Elves, de verloren dochter

Elves deel 21

Hey lezers! Dit is een extra lang hoofd stuk omdat het te spannend is en als ik er midden in stop is het waarschijnlijk irritant, dus... geniet ervan! En bedankt voor de comments en de votes! Ongeveer 1000 reeds!!! <3

Aine

Wow, Edana is echt super goed in vuur sturen, alle doelen heeft ze midden in de cirkel geraakt. Ik sta met open mond naar haar te kijken. Ze gebaart naar mij van, "Wat?" ik wijs subtiel naar de doel en ze is nu ook helemaal verbijsterd. Ze vraagt iets aan haar oom en dan zwiert hij haar in het rond. Dat had mijn 'vader' nooit gedaan, hoe zou het met hem zijn? Ik kijk even sip, maar dan roept Druce ons. Eenmaal bij hen gearriveerd begint hij direct van alles te zeggen. Ik hoor maar deeltjes 'Morgen ...wapens geven. Het is veel ... ten strijde te gaan .... Daarom heb ... over wie ... krijgt. Iedereen ...ander wapen, maak ... het onderhoudt ... ik niet! Mijn vrouw zal jullie een slaap plek aan wijzen, maak dat het netjes blijft! Jullie mogen vertrekken.' De laatste zin hoor ik wel, maar de ander zijn maar half. Ik word afgeleid door stemmen. Ik had mijn gedachten even aangezet, gewoon voor het plezier, maar nu hoor ik stemmen van elven. 'Heb je het gehoord? Volgens een bron zijn die nieuwe drie diegene die de koning terug gaan vinden, je weet wel van de legende.' Dus er zijn hier nog andere luchtelven?! Ik kijk luisterend naar Druce, maar ik luister niet. En dat heeft hij dan ook door als Edana al is vertrokken en Edmund dat ook juist van plan is zegt Druce 'Aine je moet opletten naar wat je luistert.' Waarom dat nu weer? De gedachten van een ander zijn niet jou zaken. Ik had toch mijn gedachten geblokkeerd?... Ik denk er niet meer lang over. Edmund pakt mijn hand vast en zo gaan we samen met Edana naar een kamer waar we Edana's tante vinden in een stoel. 'Ah, zijn jullie klaar. Wat zien jullie er bezweet uit! Kom maar mee dan zal ik jullie jullie kamers tonen en waar jullie jullie kunnen wassen.' Ze loopt voor ons en toont dan Edmunds kamer. Eerst zat ik nog na te denken aan wat Druce zei, maar na een tijdje deed mijn hoofd er zo'n pijn van dat ik gewoon stopt. Als Edmund in zijn kamer is gaan we door en ik moet Edana meesleuren, want ze stond daar maar. Ik krijg mijn kamer aangewezen en ga naar binnen. Wat is het hier mooi. Is het eerste waar ik aan denk. 'Wel, bedankt voor het compliment, helemaal zelf ingericht.' Ik verschiet me dood ik draai me met een ruk om naar waar de stem vandaan komt maar zie niemand. Ik vergeet het maar, misschien was het maar gewoon een gedachte. 'wel, hier is je gedachte dan.' Ik verschiet me weer en kijk nu naar het bed waar een jongen van ongeveer twee jaar ouder op zit. 'Wa...wat doe je hier? En wie ben je?' 'Wel, laten we beginnen met je eerste vraag. Ik woon hier, mijn vader traint jullie.' Oh super, dit is de zoon van Druce, waarschijnlijk even mysterieus als hij zelf. 'Ja dat ben ik waarschijnlijk.' Ik kijk argwanend naar hem, ik vertrouw hem voor geen snars. Dan word er op de deur geklopt en de deur gaat open. 'Ai..., Ah Aine je hebt al kennis gemaakt met mijn zoon, Daray. We eten over twee uur en Daray zou je willen komen helpen met het eten.' 'Ja moeder ik kom direct.' En dan verdwijnt zijn moeder, nee laat me niet alleen met hem, denk ik en ik kijk terug naar Daray. 'Zo prinsesje', begint hij en ik kom al direct in de aanval. 'Alleen Edmund mag me zo noemen, al zeker geen sluwe mensen als jij.' Hij staat recht en kijkt met zijn pikzwarte ogen naar mij. 