Elves, de verloren dochter

Elves deel 39

P.o.v. Aine

Ik zit nu al een tijdje in mijn kamer, al babbelend met mijn vader. Ik kan het nog steeds niet geloven, op het moment dat ik lijk op te geven krijg ik weer nieuwe verse moed. En het feit dat mijn vrienden en familie waarschijnlijk ergens hier buiten nog zijn, doet mijn hart goed. “Aine, ik moet eerlijk zijn, je hebt je best gedaan. Als ik alles zo hoor, om mij te vinden. Ik ben zo trots op je.” Hij slaat zijn armen om mijn schouders en trekt me in een omhelzing. Ik sla mijn armen ook rond zijn schouders en ik heb het gevoel thuis te komen. “Papa, iedereen zou toch opzoek gaan naar hun echte familie? Allen van mij is dit in een andere wereld en met een beetje meer gevaar enz.” hij moet even lachen en ik ook. “Ja, ik weet het. Die wrede Koning was me er eentje! Vroeger was hij een goede vriend, maar hij had het alleen maar op mijn troon gemunt.” Hij schud teleurgesteld zijn hoofd. “Hij kon mijn extra hand zijn, maar hij wou mijn plaats.” Ik kijk de kamer rond. De herinneringen aan de Wrede Koning zijn niet leuk en ergens diep van binnen heb ik een schuld gevoel. Had ik het moeten doen? Een kortspeelfilm van de gebeurtenis speelt zich af in mijn hoofd. Hoe hij bedreigend naar me toe kwam en zijn hand boven me hield, hoe hij me leeg maakte en me als een vod op de grond liet liggen. En dan ik die naar Edmund, die geen adem meer uitblies of inademde, en daar mijn pijl en boog vond. Het moment dat ik de beslissing pakte was miniem, het was al gebeurt voor ik er over na had gedacht, had ik er goed aan gedaan het te doen of niet? Ik begin steeds meer te denken dat ik het nooit had mogen doen. En alsof mijn vader mijn gedachten kan lezen, wat hij waarschijnlijk ook kan, begint hij te praten.

“Schat? Je hebt de juiste beslissing genomen, dat zal je altijd doen, hoe zwaar die beslissing ook voor je zal zijn.” Hij heft met zijn hand mijn hoofd, die naar mijn prutsende handen kijkt, op en kijkt me recht in de ogen aan. “Jij bent mijn dochter en onze familie neemt altijd de juiste beslissingen. Toch de meesten.” Het pept me toch een beetje op en al snel vervaagd de grauwe gedachte.

