Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

24

THIRD PERSON

Dolores Umbridge had een hekel aan heel veel dingen, maar ze had de grootste hekel aan Katherine Lupin. Het meisje werkte op haar zenuwen, hoewel ze niet precies hoe de Slytherin het deed — het was alsof de leerling haar gedachtes kon lezen.

En Katherine hield ervan. Ze zag hoe erg het de zogenaamde professor ergerde, en ze hield ervan. Ze wist precies op welk moment ze moest stoppen, zodat het niet leek alsof ze te erg haar best deed — zodat ze geen straf kon krijgen.

Andere professoren zagen het ook, maar niemand deed moeite om het te stoppen. Ze lieten de jonge Lupin haar gang gaan, want iedereen wist hoe erg ze kon zijn. En daarbij, ook de professoren hielden van de reactie die Dolores Umbridge iedere keer had, en ze hadden zelfs een soort weddenschap gemaakt over hoe lang het zou duren voordat de vrouw gillend het kasteel zou verlaten.

Katherine's klasgenoten konden meestal net aan hun lach inhouden als het meisje een reactie probeerde te krijgen van de vrouw voor de klas. Ze gaven haar telkens meer ideeën en hulp — omdat iedereen het met haar eens was; Dolores Umbridge moest het kasteel uit voordat het een gevangenis werd.

De Slytherin liep door het kasteel, direct gevolgd door George Weasley. Het was donker in de gangen van Hogwarts, maar beide tieners wisten precies hoe ze moesten lopen om bij een van de lege klaslokalen te komen. Ze kwamen er vrijwel iedere nacht, vooral omdat het licht van de maan en de sterren het lokaal genoeg oplichtte om elkaar goed te kunnen zien, en ze konden zelfs lezen in het licht.

Maar nu wilden ze alleen maar bij elkaar zijn. Ze hadden allebei een verschrikkelijke dag gehad, en ze wilden alleen bij elkaar zijn. Het was stil om hen heen, en ze hielden ervan. Katherine zat opgekruld tegen George aan, terwijl de jongen haar haar invlocht. 

Veel leerlingen waren ontzettend jaloers op de manier waarop het koppel met elkaar omging. Iedereen wist wat er met hen gebeurd was, en hoeveel pijn ze elkaar verzorgd hadden, maar niemand wist hoe ze ineens weer zo hecht waren geworden.

Het koppel was anders dan ze eerst waren, maar niemand kon zeggen hoe. Het was niet hoe ze met elkaar omgingen, maar hoe ze met alles en iedereen om hen heen omgingen — alsof ze ineens wisten hoe ze hun levens moesten voortzetten zonder op iemand anders te wachten.

Het koppel was onaantastbaar geworden, en iedereen wist het. Ze konden door niemand meer uit elkaar worden getrokken, hoe graag sommigen dat ook zouden willen. De tieners maakten elkaar sterker, en ze leerden zichzelf en de ander steeds meer kennen.

En zo wist George Weasley ook hoe Katherine zich voelde toen ze maar bleef staren naar de foto van Cedric Diggory en de foto van de originele Order of the Phoenix — George kon haar gebroken hart bijna in haar ogen zien.

Hij wist zelf niet hoe het voelde om dat verdriet te hebben, maar hij wist wel hoe hij er voor zijn vriendin kon zijn. Hij wist dat ze gewoon tegen hem aan wilde zitten, en hij wist dat ze ervan hield als hij haar favoriete delen van haar favoriete boek voorlas aan haar, en hij wist dat ze ervan hield als hij haar vertelde over zijn nieuwe ideeën — dus dat deed hij.

Hij wilde niet meer zien hoe gebroken ze was, maar hij wilde zien hoe ze zichzelf terug had gezet. Hij zag hoe ze kon instorten als ze te veel had gehad, maar hij zag ook hoe ze zichzelf weer overeind zette als dat gebeurde.

De Gryffindor had nog nooit gezien hoe iemand zo dapper kon zijn om steeds door te gaan met haar leven, alhoewel het universum tegen haar leek te werken, telkens als ze zich weer had gevonden. 

En George vond dat mensen het meer moesten zien, want hij wist dat niemand dan meer tegen haar in zou durven gaan. Als mensen Katherine zagen hoe George haar zag, dan zouden ze doodsbang zijn — want het meisje was sterker dan iemand ooit kon voorspellen.

Toch wilde Katherine niet meer zonder George leven, omdat ze zich thuis voelde bij hem. Ze wist dat ze op hem kon bouwen, op hem kon steunen en hem kon vertrouwen, en ze wilde nooit meer leven zonder dat gevoel. Ze had zich nog nooit zo veilig gevoeld, ook al wist ze dat er een oorlog aan het opbouwen was.

Katherine Lupin had iemand gevonden waarvoor ze haar leven zou weggeven, en dat maakte haar bijna gevaarlijk. Ze wilde nooit meer zonder hem leven, en ze was bereid om te vechten voor haar leven om hem veilig te houden — en ze wist dat ze dat ook zou moeten doen.

De tieners zouden binnen een paar maanden in een oorlog gegooid worden, en ze zouden vechten tot ze niet meer konden. Ze zouden vechten tot de oorlog over was, hoewel ze al hun energie al kwijt geraakt waren.

Ze zouden vechten voor elkaar, ze zouden vechten om bij elkaar te blijven, en het maakte ze dapperder, en sterker, en gevaarlijker dan ooit tevoren. Ze waren tieners die oog in oog stonden met een oorlog, maar ze zouden niet loslaten — ze zouden vechten.

———————

hi loves <3,

ik weet dat het een hele lange tijd geleden is dat ik heb geschreven, en het spijt me :(

maar ik ben geslaagd! ik hoef nu even niet meer aan school te denken, en ik hoop dat ik meer kan schrijven nu

hoe gaat het met jullie?

stay safe, i love you <3

xx