'Ik noem jou zoals ik wil en ik zou maar opletten als je tegen mij praat, mijn pa is misschien mysterieus en je zal nooit weten wat hij allemaal achterhoud voor jullie, maar wat ik achter houd is iets wat je helemaal niet wil weten.' Hij pakt mijn kin beet en duwt hem naar boven. 'Dus let op wat je zegt, prinsesje.' Hij laat mijn kin los en loopt naar de deur, juist voor hij de deur achter hem sluit grijnst hij nog eens en zegt dan, 'Je stinkt, maak dat je gewassen bent tegen straks.' Hij sluit de deur achter zich. En ik zak door mijn knieën en barst in tranen uit. Wat is er allemaal aan de hand? Waarom was hij in mijn kamer? Waarom wil ik niet weten wat hij achterhoud? Waarom voelde zijn aanraking aan alsof hij mijn kin er gewoon ging aftrekken? Waarom... Mijn hoofd tolt en ik sluit mijn ogen. Ik heb daar tien minuten gezeten. Ik sta recht en kijk verder de kamer rond. Ik loop naar de inloop kast en ontdek een deur dat lijd naar een badkamer. Ik open de kraan van het bad en kleed me vlug uit en kruip in het bad. Ik denk na, over Daray. Het besluit is dat ik Edmund en Edana niets zal vertellen voor ik meer dingen weet over hem. Ik kruip uit het bad en droog me af. Ik doe mijn ondergoed aan en kijk dan naar de kleren die in de kasten hangen, hoe zouden ze mijn maten kennen? Dan klopt er iemand op mijn deur. Ik doe vlug een handdoek rond mijn bleke lichaam en ga aan de deur staan. 'Wacht even, ik ben nog kleren aan het zoeken.' Zeg ik vlug en ik besluit toch gewoon weer mijn jurkje aan te doen. Ik spuit een beetje parfum op en doe een beetje mascara aan. Mijn wimpers zijn zeer ligt en ik vind ze lelijk zonder mascara. Ik doe de deur open en kijk Edana aan. 'Eindelijk...' zegt ze dan. En ze staat recht. 'Gaan we naar Edmunds kamer gaan, we moeten nog eens bekijken hoe we de koning gaan vinden en ons vierde lid.' We kloppen aan bij Edmund en hij doet direct open. 'Wow, twee meisjes die aan mijn deur staan. Moet ik nu vereerd zijn?' zegt hij al plagerig en ik duw hem uit de opening. Hij is even uit evenwicht maar neemt me dan vast. Wat heeft hij sterke armen en zijn ogen zijn zee blauw. We staren elkaar even aan en dan hoor ik Edana kuchen. Juist, we zijn hier voor iets anders. Ik lach naar Edmund en laat hem dan los. 'Gaan we dan nu eens kijken wat we gaan doen?' vraagt Edana en we gaan met z'n drieën op Edmunds bed gaan zitten. Edmund doet mijn ketting, met het boek aan, af en vergroot het. 'Ok, wat we dus weten is dat het binnen twee dagen winter is en dan zouden we de vierde persoon moeten ontmoeten. Maar als we de hele dag trainen dan gaan we hem/haar nooit ontmoeten.' Begin ik een beetje onzeker, ik ben nog steeds helemaal verward door Daray die in mijn kamer was. 'Misschien kunnen we vragen of we steeds twee uur vrij krijgen na het middageten, want met een volle maag kunnen we toch niets doen.' Stelt Edana voor. 'Ja, dat is slim gedacht.' Zegt Edmund als antwoord. 'Ok, dus dan gaan we in die twee uur de stad verkennen en gewoon rond lopen?' vraag ik voor de duidelijkheid. 'Ja daar komt het op neer.' Zegt Edana. Opeens springt ze het bed af en roept terwijl ze naar de deur rent 'We moeten gaan eten!' Ik kijk naar de klok en inderdaad nog vijf minuten. Edmund en ik staan op en vertrekken naar de eetkamer. Edmund weet het zijn, zegt hij dus ik volg hem gewoon. Ik denk aan niets anders dan Daray, wie is hij? Wat ik nu pas door heb is dat ik zijn vleugels niet heb gezien toen hij in mijn kamer was. Zou hij ze onzichtbaar hebben gemaakt of verbergt hij iets?

