Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

20

THIRD PERSON

Voor de mensen die dichtbij George Weasley en Katherine Lupin stonden was het zachtgezegd vreemd dat ze elkaar niet meer probeerden te vermijden, maar elkaar altijd misliepen. Het voormalige koppel was nooit ver van elkaar te vinden, maar ze zagen elkaar nooit meer.

Toch betekende dat niet dat ze geen pijn hadden. Ze hadden pijn, maar de wereld bleef roteren en hun leven ging door. Ze waren gefocust op andere dingen, en niemand nam het ze kwalijk. Ze moesten van elkaar verwijderd zijn om normaal te kunnen functioneren, en dat is wat ze altijd waren.

Katherine ging steeds vaker met Cedric Diggory om, en hij was een van haar beste vrienden geworden. Het was deels omdat de jongen de neef van haar beste vriendin was, maar ook omdat ze simpelweg een klik hadden.

Het meisje lag met haar hoofd op de benen van de laatstejaars Hufflepuff, terwijl hij afgeleid bloemen in haar haar aan het vlechten was. De tieners genoten van de warme zonnestralen, terwijl ze hetgeen besproken waar iedereen het over had — het Triwizard Tournament.

Cedric durfde toe te geven dat hij van het gezelschap van de jonge Lupin hield. Alhoewel hij haar voor dat jaar niet echt kende, was hij al snel platonisch voor haar gevallen. Hij hield van in haar omgeving zijn, en hij hield van haar, maar hij zag haar als zijn beste vriendin — en zij kon precies hetzelfde over hem zeggen.

De warme, bruine ogen van Katherine onderzochten de bloem die het meisje tussen haar vingers had. Ze was kalm, maar ze wist dat ze iets miste. Dit was niet de persoon waarvan ze hield, en alhoewel ze ontzettend hecht waren, zou het ook nooit de persoon zijn waarvan ze op die manier van zou houden.

Met een zachte zucht duwde ze zich rechtop, waardoor Cedric haar met een frons aankeek. "Ik moet nog werk afmaken." Ze stond op, terwijl de jongen haar met een zachte glimlach aankeek. "Ik spreek je later wel." Nadat ze met haar hand door zijn haar gegaan was, maakte ze haar weg naar het kasteel.

Haar ogen waren gericht op de jongen die nog altijd haar hart vasthield, en ze wilde niks liever dan naar hem toegaan en de gebeurtenissen van het voorgaande jaar ongedaan maken. Ze wist niet dat ze zo erg van hem hield totdat ze hem niet meer had, en het deed haar pijn.

"Staren gaat er niks aan veranderen, Kath." Ginny keek het meisje met een verdrietige glimlach aan, aangezien ze dezelfde blik op beide tieners van het oude koppel gezien had. "Misschien moet je met hem gaan praten."

Met een frons schudde Katherine haar hoofd, "ik denk niet dat dat zo'n slim idee is, Gin." Het lukte haar net aan om een kleine glimlach op haar gezicht te forceren, maar Ginny zag direct dat het een neppe was.

"Jullie breken er beide onder." De jonge Gryffindor sprak zacht, alsof ze niet wilde dat iemand anders haar woorden hoorde — hoewel iedereen wist dat de woorden de waarheid waren. "Jullie horen bij elkaar, Kath, laat niemand je iets anders wijsmaken. Jullie kunnen niet zonder elkaar, en deze omstandigheid zal jullie breken."

Katherine kon de tranen achter haar ogen nog net aan tegenhouden, en ze keek naar het meisje voor haar. "Het is niet zo makkelijk, oké? Ik weet dat ik niet zonder hem kan, maar ik kan hem geen pijn meer doen."

Ginny vocht het impuls om haar ogen te rollen nog maar net, "jullie zijn allebei zo verschrikkelijk ingewikkeld." Haar stem liet een diepe irritatie klinken, en Katherine kon het niet laten om erom te lachen. 

"Bedankt voor die informatie, Gin." Met een zachte grinnik keek Katherine naar het meisje voor haar. "Maar ik moet gaan. Ik heb nog huiswerk, en ik wil ontzettend graag nog vliegen." Zonder verder nog wat te zeggen, liep ze naar haar commonroom.

Ginny keek haar na, totdat iemand zijn arm op haar schouder liet steunen. Fred Weasley keek met een grijns naar zijn zusje, wat haar liet fronsen. "Ik heb een plan." Fred trok zijn zusje mee naar een bankje in het kasteel, waar ze allebei gingen zitten.

"En dat is?" Ginny trok haar wenkbrauwen omhoog, hopend dat ze niet in problemen zouden komen — wat ze meestal wel kwamen. 

"We gaan zorgen dat het favoriete koppel van Hogwarts weer bij elkaar komt, en het liefst zo snel mogelijk." Na zijn woorden liet zijn zusje een zucht horen.

"En waarom zouden we dat doen? Moeten ze dat niet zelf doen?" Haar broer lachte luid, alsof ze iets hilarisch had gevraagd.

"Natuurlijk niet, dan zal er nooit wat van komen." Hij begon het plan aan zijn zusje uit te leggen, en ze moest uiteindelijk wel toegeven dat het niet compleet idioot was.

Want George en Katherine hadden hulp nodig om weer bij elkaar te komen. Het voormalige koppel had een extra duwtje in hun rug nodig om weer bij elkaar te komen — maar dat was niet het moeilijkste.

Het moeilijkste was ze overhalen dat ze niet slecht voor elkaar waren, en dat ze elkaar niet braken. Het moeilijkste was ze overtuigen dat ze bij elkaar hoorden, ondanks wat andere mensen zeiden.

Het bij elkaar brengen van George Weasley en Katherine Lupin was niet lastig, maar het bij elkaar houden van ze zou dat wel worden. Ze wisten dat ze van elkaar hielden, maar ze dachten dat ze slecht voor elkaar waren — omdat ze dat telkens gehoord hadden.

Maar met iedere seconde die voorbij kroop, verloren beide tieners de hoop meer en meer. Ze geloofden er langzamerhand niet meer in dat ze bij elkaar hoorden, en het brak hen. Het zou onomkeerbaar worden, en ze zouden niet meer bij elkaar willen komen — en daar kwamen ze gevaarlijk dichtbij.

——————

ik wil niet terug naar school, ook al verveel ik me echt vreselijk

xX