Er word bruusk en hard op de deur geklopt. Zonder antwoord gaat de deur open, daar staat de man die me een paar uren geleden hier had opgesloten. “Het eten is klaar, wilt u mij volgen naar de eetzaal. En u meneer, zal begeleid worden door deze man.” Er komt nog iemand de kamer binnen, ok? De mannen komen op ons af en een pakt mijn boven arm. We lopen gangen door verdiepingen op en zelf weer af, weet die gast eigenlijk waar we moeten zijn? Ik denk er nog maar aan of voor mij word een grote deur geopend met in het midden een grote tafel waar aan de ene kant, Daray al rustig zit. Pff, Daray de baby,… Ik lach even in mezelf, wat een raar kijkende wachter oplevert, maar hoe cares? Ik niet! Ik word zeker tien meter van Daray gezet en voor me staat een eenzaam bord en lepel. Al snel volgt er een lange stilte. Daray zit daar maar te grijnzen, echt ik ben het beu. Waarom grijnst die gast altijd?! ‘Misschien omdat hij denkt dat hij je in zijn macht heeft door je te laten denken dat je familie en vrienden er niet meer zijn.’ Zegt een klein stemmetje in mijn hoofd. Maar gelukkig weet ik nu wel beter! “Aine, zeg eens hoe is het met je?” zegt hij met een stomme grijns. “Wat denk je nu zelf?” snauw ik hem toe. Hij lijkt het grappig te vinden el leunt met een glimlach naar achteren. “Oh, Aine, zo onwetend. Je zou eens mijn voorstellen moeten horen, je gaat ze geweldig vinden.” Dat betwijfel ik, maar een reactie kan ik juist niet geven als er twee obers uit een grote deur komen en heerlijk ruikend voedsel voor me plaatsen. Waarom, doet Daray opeens zo ‘vriendelijk’, ook al is het op een rare manier. “Eet smakelijk Aine, het zal wel deugd doen om eindelijk iets deftigs te eten.” Hij lacht even en valt dan zijn eten aan. Hij is net een varken die maanden geen eten heeft gehad, afschuwelijk! Dan ik kijk ik naar mijn bord, rijk gevuld met vlees, groenten, fruit en weet ik niet wat nog. Waar zou hij het gif hebben ingestoken? Spookt door mijn hoofd, hij moet in iets gif hebben gestoken. Het kan niet anders, waarom zou hij ander zo’n maaltijd aan mij geven? “Oh, Aine, denk je nu echt dat er vergif in je eten zit?” hij kijkt me grijnzend aan, grr… “Nee, er zit geen in en geloof me maar, ik heb je echter nog nodig dus ik zal wel later met je afhandelen.” Het begin stelde me gerust, alleen moest dat laatste er niet perse bij! Ik kijk half knikkend naar mijn bord, het goede nieuws is, ik kan eten zonder me zorgen te maken. Maar voor ik een hap neem kan ik het niet laten om toch eens naar zijn gedachten te luisteren, misschien liegt hij wel. ‘Gedachten aan’ zeg ik in mezelf. ‘En Aine is het leuk om te horen wat ik denk.’ Schiet er direct door mijn hoofd. Ik kijk met een snelle blik naar Daray en ja, hij zit me geamuseerd te bekijken. Hij was gewoon al heel de tijd mijn  gedachten aan het lezen, ofzo?! ‘Ja, Aine en het is echt grappig hoe je steeds in jezelf zit te praten.’ ‘Daray, je bent echt irritant! Ga uit mijn hoofd!’ ‘Sorry, prinses, maar zolang ik jou gedachten kan lezen zal ik dat met veel plezier doen.’ Ik voelde woede opborrelen. ‘Niemand, behalve Edmund, mag mij op dit moment prinses noemen!’ ik sta recht van mijn stoel, natuurlijk heb ik wel al een paar happen van het, al zeg ik het zelf, overheerlijke gerecht gegeten. “Aine, het eten is nog niet gedaan. Ga zitten.” Zegt hij opeens streng. “Nee, je hebt me van streek gemaakt.” Hij lijkt even te lachen, Wat?  “Ga maar naar je kamer.” Ik bijt even op mijn tanden voor ik enige gedachte binnen laat. Ik ben al een paar gangen verder en als ook de wacht me alleen heeft gelaten in mijn kamer, gaan mijn gedachten de vrije loop. Ik moet hier weg! IK MOET HIER WEG! En waarom denkt hij nog steeds dat ik geloof dat mijn vrienden en familie weg zijn terwijl ik echt wel in mijn gedachten zei dat ik het wel wist?! Raar, misschien dat er een blok in mijn hoofd was ofzo. Ik laat mijn handen in mijn handen rusten, ik ben uitgeput. Die kracht boost van vanochtend was nogal uitputtend. Wat als hij wel weet dat ik weet dat hij gelogen heeft over het feit dat mijn vrienden en familie er niet meer zouden zijn? Maar waarom zou hij dan zo grijnzen als hij mijn gedachten leest? Pff, ik zal er niet uitgeraken. Ik leg me languit op het, naar mijn zeggen, véél té zachte bed. Het plafond is gewoon wit, saai. Ik draai mijn hoofd naar het betraliede raam. Waar in de wereld zou ik zijn? Nog steeds in de elvenwereld of houd hij ons gevangen in de normale wereld? Wat redelijk onwaarschijnlijk is, want ik denk niet dat hij zo’n groot gebouw in de hele omgeving en verder zou vinden. Ik woonde namelijk in