In mijn gedachten verzonken loop ik naast Edmund de eetkamer binnen. Als ik Daray aan de tafel zie zitten met een grijns op zijn gezicht kruip ik dichter bij Edmund. Hij lijkt het niet erg te vinden en houd me beter vast. 'Edmund, blijf dicht bij me, alsjeblieft.' Fluister ik in zijn oor. Hij kijkt me even raar aan maar knikt dan van ja. Ik heb echt geen vertrouwen in die Daray en hij maakt me eerlijk gezegd bang. Hij heeft pikzwart haar en zijn kleren zijn al even zwart en zijn ogen... ook weer zo zwart! Echt eng! 'Aine kom jij naast Daray zitten en Edmund zet jij je dan naast Aine aan de andere kant.' Zegt de tante van Edana. Nee! Waarom moet ik naast hem zitten?! Ik slof zo traag mogelijk naar mijn plaats en als ik ga gaan zitten schuif ik onopvallend verder weg van Daray. Hij kijkt grijnzend naar mij. Wat zou hij denken? Ik waag het erop en zet gedachten horen aan. Ik hoor verwonderlijk niets. Hoe...? En prinsesje hoe is het? Hoor ik dan opeens. Ik kijk geschrokken naar Edmund maar zijn mond beweegt niet. Alleen hij noemt me zo... Daray. Ik draai mijn gezicht naar zijn richting en hij kijkt me met zijn inktzwarte ogen aan. Wat moet je? Vraag ik kortaf. Nou laten we eens zien, ik wil... begint hij en ik geef hem een boze blik. Dan komt Druce binnen en direct kijkt hij onze richting op. Zou hij ons nu kunnen horen? Druce gaat gaan zitten aan het hoofd van de tafel. Het is stil aan tafel maar niet voor mij, ik zit te praten met Daray, als je het wel praten kunt noemen. Dus prinsesje ik wil, moet jou en je vriendje en mijn verdomde nicht... hij kan zijn zin niet afmaken want Druce komt er tussen. Daray, wat ben jij aan het doen? Daray's gezicht staat opeens geschrokken. Hij kijkt bang naar zijn vader en die kijkt streng naar hem. Ik... hoor ik. Jij moet hier trouwens niet zijn. Zeg Druce streng. En ik WIL je hier niet zien! hoor ik nog en dan staat Daray boos op en gaat naar de deur. Nog juist voordat hij de deur dicht doet kijkt hij boos naar mij. Wat heb ik nu weer fout gedaan en dan smijt hij de deur dicht. Iedereen kijkt geschrokken op. Ik voel een aantal blikken branden, maar ik negeer het en kijk naar mijn bord die gevuld is met... Spaghetti?! Maken ze dat hier ook? Ik pak een vork en een lepel en begin ervan te eten. Heerlijk! Bedankt. Hoor ik en ik kijk naar Druce, hij lacht en ik lach terug. Is Daray echt zijn zoon? Dacht ik eerder voor mezelf dan naar hem gericht, maar toch krijg ik antwoord. Ja, maar hij is een jaar geleden het verkeerde pad opgegaan en eigenlijk mag hij hier niet meer komen als er gasten zijn. Ah, zeg ik en begin dan weer verder te eten. Ik zet gedachten horen uit en mijn gedachten zet ik ook uit. Ook al weet ik niet of dat wel veel nut heeft. Het eten is klaar en we mogen terug naar onze kamer. Edmund slaat als eerste af en dan ga ik naar mijn kamer. Ik doe zeer voorzichtig de deur open en gelukkig zit er niemand in mijn kamer. Ik doe de deur achter me dicht en ga naar mijn rugzak waar ik mijn nachtjapon uithaal. 'En prinsesje ben je nu blij?' ik draai me met een ruk om en kijk weer in de inktzwarte ogen van Daray. Ik ben hem echt beu, wat moet hij?! 'Ik dacht laten we eens het prinsesje opzoeken.' Hij kijkt me grijnzend aan. 'En ik wil je wereld op zijn kop zetten, dat doe ik altijd graag bij kleine meisjes.' Ik kijk hem boos aan 'Ik ben niet klein, pas maar op.' Hij lacht en kijkt dan weer serieus naar mij. 'Ik heb het je toch al gezegd, pas op met wat je zegt. En hoe is het met je ouders?' begint hij dan opeens veranderend van onderwerp. 'Dat gaat jou niks aan.' Snauw ik hem toe. 'Oh, ok dus je weet niet hoe het met je ouders is? Moet dit nu toch eens toevallig zijn dat ik ze onlangs heb gezien en wat waren ze...' Ik kook van de woede en moet me inhouden om hem niets aan te doen maar nu, nu gaat hij te ver, van mijn familie blijf je af. Ik open mijn vuisten en direct komt er een grote vlam uit, groter dan ik had verwacht. Hij kijkt even geschrokken maar begint dan weer te grijnzen. 'Haal de verdomde grijns van je gezicht!' roep ik bijna. Ik wil een vuurbol afschieten als er iemand mijn keel vast pakt. Waar komt hij opeens vandaan? De vlammen op mijn handen zijn weg en ik word met mijn keel tegen de muur geduwd. Ik sta niet meer op de grond en ik voel hoe de adem me zeldzaam word en ik kijk versuft naar Daray die me vast heeft. 'Prinsesje hou dit vast, probeer nooit een gevecht uit te lokken met mij. Want ooit, wie weet wanneer, zal het je dood worden en ik ga me niet inhouden.' Hij grijnst en laat me dan los waardoor ik met een smak op de grond beland. Ik begin duizelig te worden en ik hoor nog juist de deur open gaan en dan komt alles zwart en ik verlies mijn bewust zijn...