Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

16

KATHERINE LUPIN

"Ik haat je zo erg." Mijn stem klinkt leeg, alsof ik niet zelf praat. De jongen voor me kijkt me verbaasd aan. "Je weet waar ik het over heb."

"Het is niks." Hij probeert mijn hand te pakken, maar ik stap direct weg van hem. "Kom op, Kitty Kath, er is niks."

"Misschien niet voor jou, maar voor mij wel. Je bent nu al maanden aan het flirten met Angelina Johnson, en je ziet haar meer dan dat je mij ziet." Ik haal gefrustreerd een hand door mijn haar. "En we hebben het hier al genoeg over gehad." Er rolt een traan over mijn wang als ik de beelden weer door mijn hoofd zie schieten. 

"Kath, alsjeblieft, ik ga niet meer met haar om dan met jou." Hij probeert zichzelf eruit te praten, maar ik hoor door zijn hoofd gaan dat hij precies weet waar ik het over heb. 

"Wanneer was dan de laatste keer dat je buiten de lessen om met me gepraat hebt? Of dat je bij mij hebt gezeten in de bibliotheek—in plaats van bij haar?" Hij blijft stil, en dat geeft me alle antwoorden die ik wil. "Ik wil dit niet, oké? Ik vraag niet veel van je—maar ik wil wel aandacht, ik wil me geliefd voelen, ik wil dat je me ziet staan, ik wil je eerste keus zijn over andere meisjes." 

"Ik kan je dat geven, Kath, geloof me." George plaatst zijn hand op mijn wang, maar ik draai mijn hoofd weg. "Geef me nog een kans."

"Die heb ik al gegeven. Al zo vaak. Ik ben geen ziek spel, ik heb gevoelens, ik heb een hart—die je hebt gebroken." Ik doe mijn best niet eens meer om de tranen van mijn wangen te vegen, en ik maak de afstand tussen George en mij steeds groter. "Ik dacht eerst dat het jaloezie was, weet je? De eerste paar weken—totdat Fred en Ginny me een aantal dingen vertelden. En je kan niet boos op hen worden, want ik wist het al. Ik ontkende alles, maar ik wist ergens dat het waar was. Ik wist dat je me zou verlaten, maar ik had nooit gedacht dat het zo zou gaan."

"Kath—" zijn stem blijft hangen in de lucht, alsof al het lucht uit zijn longen verdween toen ik hem aankeek. "Kath, alsjeblieft." 

Ik schud mijn hoofd, "ik kan dit niet meer, oké?" Ik kijk hem in zijn ogen aan, waar kleine tranen in blinken. "We zijn niet goed samen, hoewel ik dat wel gewild had. Ik kan dit niet meer aan, en het spijt me. Ik kan dit niet meer doen—dit is niet de juiste tijd voor ons. Ik houd van je, maar ik kan niet meer bij je zijn." 

Mijn vingers krullen zich om de deurklink heen, waar ik blijf wachten. Hij staart me aan met een open mond, terwijl de tranen langzaam over zijn wangen lopen. "Kath, doe dit niet."

"Het spijt me, George." Ik verlaat de kamer, waarna ik zo snel mogelijk de gang in loop. Het is doodstil, en ik kan mijn hart horen bonken in mijn keel. De tranen in mijn ogen vertroebelen mijn zicht, maar ik blijf doorlopen.

"Kath?" Een stem doorbreekt de eindeloze stilte, maar ik blijf doorlopen. Ik heb geen zin in mensen, ik wil niet praten. Er volgen voetstappen achter me, wat me mijn pas laat versnellen. Ik word in een knuffel getrokken, waar ik direct mezelf uit probeer te trekken.

"Laat me gaan, Cedric." Mijn stem is zacht, en ik haat het. Ik ben geen zwak persoon, ik hoor sterker te zijn dat dit. "Er is niks."

"Als er niks was zou je nu niet huilen. Kan je me nu vertellen wat er is?" Hij laat me los, waarna hij zijn armen over elkaar kruist. "Je kan het me vertellen, ik zal het niet doorvertellen."

Ik zucht zachtjes, "dat weet ik, maar van mij mag je." Ik staar naar mijn handen, en voel de tranen weer opwellen achter mijn ogen. "Ik heb het uitgemaakt met George."

Zijn ogen worden groter, waarna een frons ontstaat op zijn gezicht. "Avis had het al verwacht." Hij blijft een tijdje stil, alsof hij het niet gelooft. "Hij is een sukkel, Kath, je bent meer waard dan dat."

Ik knik lichtjes, waarna ik een hand door mijn haar haal. "Dat hoef je me niet te vertellen, dat weet ik al." Ik veeg de tranen weg, alsof dat mijn hart zal helen. "Ik ga naar mijn kamer, ik zie je later wel."

Cedric haalt zijn hand door mijn haar, wat me laat grinniken. "Je hebt jezelf goed gedaan, Kath, vergeet dat niet. Je hoort voor jezelf te zorgen, en dat doe je. Maak het jezelf niet wijs dat je het verkeerde hebt gedaan." 

Ik knik weer, waarna ik van hem wegloop. Ik blijf staan als ik de andere persoon in de hal opmerk—terwijl Cedric al weg is. "Je kan tegen me schreeuwen, ik zal niet weglopen."

"Waarom zal ik naar je schreeuwen?" Mijn vader loopt fronsend naar me toe, tot hij net voor me stopt. "Ik weet dat we zeker niet de beste relatie hebben, maar ik zal niet naar je schreeuwen—en zeker niet als je er zo uitziet." 

"Je bent niet boos op me?" Ik kijk hem met een frons aan, waarna hij zijn hoofd schudt. 

"Ik heb toevallig het gesprek van daarnet gehoord, en ik denk dat Cedric gelijk heeft. Ik weet dat hij gelijk heeft." Hij kijkt me in mijn ogen aan, terwijl hij zwakjes glimlacht. "Je verdient alle tijd in de wereld, Kathy, niks minder. Je hoort bij iemand te zijn die je dat geeft, en als je vindt dat hij je dat niet geeft, dan hoef je niet bij hem te zijn."

"Ik heb vandaag wel genoeg zoetsappige speeches gehad." Hij grinnikt om mijn reactie, waarna hij me in een knuffel trekt. "Ik houd nog van hem."

"Dat weet ik, maar dat is geen reden om in een relatie te blijven waarin hij je geen aandacht geeft." Hij drukt een kus op mijn hoofd, en kijkt me dan aan. "Je hebt het juiste gedaan, en ik weet dat het pijn doet. Je verdient meer dan dat; je verdient de wereld."

———————

ik ben zo slecht in updaten lmao

xX