Holding a Heart {George Weasley} [Harry Potter]

26

Katherine Lupin hield van haar vader.

Natuurlijk hadden ze hun onenigheden, hun ruzies, maar ze hadden ook hun gesprekken, hun grappen en hun liefde voor elkaar. Het was wat ze door de donkerste tijden heen trok, en wat ze liet zien waarvoor ze vochten.

Katherine kon zich geen tijd bedenken waarin ze haar vader niet had — het eerste moment wat ze zich kon herinneren was haar vader die haar voorzichtig rondjes liet draaien terwijl er zachte muziek door het huis heen klonk, terwijl James Potter en Sirius Black achter hun hetzelfde aan het doen waren.

De twee Lupins waren alleen het moment dat Madeline Potter-Lupin vermoord was, maar ze hadden elkaar. Het maakte niet uit wat er om hen heen gebeurde; ze hadden elkaar. Misschien kon Remus wel niet voor Harry zorgen, maar hij had zijn dochter nog, en veel erger kon het niet worden.

Door haar jeugd heen wist Katherine al dat ze een heks was, en dat haar vader een weerwolf was, maar dat weerhield haar niet van het genieten van haar kindertijd. Ze volgde de magische wezens die in het bos leefden, en ze genoot van alle plekken die ze kon ontdekken terwijl ze steeds moest verhuizen.

Remus Lupin deed er alles aan om haar zo normaal mogelijk op te voeden, hoe moeilijk dat ook bleek te zijn. Hij wist niet hoe hij haar uit moest leggen dat de stemmen in haar hoofd voor haar normaal waren; hij had ze zelf niet, en het uitleggen aan een vijfjarige is lastig. Toch kwam hij erdoorheen, en ze konden verder leven.

Naarmate Katherine ouder werd, kwamen er meer moeilijkheden in de weg van een normale jeugd, maar haar vader was er altijd. Het maakte niet uit wat er was gebeurd — hij was er, en hij zou niet weggaan. 

Remus bleef nog steeds de liefhebbende vader die hij altijd wilde zijn, en Katherine bleef de dochter die hem soms liet denken aan Madeline in alle goede manieren. Ze groeide op, en ze groeide tot haar eigen persoon, maar ze wist dat ze het te danken had aan haar ouders. 

De eerste Kerstmis die ze thuis spendeerde na de eerste maanden op Hogwarts was gevuld met meer liefde dan ze ooit had kunnen wensen. Ze vertelde over de tijd die ze had, en de vrienden die ze had gemaakt, en Remus luisterde met een glimlach rond zijn gezicht.

Ze werd ouder, maar ze heeft nog zo veel te leren. Hij vond het niet erg dat ze in Slytherin terecht gekomen was; hij wist waarom ze daarin gekomen was, en hij luisterde aandachtig naar hoe ze haar common room beschreef, alsof hij er nog nooit geweest was. 

Hij bood haar alles wat hij kon geven, en ze deelde het maar al te graag met hem. Ze deelde de kennis die ze had geleerd, en hij kon de glimlach niet van zijn gezicht halen; ze deelde haar wilde verhalen met hem, en hij stelde vragen zodat ze door kon gaan met vertellen; ze liet hem zien wat haar favoriete dingen waren, en hij herinnerde ze wanneer hij haar miste. 

Voor een tijdje was alles perfect — alhoewel, zo perfect als dat het maar kon. Ze waren hecht, en niets of niemand kon daartussen komen. Het maakte niet uit wat naar hun toe kwam; ze stonden sterk en weigerden ten onder te gaan.

Het werd alleen steeds lastiger voor Katherine om de stemmen in haar hoofd langs haar heen te laten gaan, aangezien ze met haar mee groeiden terwijl zij groeide. Het was niet haar bedoeling om het af te reageren op haar vader, maar ze wist niet hoe ze het moest verwoorden, en alles kwam botter uit haar mond dan dat ze wilde.

Remus vond een manier om haar te helpen, en ze liet het toe — een paar keer. Zijn goede bedoelingen werden in haar hoofd omgevormd tot slechte dingen, waardoor ze zich terugtrok uit zijn armen. Daarna duurde het even, maar hij wist haar terug te krijgen, met een nieuw gevonden kracht om de stemmen te beheersen.

Voor een lange tijd ging het zo door, totdat ze afstudeerde van Hogwarts. Ze had zelf manieren gevonden om de stemmen te beheersen, en ze hielp er mensen mee, alhoewel het niet altijd zonder slag of stoot ging. 

In de maanden oplopend naar 2 mei 1998, werden ze weer hechter; misschien was het omdat Remus haar steun nodig had met een nieuwe baby op komst, en hij zichzelf soms moest herinneren aan dat hij al een kind opgevoed had (alleen, zelfs); misschien was het omdat Katherine zich anders stortte op het helpen van de Order — maar ze werden weer hechter.

Katherine hield van haar broertje, en de baby was direct al erg gehecht aan zijn zus, wat Remus altijd liet glimlachen. Hij hield ervan dat zijn kinderen zo hecht waren, en hij had het geen andere manier gewild.

Naarmate de spanningen in de wereld om hen heen groeiden, kwam er meer angst in hun levens. Remus had Katherine gesmeekt om niet te vechten, maar hij wist dat ze alles zou doen om de oorlog te stoppen — en zij wist dat haar vader precies hetzelfde zou doen. 

Toch had ze niet verwacht om haar hart zo erg te voelen breken bij het aanzicht van haar vader, die levenloos op de vloer van het kasteel lag. Ze zat gehurkt naast hem, terwijl er geruisloos tranen over haar wangen stroomden. 

Naast haar vader lagen Nymphadora Tonks en Sirius Black, wat haar alleen nog maar meer pijn deed. Alle stemmen in haar hoofd waren doodstil, terwijl Katherine een oplossing probeerde te bedenken over hoe ze nu verder moest gaan — ze was een wees, maar al haar gedachten draaiden om haar broertje heen. 

Na alles waar ze met haar vader doorheen gegaan was, kon ze dit niet alleen aan. Het maakte niet uit hoe oud ze was, ze had haar vader nodig. Ze had haar moeder amper gekend, maar ze had haar vader altijd gehad — en ze kon dit niet alleen.

Katherine Lupin hield van haar vader.

—————

uh, oops?

ik ben echt zo shit in updaten lmao

alvast een heel fijn 2021 gewenst! ik hoop dat het iets beter wordt dan dit jaar, en ik wens jullie al het beste toe <3

xx