Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

17

THIRD PERSON

Leegte. Leegte is alles dat er was tussen de twee personen die maanden daarvoor nog een bloeiende relatie hadden. Leegte is alles wat er is overgebleven tussen Katherine Lupin en George Weasley. Leegte is wat al het gevoel in het lichaam van het meisje had overgenomen voordat de stemmen in haar hoofd begonnen te schreeuwen.

Het was alsof Katherine Lupin mentaal van de aardbodem verdwenen was. Iedereen zag haar, maar zij zag niemand. Ze keek door iedereen heen met de glazige blik die haar ogen geen moment verliet. Haar warme bruine ogen hadden hun gloed verloren, net zoals het meisje zelf.

Ze liep door de gangen in stilte, de gedachtes van anderen mensen schreeuwend door haar hoofd — maar ze luisterde er niet naar. Het enige wat ze kon horen was de stem van George, die een steeds groter gat in haar hart maakte.

Hij had zijn frustraties uitgesproken met een kille stem, en het leek het enige menselijke stuk in Katherine te hebben verpletterd. Iedereen in Hogwarts wist dat George Weasley verantwoordelijk was voor wat er aan de hand was met de jonge Lupin, en de meesten keken hem na met een argwanende blik.

Het meisje legde een aantal boeken op de tafel in de bibliotheek waaraan ze zo graag zat — maar een tafel die haar vader het liefst vermeed. Al sinds dat Katherine naar de bibliotheek kwam, was die tafel degene waar ze altijd aan zat. Ze voelde er een fijn gevoel, alsof ze wist dat het de tafel was waar jaren daarvoor de Marauders altijd zaten.

Remus keek haar vanaf de deuropening aan, maar hij zag alleen een leeg lichaam. Hij wist dat zijn dochter ergens diep verborgen zat in het lichaam wat aan de tafel zat, maar hij wist niet hoe hij haar eruit moest halen. Hij wist niet hoe hij zijn dochter moest redden.

Zonder dat hij er veel erg in had, liep Remus naar de plek tegenover zijn dochter. Hij ging zitten, maar het leek haar niks uit te maken. Ze was gefocust op de boeken voor haar, waaruit ze aantekeningen maakte in haar schrift.

"Kath?" Hij legde zijn hand op die van haar, wat ervoor zorgde dat ze niet meer verder kon schrijven. In stilte bleef ze naar haar boek staren, zonder dat haar gezichtsuitdrukking veranderde. "Kath, je moet met iemand gaan praten."

Even wilde ze reageren, maar het gevoel verdween al snel. Ze wist zelf als een van de besten dat ze niet haarzelf meer was, maar het maakte haar niet meer uit. Het maakte haar niet meer uit, en dat was misschien nog wel het ergste van wat er aan de hand was.

"Het maakt niet uit over wat, maar je moet gaan praten." De woorden stierven af in de stille bibliotheek, maar ze werden al snel gevolgd door het dichtslaan van een boek. Katherine trok haar hand weg van die van haar vader, waarna ze de bibliotheek verliet met haar spullen in haar armen gedrukt.

Voor haar vader was het verschrikkelijk — dat was niet zijn dochter meer. Zijn dochter was verdwenen, en het liet een knagend gevoel van schuld bij hem achter. Zijn dochter was niks meer dan een leeg lichaam, een opvulling van ruimte.

George Weasley leek er niks om te geven, maar iedere dag werd het gevoel van verdriet, schuld en woede groter. Hij keek haar altijd na als ze de ruimte verliet, alsof ze nog een blik naar hem zou sturen. Hij wilde haar in zijn armen sluiten, maar hij had die kans verkeken. Hij had de persoon waarvan hij hield laten vallen, en hij had niet door dat ze iedereen om haar heen meetrok in het zwarte gat waar ze in lag.

Zijn voetstappen klonken na in de gang terwijl hij in een snelle pas achter het meisje aan liep, en hij was er zeker van dat hij de ene fout na de ander maakte — maar hij wist dat hij met haar moest praten. Hij had haar weggeduwd, en ze was verdwenen. 

Zijn woorden stonden nog vers in zijn geheugen, en hij wilde de tijd terugdraaien. Hij wilde dat hij kon wissen wat hij gezegd had, want hij meende het niet. Hij meende geen woord van wat hij gezegd had. Het maakte hem misselijk, want hij had haar nog verder in het gat gegooid.

"Je bent een dramaqueen eerste klas, weet je dat? Je kan niet alle aandacht in de wereld krijgen, en dat zal je ooit nooit voor elkaar krijgen. Jij bent degene die verantwoordelijk is voor hoe het is gegaan tussen ons — jij. Jij liet ons stuklopen, maar je schuift de schuld op mij. Het is niemands fout behalve die van jou. Je moet met je fouten leren te leven, Lupin, want je blijkt ze erg vaak te maken."

George trok Katherine terug naar hem, maar ze trok direct haar hand terug van zijn grip. De leegte in haar ogen was overgenomen door pure woede, maar diep van binnen wisten beide tieners dat het pijn was.

"Laat me met rust, Weasley." Haar stem zat vol met frustratie, en de tranen sprongen direct in haar ogen. Ze leek zo breekbaar, zo fragiel, in de donkere hal waarin ze stonden. Er was niemand om hen heen, maar het zou niet hebben uitgemaakt — in hun ogen zouden zij altijd de enigen zijn. "Laat me verdomme met rust."

"Kath, alsjeblieft, ik— het was mijn fout." Hij legde zijn hand tegen haar gezicht aan, maar ze bewoog niet. "Het spijt me zo verschrikkelijk. Zeg me wat ik kan doen om het goed te maken."

"Niks." Het woord rolde over haar lippen, en ze zette een stap naar achteren. "Ik wil dat je me met rust laat, en ik weet niet voor hoe lang. Je hebt mijn hart gebroken, Weasley, maar het enige waar ik nog aan kan denken ben jij. Ik kan je niet haten, maar ik wil het wel." De tranen begonnen over haar wangen te rollen, maar ze bleef hem aankijken. "Ik houd van je, maar ik wil dat je me met rust laat. Ik kan je niet meer zien — ik wil het niet meer, en het spijt me." 

Met die woorden draaide ze zich om en zette ze koers voor haar kamer. Ze liet George achter in de hal, die ineens veel kleiner leek te zijn. Hij keek haar na terwijl haar woorden door zijn hoofd tolden. Hij had haar gebroken, en hij zou zichzelf er nooit voor vergeven.

—————

dit hoofdstuk had veel eerder moeten komen,
sorry dat ik jullie liet wachten
also,,,, dit boek komt in aanmerking voor Wattys 2019 :)

xX