Elves, de verloren dochter

Elves deel 34

Ik word wakker naast Edmund en lach vredig. Dan merk ik dat ik in mijn huis ben. Ik kijk rond me en zie oude posters van me en oude foto’s met het gezin. De oude tijd. Ik ga voorzichtig het bed uit en doe mijn kleren aan.

Ik ga naar beneden, ga de tuin in en ga op een schommel zitten. Ik kijk recht voor me en zie hoe de zon rustig opkomt. Sinds ik hier weg ben gelopen is er zoveel verandert, misschien had ik niet weggelopen. Had ik Edmund nooit ontmoet, had ik misschien niet zoveel druk op mijn schouders.

“Hey, schat.” Mijn moeder, Maria, komt naast me op een andere schommel zitten.

“Toen ik je vond voor onze deur, dacht ik dat je normaal was, maar je oren en soms je ogen die veranderden van kleur, vertelden mij dat je anders bent.” Ik kijk haar geschrokken aan, wil ze nu zeggen dat ze weet dat ik…

“Aine, ik weet dat je een Elve bent.”

“Hoe?...” vraag ik iets minder verwondert.

“Vroeger toen je nog maar vijf was, kwam er vaak een man uit het bos. Hij ging langs bij ieder huis en vroeg of iemand zijn dochtertje had gezien. Hij werd voor gek beschouwd, maar hij sprak zo’n wijze taal dat ik hem op een dag binnen liet. Hij begon over van alles te vertellen, maar ik geloofde niets. Je kwam op een geheven moment onverwachts binnen en hij herkende je meteen. Ik liet hem met je praten, maar hij zei steeds ‘Mijn elvenprinsesje, mijn wonderkindje, jij zult krachtig worden.’ Ik wist niet wat hij allemaal uitkraamde, maar hij had dezelfde kleur ogen, regenboog kleurig. Het raarste van die dag was dat hij je toch bij mij achter liet en verdween, sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Aine, je vader weet dat je leeft. Volgens mensen is hij ergens in het dorp ondergedoken, maar anderen zeiden dan weer dat hij ergens in het bos is. Aine, heb je hem gezien toen je weg was? Ben je in de elvenwereld geweest? Zijn je vrienden elven?” ik haar geschokt aan, dit… had ik niet zien aankomen.

“Uh, mam… we zoeken hem eigenlijk, ja ik ben er geweest en ja mijn vrienden zijn elven. Er is een voorspelling en die is nu half uitgekomen. We zoeken de elvenkoning, mijn vader dus, maar daarvoor moet eerst de maan vol zijn en de sterren vallen.” Zeg ik mijn blik niet afwendend van de zonsopgang.

“Je bedoelt dus een volle maan en een sterrenregen op het zelfde moment.” Ik kijk haar met wijd open ogen aan.

“Mam, weet je dat je ons nu super veel vooruit hebt geholpen?! Ik had daar nooit aan kunnen denken!” ze lacht en we gaan samen naar binnen.

Daar kom ik Edana, de tweeling, Edmund, Murrough en mijn broer tegen allemaal aan de tafel met eten en drinken.

“Uh, Edana, Edmund, Murrough, groepsgesprek, nu, in de tuin.” Zeg ik en ze luisteren, gelukkig!

Als iedereen er is begin ik te spreken.

“Ok, we zitten aan de helft van de voorspelling en ik snap nu ook wat de tweede helft betekent. Er moet een volle maan en een sterrenregen op het zelfde moment plaats vinden. Dan gaan we de koning vinden. Maar het probleem is ik weet niet wanner dat gaat plaatsvinden.” Ze kijken me allemaal nadenkend aan.

“Wat doen die bakken die ze computers trouwens in het huis ze lijken iets nuttigs.” Mompelt Edana in zichzelf.

“ja, maar er is een probleem. In de elvenwereld is dit verschijnsel niet bekent het is iets menselijks, dus dat moet betekenen dat…” zegt Edmund.

“De koning hier in de mensen wereld is?” vraag ik. Hij knikt en ik denk diep na.

“We moeten dus snel weten wanneer die volle maan is en die sterrenregen!” zeg ik vast beraden en iedereen denkt.

“Aine, misschien kunnen die computerbakken os helpen?” zegt Edana, ik kijk haar blij aan.

“Edana, je bent een genie! Waarom zei je dat niet eerder?” vraag ik en we staan alle vier op om naar binnen te gaan.

“Dat heb ik al gedaan, maar niemand luisterde!” zegt ze haast onhoorbaar, maar ik heb het wel gehoord.

We gaan naar binnen en gaan in een halve cirkel van vier stoelen rond de computer staan, die ondertussen al aan het opstarten is. Ik zie hoe Edana, Murrough en Edmund verwondert zitten te kijken naar de computer, alsof het magie is, maar dan onbekend.

“Ok, dus een volle maan en sterrenregenval in een nacht?” zeg ik in mezelf en type ‘vollemaan en sterrenregen’ in, in google.

Ik scrol wat tussen de resultaten en zoek de beste website, met nog steeds Edana, Murrough en Edmund die als betovert naar het scherm staren.

“Hier,” zeg ik als ik eindelijk een goeie website heb gevonden. “Hier staat dat dit om de 600 jaar voorkomt.” Ik kijk nog eens naar de letters, dit kun je niet menen. Het zou dus kunnen zijn dat het nog 300 jaar of zo duurt tegen dat het weer gebeur! De rest begint ook stilaan de woorden in zich op te nemen en beginnen vermoeid te zuchten.

“Wanneer was dit voor de laatste keer?” vraagt Murrough die er nog redelijk optimistisch over is.

Ik haal mijn schouders op en bekijk de pagina en scrol nog een beetje naar beneden. Dan verschijnen allemaal datums.

‘2 december 814, om 18u25 was de eerste dat iemand dit verschijnsel ontdekte, daarna verstreken 600 jaar tegen dat er op 2 december 1414 op precies hetzelfde  uur weer het zelfde verschijnsel gebeurde. Astrologen, onderzochten dit en ontdekten dat de volgende keer dat er zoiets kon gebeuren op 2 december 2014 gaat zijn en weer op dezelfde tijd.’

“Weten wat dat betekent,” zeg ik hoop vol. “Dat het bijna gaat gebeuren.” Zegt iemand achter me, het is mijn broer, Alex.

Ik kijk achter me en lach, maar snap niet waarom hij het zegt.

“Aine, het is vandaag 30 november en het jaar is 2014.” Mijn ogen verwijden en ik kijk van het scherm naar Alex en van hem naar het scherm terug.

Over twee dagen zie ik mijn vader terug…

Heey elvejes,

Wat vonden jullie van het nieuwe deel? zeg gerust je mening! <3

Sorry voor het lange wachten! Ik zal vanaf nu ook meer en meer naar het einde werken van het verhaal! xx

Comment, Vote and follow me <3 xx

Lynn-Pie xx