Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

11

THIRD PERSON

Het was hartverscheurend voor George Weasley om te horen dat Katherine Lupin in een kritieke toestand in St. Mungo's lag, maar het was nog erger voor hem om vervolgens te horen dat niemand haar mocht zien.

Hij besloot om niet naar zijn klassen te gaan, hoewel het vervelender was om alleen in zijn kamer te zitten zonder dat hij zijn Kath had gezien die dag. Zijn Kath. Hij wist verdomd goed dat Katherine niet de zijne was, maar hij was tot over zijn oren verliefd op haar.

Hij was er zeker van dat hij van haar hield, hoewel zij hem waarschijnlijk alleen als een vriend zag. Het was niet haar fout, want hij irriteerde haar eerst constant—maar hij dacht dat het normaal was om je crush te irriteren.

Hij miste haar lach nu al—maar hij was er zeker van dat iedereen haar lach miste. Ze was haarzelf niet meer de laatste tijd, en het deed hem pijn. Het deed hem pijn, maar wat er nu aan de hand was brak zijn hart.

George zat huilend op zijn bed toen zijn tweelingbroer binnenkwam rond lunchtijd, met een foto van Katherine in zijn handen. Het deed Fred Weasley pijn om zijn broer zo te zien, want hij miste Kath ook.

Katherine en Fred waren al snel erg hecht geworden—iets waar George jaloers op was—en ze waren beste vrienden geworden. Maar Fred kon het verdriet in de ogen van zijn broer niet aanzien.

"George, Kath's vader is terug." Zijn woorden doorbraken de pijnlijke stilte, en George keek op. "Ze laten bezoekers bij Kath, maar tot drie uur—dus als je nu weggaat heb je genoeg tijd bij haar." George knikte, waarna hij zich haastte om naar St. Mungo's te gaan.

De moed zakte hem in de schoenen toen hij het ziekenhuis binnenliep, maar hij bleef lopen naar de kamer waar Katherine in lag. Hij opende de deur zachtjes, waarna zijn hart nog erger brak. "Merlin, Kathy, wat is er gebeurd?"

Het fragiele meisje lag met meerdere botbreuken op het bed, maar dat was bij verre na nog niet het ergste. Het ergste was dat haar leven al aan een zijden draadje hing, en dat het met grote sprongen achteruit ging.

"Kath, ik weet niet of je me kan horen, maar ik hoop het wel." George ging voorzichtig naast haar zitten, waarna hij haar hand in de zijne nam. "Ik wilde je wat vertellen—iets wat ik al veel eerder had moeten vertellen, maar ik durfde het niet. Ik hoop niet dat je boos op me wordt als je bijkomt, maar ik moet het even kwijt." Hij liet een diepe zucht uit, terwijl hij haar hand streelde. "Ik wil niet meer alleen een vriend van je zijn, Kath, ik kan het niet. Ik kan me niet voordoen als alleen een vriend. Iedere keer dat ik in je ogen kijk, zie ik mijn toekomst erin. Je bent mijn wereld, Kath. Ik kan je niet kwijtraken. Ik ben verliefd op je, Kath. Ik houd van je. Laat me alsjeblieft niet alleen, ik kan niet zonder je. En ik weet dat ik dom was om het niet eerder te zeggen, want we weten niet wat er gebeuren zal. Maar ik weet wel dat ik jou bij me wil hebben in de toekomst, Kath. Laat me niet achter—blijf bij me."

De overvloed aan tranen die over zijn wangen rolden lieten nog niet de helft van de pijn zien die er in hem schuilging, maar het was genoeg om te weten dat hij de waarheid sprak. Het was genoeg om te weten dat hij van het meisje voor hem hield—met hart en ziel.

Hij bleef bij haar zijde totdat de verpleegsters zeiden dat hij moest vertrekken, en toch voelde het alsof hij te weinig tijd bij haar had gehad. Hij luisterde wel naar de verpleegsters, wetend dat zij ook alleen maar het beste met Katherine voorhadden.

Het was al laat toen George uiteindelijk bij Hogwarts aankwam, maar het maakte hem niet uit. Het enige wat hem uitmaakte was dat hij zo snel mogelijk weer bij Katherine wilde zijn, en hij gaf niet om de schooluren die hij miste.

Het enige waar hij op dat moment om gaf was het zo snel mogelijk terug hebben van zijn Katherine, maar het leek alsof dat nog niet zou gebeuren voor een lange tijd—en het brak zijn hart steeds een beetje meer.

Hij deed geen moeite om zijn kamergenoten te begroeten voordat hij weer in zijn bed ging liggen, en Fred wist al snel dat ze hem met rust moesten laten. Want het enige wat George Weasley beter zou kunnen maken, was het zien van Katherine Lupin.

De Katherine Lupin die op dat moment werd behandeld door de verpleegsters van St. Mungo's; de Katherine Lupin wiens leven dreigde te stoppen; de Katherine Lupin die niet had gehoord wat George Weasley tegen haar gezegd had; de Katherine Lupin die ook verliefd was op George Weasley; de Katherine Lupin die waarschijnlijk nooit de kans zou krijgen om het hem te vertellen.

Want het was dezelfde Katherine Lupin wiens wonden steeds opnieuw begonnen te bloeden, en dezelfde Katherine Lupin die een klaplong had, en dezelfde Katherine Lupin die geen weet had dat ze de keuze niet meer in haar eigen handen had, en dezelfde Katherine Lupin wiens lichaam het al bijna begeven had, en dezelfde Katherine Lupin die het hoogstwaarschijnlijk niet door de week zou halen.

------------------

:)):

xX