tegen hem aan opkrul. Hij kijkt me eerst even verward aan, maar legt al snel zijn boek weg om vervolgens zijn armen om me heen te slaan.

"Wat is er, Kathy?" Hij probeert zijn bezorgde stem te verbergen, maar het lukt hem helemaal niet. Ik trek met schouders op, waarna hij zachtjes zucht. "Lieverd, ik kan je niet helpen als je niet zegt als je me niet verteld wat er aan de hand is."

"Kan je ze laten stoppen?" Ik kijk hem met grote ogen aan, maar hij fronst. "Ik wil ze niet meer hebben, haal ze weg." Mijn ademhaling wordt steeds sneller, terwijl mijn vader nog steeds niet weet wat ik bedoel. "De stemmen—je moet ze laten stoppen, pap! Ik wil ze niet meer! Haal ze alsjeblieft weg!"

Hij sust me zachtjes, terwijl hij met zijn met zijn hand door mijn haar gaat. "Welke stemmen? De stemmen in je hoofd?" Ik knik, waarna er een verdwaalde traan over mijn wang rolt. "Wat is daarmee?"

"Ik wil ze niet meer, pap." Mijn stem staat op het punt te breken, wat mijn vader merkt. "Ik wil ze niet meer. Kan je ze weghalen?" Mijn vader schudt zijn hoofd met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. "Waarom niet? Ik wil ze niet meer. Waarom kan ik ze niet weggooien als ik ze niet meer wil? Waarom is het niet zo simpel als gebruikte theezakjes weggooien als je klaar met ze bent? Waarom kan het niet?"

"Kath, luister naar me—je moet ze overwinnen." Mijn vader probeert mijn hand vast te pakken, maar ik maak een afstand tussen ons. "Kathy—"

"Het is geen angst, pap. Het is niet net zoals een angst voor spinnen of hoogtes waar je overheen kan komen! Ik heb het gekregen, maar ik wil het niet!" Mijn lichaam trilt, maar ik weet niet waardoor. "Hoezo heb je het aan me gegeven?"

Zijn gezichtsuitdrukking verstijft, "Katherine—je waagt het."

Ik grinnik even emotieloos, "waarom kon je me geen verdomde weerwolf maken in plaats van een Legilimens? Dat zou zo veel makkelijker zijn geweest dan dit." Ik draai me in een ruk om, waarna ik de gang op ren.

De stemmen beginnen weer harder te worden, maar dit keer schreeuwen ze allemaal. Het maakt me allemaal niet meer uit—ik wil gewoon weg hier. Ik storm het kasteel uit, waarna ik mijn weg vervolg naar het Black Lake.

Ik weet dat mijn reactie te erg was, maar ik wil het echt niet meer. Ik wil gewoon de stemmen laten verdrinken, maar ik ben bang dat ik mezelf erin meeneem. Het zou net zoals vervelende opmerkingen moeten zijn—als je ze maar lang genoeg negeert dat ze ophouden.

Ik sluit mijn ogen terwijl de regen mijn kleding doorweekt maakt. Hoe langer ikzelf stil blijf, hoe harder de stemmen worden. Het is alsof ze mijn lichaam langzaam maar zeker proberen over te nemen.

Er sluiten zich twee armen om me heen, waardoor ik mijn ogen open. George's ogen kijken me bezorgd aan, maar ik open mijn mond niet. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan, waarna ik mijn armen om hem heen wikkel.

Ik weet niet hoe lang we zo blijven staan, maar ik voel me leeg als hij me loslaat. Hij laat mijn hand in de zijne hangen, terwijl hij met de andere door mijn drijfnatte haar gaat. "Je moet naar binnen, Kath. We willen niet dat je ziek wordt, of wel soms?" Ik trek mijn schouders op. "En daarbij, ik denk dat madam Pomfrey even naar je oren moet kijken, oké?"

Ik knikt zuchtend, maar ik beweeg niet. "George, mag ik je wat vragen?" Ik kijk hem onzeker aan, maar hij knikt. "Wil je me helpen?"

Hij drukt een zachte, voorzichtige kus op mijn voorhoofd. "Natuurlijk, Kathy, zonder twijfel." Hij houdt mijn hand nog steeds vast als we de ziekenzaal inlopen, waar madam Pomfrey me met een glimlach begroet.

Ze laat het bloeden stoppen, waarna ze ons weer wegstuurt. George trekt me mee naar de Gryffindor commonroom—waar ze niet eens opkijken als ik binnenloop—waarna hij een trui naar mijn hoofd gooit.

Ik frons lichtjes, "waar is dit goed voor?" Ik houd de trui met een G erop omhoog, terwijl ik mijn vingers over de stof laat glijden. 

"Trek gewoon aan, dan kan ik je straks wat laten zien. Je kan je in de badkamer omkleden, ik houd de mensen wel buiten. Ik pak wel nog even een legging of broek van Ginny—ben zo terug!" George verlaat de kamer, waarna ik zijn vage instructies opvolg.

Ik laat mijn vingers door mijn haar glijden, en zucht zachtjes. Mijn bruine ogen kijken dof terug in de spiegel, alsof er niemand terugkijkt. Ik weet vrijwel zeker dat ik daar zelf voor gezorgd heb, maar het voelt alsof ik er niks meer aan kan doen.

Stilletjes loop ik de badkamer uit, waar Fred fronsend op zijn bed zit terwijl hij me aankijkt. "Wat doe jij hier, Kath?" Hij kijkt naar mijn haar, waarna zijn frons nog dieper wordt. "En waarom is je haar nat?"

"Ik ben buiten geweest—maar ik heb eigenlijk geen idee waarom ik hier ben." Ik laat me op een ander bed zakken, waarna ik mijn haren in een knot bind. "Waar is je wederhelft heen?"

"Ik heb geen idee, ik dacht eigenlijk dat hij in de badkamer stond." Fred zucht luid. "Maar ik denk dat ik ook wel met jou kan praten, toch?" Ik knik met een korte grinnik. "Waarom was je eigenlijk buiten?"

Ik trek mijn schouders op, "ik moest mijn vader ontvluchten. Waarover moest je George spreken?"

"Waarom moest je je vader ontvluchten?" Fred's stem klinkt bezorgd, maar ik kijk niet naar zijn gezicht. Mijn blik is gericht op mijn handen—alsof ze het interessantst zijn van wat er in de kamer te vinden is. 

Ik zucht zacht, "ik maakte weer iets te dramatisch. Het is niet zijn schuld, niet dat ik dat niet weet, maar ik wil—denk ik—gewoon soms een zondebok hebben omdat het soms te erg wordt." 

"Als wat te erg wordt?" George's stem klinkt vanuit de deuropening, waarna ik met grote ogen opkijk. "Kath, als wat te erg wordt?"

Ik schiet omhoog, waarna ik de tweeling aankijk. "Niks. Ik moet gaan—het spijt me." Zonder verder nog wat te zeggen snel ik de commonroom uit, waarna ik naar de Slytherin commonroom ga. Ik negeer de blik die ik krijg van Pansy Parkinson—die een best goede vriendin van me is—en ga naar mijn kamer.

Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar ik leg mezelf als een open boek neer voor George Weasley. Ik wil het stoppen—of niet. Ik weet niet of het een goed ding is om hem te vertrouwen, maar ik kan het hoogstwaarschijnlijk niet stoppen.

---------------

watcha thinkin bout her feelings?

xX