een redelijk arm land waar de grootste huizen juist een gewone villa zijn, meer niet. Ik had natuurlijk geluk dat ik in zo een mocht opgroeien maar de merendeel van ons land woont in een lange rij van kleine rijhuizen. Ik moet wel zeggen, toen ik bij een paar vriendinnen, die heel beperkt waren, langsging, dat die huizen er deftig uitzien langs de binnen kant. “Aine?” ik hoor de vertrouwde stem van mijn vader. Ik kan het nog steeds niet geloven hij is hier nu echt, echt in levende lijve! “Ja, kom maar binnen hoor.” Zeg ik met een glimlach, alleen al door het feit dat hij hier is verandert mijn hele humeur. De deur gaat voorzichtig open en mijn vader loopt als een oude wijze man naar mijn bed. Hij komt naast me zitten en kijkt ook even naar het betraliede venster. “We moeten hier weg zien te komen, maar eerst ga ik je nog een paar dingen leren. Zoals iets dat voor de rest van je leven zeer belangrijk zal zijn. Je gedachte blokkeren, voor anderen die sterke krachten hebben en je gedachten willen binnenbreken.” Hij fluistert alles, maar toch komt er enige wijze stem voort. Is hij niet geweldig? En waarschijnlijk ook de beste regeerder die de Elven kunnen hebben. Jammer dat die stomme Wrede Koning ons hele gezin uit elkaar heeft gedreven en mijn vader van de troon geduwd. “Schat je weet toch dat ik alles kan horen?” ik schrik even, wat? Maar dan dringt het tot me door. “Ow,” ik lach nerveus, dus hij heeft alles gehoord? “Ja en leg even dat nadenken stil. Ik lach, ok.  “Maar laten we starten, want ik denk dat Daray wel heel vaak in je hoofd zit.” Er gaat een rilling door mijn hele lichaam. Ik knik en mijn vader gaat verder. “Je gedachten is iets wat voor jezelf moet zijn, dus meestal luister ik niet naar een ander. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat anderen dat niet doen bij jou.” Hij wacht even op een bevestiging en ik knik, inderdaad er zijn er is wel iemand die niet uit mijn hoofd blijft, Daray. “Ik heb nu de gedachten gang van iedereen voor mezelf af gezet, het is niet mijn bedoeling om iemands privacy te schenden. Jij gebruikt het waarschijnlijk ook niet veel, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat je nog niet alle snufjes kent van het elve zijn en al zeker niet van een koningselve te zijn.” Ik knik, ik ben zelfs zo bang om iets fout te doen, dat ik soms mijn krachten niet durf te gebruiken. “Ik zei het al en ik herhaal het, je moet je gedachten kunnen afschermen van elke smeris die ze probeert te lezen zonder dat je dat wil.” ik knik weer. “Ik denk wel dat er iemand je heeft gezegd om gedachten gang af te denken, maar voor krachtige mensen kan je daar gewoon door gaan. Werkt dus niet zo optimaal en als een vaan de koninklijke familie is het zeer belangrijk dat niet iedereen zomaar binnen je gedachten kan dringen.” Ik knik, dat klinkt logisch. “Het geen dat je al kent. ‘Gedachten gang af’ denken is het begin, maar om het gaatjes vrij te maken, moet je denken aan een dik geïsoleerde muur.” Wat? “Hoe ken je dat? Ik denk toch echt wel dat isolatie iets menselijk is.” Hij lacht even. “Natuurlijk is het iets menselijk, maar ik heb een tijdje onder de mensen geleefd, ik heb w       at opgestoken.” Weer lacht hij kort. “Dus je moet denken aan een geïsoleerde muur. Vroeger dacht ik steeds aan een dikke muur, maar ik denk dat een geïsoleerde muur beter gaat zijn. Het laatste wat je moet doen is zo weinig mogelijk luidop te denken. Het is handig om er een gewoonte van te maken om al fluisterend te denken, het klinkt raar, maar het is heel efficiënt. Zal je er aan denken? Het is natuurlijk geen drama als je dat laatste vergeet want een geïsoleerde muur is ook redelijk geluidsdicht.” Hij geeft een kus op mijn voorhoofd. “Het zal tijd zijn om te slapen, morgen spreken we verder, maar dan over het feit hoe we hier uitgeraken en wie we het best om hulp vragen.” Hij staat recht en laat me met nog maar één vraag over. Wie kunnen we om hulp vragen, als we hier vast zitten?

Hey elvejes! xx

Ik weet het er zijn al twee weken bijna voorbij, maar hier was een extra lang hoofdstuk :) Hopelijk vinden jullie het niet te erg, maar ik had redelijk veel te doen voor school en had maar weinig tijd om te schrijven. 

Heb je het ook al gezien? We hebben 1K votes! :o ik kon mijn ogen niet geloven toen ik het zag!!!!! En ook nog eens 17.6K reads en dan ook nog, niet te vergeten, de 187 waarmee ik echt super blij ben!!! <3

Hopelijk vonden jullie het weer een leuk hoofdstuk! En ook het hele verhaal :) Laat gerust weten wat je ervan vind, dat is altijd leuk XD

Comment, vote and follow me! x

Lynn-Pie xx